ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[~..ผู้ได้รับบาดเจ็บ..~]

ในห้องกว้างๆแต่เธอไกลไปจนสุดฟ้า

ความอดทนมีไม่พอรับมือต่อาการเฉยชา

กลายเป็นเพียงคนแปลกหน้าที่จับมือกัน

แม้ว่าเธอยังไม่ได้ทิ้งแต่ความจริงคลายอย่างนั้น

ต่างกันแค่เธอยังไม่ไป

เจ็บตรงนี้ที่หัวใจ…ใกล้จะขาดแล้วเธอ

หาไม่เจอคนรักคนเดิมอยู่ไหน

เจ็บตรงนี้ที่สายตาเห็นว่าอยู่ไม่ไกล

โลกกลับมืดมนเหมือนมีคนหนึ่งตาย..ทั้งที่ใกล้กัน

เป็นประโยชน์โดน ๆ ที่คนไกล้ตัวอาจไม่เข้าใ�

[กาแฟดำ]

"เจ็บตรงนี้..ที่เฉยชา" ไร้ค่านัก
กับความรักคำลวงหน่วงใจเหงา
เจ็บที่ใจใครเล่าจะเท่าเรา
อยู่กับเงาเฝ้าสะท้อนและถอนใจ..(เฮ้อ..)

.
.

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

"เจ็บตรงนี้..ที่เฉยชา" ไร้ค่านัก
กับความรักคำลวงหน่วงใจเหงา
เจ็บที่ใจใครเล่าจะเท่าเรา
อยู่กับเงาเฝ้าสะท้อนและถอนใจ..(เฮ้อ..)

กาแฟดำ

เจ็บตรงนี้..ที่เฉยชา..ค่าน้อยนัก
คนเคยรัก..ปักฤดี..พี่อยู่ไหน
เคยเคลียคลอ..ต่อกัน..มั่นฤทัย
แล้วทำไม..ใยห่าง..ร้างชีวี

พระอาทิตย์อัสดง

[ชมพูไพร]

เจ็บจนเฉย ชินชา ล้าจะฝัน
เหนื่อยกับมัน พอแล้ว ให้แคล้วล่วง
เดินข้ามก้าว ร้าวรัก เคยหักทรวง
ให้หลุดบ่วง ห้วงทุกข์ ปลุกปลอบใจ

[ฉันเอง]

เจ็บรัก  เจ็บลึก


เจ็บจนลึก  จวนเจียนขาด   บาดในอก

ไม่สะทก    สะท้านเทือน    กับสิ่งไหน

ถึงจะเจ็บ    อีกสักครั้ง    จะเป็นไร

ช่างทำได้   ก็ให้ทำ  จนหนำใจ


ทำไปเลย   ที่รัก   ไม่ว่าหรอก

จะกลับกลอก   หลอกฟัน  ฉันตรงไหน

จะกระทืบ  ให้จมดิน  สาแก่ใจ

หรือจะปล่อย  ฉันให้ตาย  ไม่ว่ากัน


แค่อยากรู้  เธอยังรัก  ฉันหรือเปล่า

ถ้าจะเอา  ความรู้สึก   ที่นึกฝัน

ก็คิดว่า  เรายังมี   กันและกัน

เจ็บแค่นั้น   ฉันทนได้   ไม่คลางแคลง


ฉันเอง..

[กาแฟดำ]

"เจ็บตรงนี้..ที่เฉยชา" ไร้ค่านัก
กับความรักคำลวงหน่วงใจเหงา
เจ็บที่ใจใครเล่าจะเท่าเรา
อยู่กับเงาเฝ้าสะท้อนและถอนใจ..(เฮ้อ..)

