ไม่ต้องบินให้สูงอย่างใครเขา...
จงบินเอาเท่าที่เราจะบินไหว
ท่าที่บินไม่จำเป็นต้องเหมือนใคร
แค่บินไปให้ถึงฝัน เท่านั้นพอ
คือข้อคิด เศรษฐกิจ พอเพียง
อย่าหมายเสี่ยง เกินกำลัง พลั้งได้หนอ
ก่อนจะวิ่ง ต้องเดินก้าว เท้าแข็งพอ
เชื่อมโยงต่อ ก่อนนั้น นั่นหัดยืน
จุดสำคัญ ตรงที่ มีก่ายเกาะ
จะหัวเราะ ยิ้มอยู่ รู้กายฝืน
มือยึดเหนี่ยว เกี่ยวก้ม ล้มกลับคืน
ดูกลมกลืน กับวัย ได้พัฒนา
เหมือนนกน้อย ทำรังไว้ หมายพอตัว
มีครอบครัว ครองคู่ อยู่นั่นหนา
กันร้อนแดด ลมพัด ฝนซัดมา
สุขอุรา ฟ้าสว่าง ต่างหากิน
ไม่ต้องบิน ให้สูง อย่างใครเขา
กำลังเรา น้อยนะ จะหมดสิ้น
หมดเรี่ยวแรง ถลาหลง ตกลงดิน
แม้ไม่สิ้น - ชีวา มาพิการ
เพื่อนอยู่ใกล้ นั่นหนา มาสร้างตึก
กลับมานึก ด้วยจิต วิตถาร
จะต้องให้ สูงกว่า อย่าทัดทาน
สูงตระหง่าน สวยเด่น ใครเห็นชม
แต่ตัวเอง นั้นไซร้ ขึ้นไม่ไหว
ทอดถอนใจ อยู่ชั้นล่าง อย่างขื่นขม
ธนาคาร ผ่านบอก ช้ำชอกตรม
ยอดสะสม ต้นดอก ออกเบ่งบาน
เพราะเทียบชั้น ผันผก นกอินทรี
บารมี ค้ำฟ้า ใจกล้าหาญ
ท่วงท่าบิน ผิดกันไกล ไปไม่นาน
ขอประมาณ พอดี ตนมีพอ.
