ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[จ้อง เจรียงคำ]

~ผุพัง~

สัจธรรมชีวิต..คิดไม่ตก
นัดหัวอกถกนึกตรองตรึกไข
วัฏจักรหลักธรรมโผล่รำไร
สรรพสิ่งนั้นไซร้..ใช่ของเรา

เมื่อเกิดมาตาใสตอนวัยซื่อ
เปลือยล่อนจ้อนนั้นหรือมามือเปล่า
กระทั่งนาม มนุษย์ สมมุติเอา
ไฉนเจ้าเรียกร้อง..นั่นของตน

สัจธรรมคำว่า ธรรมชาติ
ใครต่างล้วน..สามารถ..หมายมาดผล
แต่มนุษย์สุดที่จะสัปดน
ชอบฉ้อฉลยึดครองเป็นของตัว

และมนุษย์นิยม..ภิรมย์สวาท
เผลอเป็นทาสอาจเสีย เรื่องเมีย-ผัว
หากมักมากกามกลจนเมามัว
ความสุขในครอบครัว..หาไม่มี

การถือครองของมนุษย์จงสุจริต
ประพฤติผิดครรลอง..ย่อมหมองศรี
ได้กำเนิดประเสริฐล้ำ..คือทำดี
ประดับที่ชีวิต..ก่อนปลิดปลง

สัจธรรมคำกลอนอักษรกล่าว
ชี้เรื่องราว..อัตตะเพียงประสงค์
ให้มนุษยธรรมเฉิดดำรง
อยู่ยืนยง เหนือวัตถุ..ที่ผุพัง



จ้อง  เจรียงคำ

[Music]

  ....ชีวิต.แอบคิดสั้น....  

๐ ชีวิตฉันคงสั้น..ลงวันนึง
ถ้าคิดถึงเรื่องเก่าอยู่เท่านั้น
อักษราค่าคำไม่สำคัญ
เพียงรำพันรำพึง..ลงครึ่งทาง

๐ ชีวิตฉันคงสั้น..วันละนิด
ถ้าให้สิทธิ์เลิกเหงากับเค้าบ้าง
มิรู้เลยเคยบึ่งเลยกึ่งกลาง
ต้องหัดวางจัดระบบหรือกลบลง

๐ ชีวิตฉันคงสั้น..จนมันน้อย
ถ้ายังคล้อยตามจิตเพราะติดหลง
ขอฟังเพลงสดชื่นเพื่อฟื้นปลง
แล้วบรรจงรักชีวิต..สักนิดนึง

((( ขอบพระคุณ.ที่คุณจ้อง เจรียงคำ ให้ข้อคิดมาเตือนใจ )))

[ตะวันฉาย]

...สรรพสิ่งล้วนมีและเกิดดับ
ใช้เพื่อขับขานอยู่ชูใจหวัง
สูงกว่าตัวที่มัวเมาเงาประทัง
มีร่างดั่งเหมือนไม่มีศักดิ์ศรีใจ

...แม้แต่ลมหายใจที่ใช้อยู่
จะหมดรู้เมื่อสดับรับไฉน
เคยมองตนว่าตั้งและดับไป
ฤาหลงใหลในรูปลักษณ์สลักมา

...อันสวย,หล่อ,รวย,จน คนทั้งสิ้น
ตายดับดิ้นเชิงตะกอนทอนแล้วหนา
ได้อะไรติดมือถือนำพา
ดี,ชั่ว หนาตามต่อทอสายกรรม...

[เพรางาย]

ซากโต๊ะก่ายซ้อนกองสุม
ไหวดอกกระดุมคลุมห่ม
ซีดแดดฝนดกตกพรม
ร้าวแยกแตกจมดินเจิม

ค่าย่อมเคยยิ่งทิ้งแล้ว
เคยแวววับวาวคราวเริ่ม
กาลท่วมถมต่างห่างเดิม
ซ่อมเสริมจนปรุผุพัง

เราต่างถูกกาลกัดกร้วม
ถูกท่วมหมุนผลักกักขัง
ค่ามีเท่าที่ชีพยัง
คล้อยหลังลมไร้...ไม่รู้

[ฉันเอง]

สูญสลาย


ทุกสิ่งสรรพ    กลับพัง    โปรดยั้งคิด

แม้ชีวิต     ยื้อไม่ได้   ถึงคราวหาย

มีเกิดแก่     แลเจ็บ     แล้วต้องตาย

เป็นทุกราย    ใกล้ไกล    ใครต้องเจอ

ช่วงอยู่ดี       มีสุข    ทุกคนใฝ่

ช่วงร้อนรุ่ม    ดังไฟ   ใครเสนอ

เป็นเพราะใจ  ฝันใฝ่   จึงได้เบลอ

ดับที่ใจ  ได้พึงเจอ  ทางสายกลาง

เหมือนรู้เขา   รู้เรา    เฝ้าชนะ

พึงศึกษา  ตำรา   กล้าสะสาง

เช่นธรรมะ  ส่องประกาย  ให้แนวทาง

โล่งสว่าง   ทางไกล  ใช้ใจมอง

จงรับรู้  ทุกสิ่ง   สูญสลาย

ต้องห่างหาย   สลายไป   ให้มัวหมอง

อย่ายึดติด  สิ่งใดใด   ที่ครอบครอง

แม้ตัวเรา   ก็ยังต้อง   คืนดินไป



ฉันเอง..