กาแฟดำ

เจ็บตรงนี้..ที่เฉยชา..ค่าน้อยนัก
คนเคยรัก..ปักฤดี..พี่อยู่ไหน
เคยเคลียคลอ..ต่อกัน..มั่นฤทัย
แล้วทำไม..ใยห่าง..ร้างชีวี

พระอาทิตย์อัสดง

เจ็บตรงนี้..ที่เฉยชา คำว่ารัก
เมื่อแปรพักตร์หักลงตรงขมขื่น
ใจตายด้านกร้านชาล้าเกินฝืน
ได้เพียงยืนมองเธอลาลับตาไป

ฉันคงไม่ดีพอต่อเธอแล้ว
จึงได้แจวไปจ้องจองคนใหม่
เขามีเหนือ..จึงเหลือเพียงเสียงหัวใจ
ที่ร่ำไห้ในราตรีที่ยาวนาน

กาแฟดำ

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

เจ็บตรงนี้..ที่เฉยชา..ค่าแปรผัน
รักใครนั้น..พลันบอก..หลอกให้หลง
ใจตายด้าน..พานชา..พาให้ปลง
ไม่มั่นคง..นงเยาว์..เฝ้าคร่ำครวญ

หากไม่รัก..มักมาก..พรากหัวใจ
ทำน้องได้..ไม่คิด..จิตโหยหวน
ไม่เหลือใจ..ให้กลับ..ลับรัญจวน
ใจเรรวน..นวลน้อง..ต้องท้อทน

พระอาทิตย์อัสดง

[ตะวันฉาย]

...รอยฉีกขาดบนใจยังหยั่งลึก
รอยผนึกรอบด้านจารมิหาย
รอยหม่นไหม้แทรกกลางวางทักทาย
คำลวงชายก้องอยู่มิรู้เลือน

...คำเย็นชาที่ว่าเจ็บยังเหน็บย้ำ
แทงกระหน่ำด้วยแววตาพาเชือดเฉือน
ทำหมางเมินเดินจากฝากช้ำเตือน
ที่เป็นเพื่อนคือน้ำตาลาหลั่งทาง

...คนผ่านทาง...ลางความคิดขอสิทธิ์ทัก
คงไม่หนักหน่วยความจำเพียงคำห่าง
พจนีที่ชิดชมยังจมจาง
คนเลือนลางขอใช้สิทธิ์...แค่คิดมอง...

[ปรางทิพย์]

รอยแผลเก่าเฝ้าอวดเจ็บปวดนัก
เหมือนชนักปักติดด้วยพิษหนอง
ยิ่งเกาแกะแซะซ้ำน้ำตานอง
หัวใจหมองตรองดูอดสูนัย
 
จำนิ่งเฉยเลยผ่านวันวานเหงา
เก็บรอยเศร้าเงาหม่นสุดทนไหว
ปล่อยแผลหนองพองพุที่คุใน
แอบร่ำไห้ใจร้าวที่หนาวตรม
 
เพียงเอ่ยบอกยอกใจใครจะเหมือน
ไร้ดาวเดือนเพื่อนคิดร่ำพิษขม
หนาวแสนหนาว...ยาวนานสะท้านจม
ฤาสาสมข่มขื่นสะอื้นทรวง
 
รอยแผลเจ็บเก็บไว้อย่าให้เห็น
รอยแผลเป็นเย็นชาน้ำตาร่วง
รอยแผลเก่าเขาฝากมากคำลวง
รอยแผลหวงบ่วงคล้องดาบสองคม....

[กล่องความทรงจำ]

ทั้งที่เห็น ตรงนี้ อยู่เพียงหน้า
ยังไม่มี ปัญญา จะคว้าได้
ยิ่งอยู่ใกล้ แต่ทำไม เหมือนห่างไกล
ไม่อาจเอื้อม สัมผัสได้ แม้ใกล้กัน

อยู่ห่างกัน คงจะดีกว่า
เพราะจะได้ วัดค่า ความไหวหวั่น
อาจมีครั้งนึง ที่เธอ รำพึง คิดถึงกัน
ดีกว่า อยู่ใกล้กัน แต่เธอกลับมองไม่เห็นฉัน...ไม่มีใจ

เจ็บตรงนี้ หัวใจ ที่ชาเฉย...
เธอละเลย ไม่เคย มีใจให้
ห่างกันดีกว่า บางครั้ง อาจมีใจ
เรียกร้องให้ กลับมา อยู่ใกล้กัน...