[พระจันทร์สีน้ำเงิน]

~ผุพัง~

สัจธรรมชีวิต..คิดไม่ตก
นัดหัวอกถกนึกตรองตรึกไข
วัฏจักรหลักธรรมโผล่รำไร
สรรพสิ่งนั้นไซร้..ใช่ของเรา

เมื่อเกิดมาตาใสตอนวัยซื่อ
เปลือยล่อนจ้อนนั้นหรือมามือเปล่า
กระทั่งนาม มนุษย์ สมมุติเอา
ไฉนเจ้าเรียกร้อง..นั่นของตน

สัจธรรมคำว่า ธรรมชาติ
ใครต่างล้วน..สามารถ..หมายมาดผล
แต่มนุษย์สุดที่จะสัปดน
ชอบฉ้อฉลยึดครองเป็นของตัว

และมนุษย์นิยม..ภิรมย์สวาท
เผลอเป็นทาสอาจเสีย เรื่องเมีย-ผัว
หากมักมากกามกลจนเมามัว
ความสุขในครอบครัว..หาไม่มี

การถือครองของมนุษย์จงสุจริต
ประพฤติผิดครรลอง..ย่อมหมองศรี
ได้กำเนิดประเสริฐล้ำ..คือทำดี
ประดับที่ชีวิต..ก่อนปลิดปลง

สัจธรรมคำกลอนอักษรกล่าว
ชี้เรื่องราว..อัตตะเพียงประสงค์
ให้มนุษยธรรมเฉิดดำรง
อยู่ยืนยง เหนือวัตถุ..ที่ผุพัง



จ้อง  เจรียงคำ

เวิ้งวัฏฏะชีวารสังขารล่อง
เป็นเครื่องถ่องเที่ยงคนแต่หนหลัง
กรรมมุนาวัตถีสิจีรัง
จะแตกดับกี่ครั้งก็สุดแท้

ชีพแลวัยวนเวียนเปลี่ยนมิหยุด
วกสู่จุดหมายใดใครรู้แน่
กุศลและอกุศลล้วนผลแปร
สัตว์ประเสริฐเกิด แก่ แล เจ็บ ตาย

รูปสะคราญบานคลี่กี่มากน้อย
ยังริ้วรอยเหี่ยวย่นมิพ้นสาย
แรกดรุณโถมถั่งพลังกาย
ก็คลี่คลายแผ่วโผยโดยชรา

กี่วงวรรษหมุนผ่านล่วงกาลคล้อย
กี่ล้านถ้อยจารึกตรึก..ปุจฉา
กี่ระดมผลผลิ..วิสัชนา
กี่ปัญหาถกไถครรไลความ

กลับ..ยากถ่องจุดหมายถึงปลายเหตุ
เครื่องกิเลสเปลวคุที่ลุล่าม
คล้ายบ่วงโซ่รัดร้อยติดสอยตาม
กงล้อกามล้ำเลศเจตนัย

เพราะ..รูป  รส  กลิ่น  เสียง  เยี่ยงสาเหตุ
ก่อเทวษลุ่มหลงเกินสงสัย
ประมวลมาตรกำหนัดตัดสินใจ
ส่งผลให้รุ่มเหลิงเพลิงโลกีย์

หากบรรลุผุพังสังขารล่อง
หว่างมรรคา ตริตรอง อย่างถ้วนถี่
กำหนดรู้ลมหายใจในชีวี
ท่ามวิถีเข้า-ออกบอกความจริง

หายใจเข้าเท่าไหร่ต้องคลายออก
บ่งระลอกชีวารยังพล่าน,วิ่ง
หาก..แต่เมื่อ ลมหายใจ หยุดไหวติง
ปลด..ทุกสิ่ง จากห้วง แห่งบ่วงบรรณ

สวัสดีค่ะ คุณจ้อง เขียนไว้นานแล้วแต่ลืมเอามาลง ช้าไปนิ้ด ขออภัยค่ะ.......

[ภู กวินท์]

สรรพสิ่งจำแนกแลกสั่งสม
ตามอารมณ์ซ่อนซุกที่สุขสันต์
บางสิ่งเกิดแล้วดับก็ลับพลัน
ว่ายวนวันทันพบ…เมื่ออบอวล

ในบางอย่างหว่างเห็นขึ้นเป็นรูป
หลงรอยจูบลูบคลำทำหอมหวน
อวบอิ่มเอิบเพียงใดใคร่เย้ายวน
ทุกสิ่งล้วนผันแปร…ไม่แน่นอน

เป็นเพียงฝุ่นละอองของคืนค่ำ
เฝ้าดื่มด่ำอณูผู้ผุกร่อน
หวังเก็บหยาดน้ำตาความอาวรณ์
ที่หลบซ่อนมองดู…อย่างรู้ตัว

ดวงวิญญาณแตกดับเพื่อปรับเปลี่ยน
ก่อนจะเพี้ยนพร่าเบาเงาสลัว
สิ่งเร้นลับหึกเหิมเริ่มเมามัว
ถูกเย้ยยั่วมายุ…ให้ผุพัง.