ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[masapaer]

~ น้ำตาใต้รอยยิ้ม ~



ใต้รอยยิ้มปริ่มแก้มแซมบนพักตร์
มีบางสิ่งเก็บกักกับดักแฝง
ใต้แววตาปร่าหม่นปนระแวง
ที่คอยแย้งรู้สึกอยู่ลึกใน

ประทับรอยยิ้มอาบฉาบว่าสุข
กลบเกลื่อนทุกข์สิ่งหมองร่ำร้องไห้
เสียงหัวเราะปิดบังพิษฝังใจ
ทั้งที่ไฟสุมทรวงทะลวงจินต์

อกสะท้านหนาวสั่นกับขวัญหาย
เมื่อรักกลายแปรเปลี่ยนเวียนถูกหมิ่น
กระแสรักหักร้างแตกอย่างดิน
เหมือนสูญสิ้นเสียแล้วแก้วดวงแด

ใจที่เจ็บเหน็บหวายคล้ายโดนมีด
ค่อยเชือดกรีดกลางใจให้เป็นแผล
เลือดขุ่นคลั่งขังใจไหลธารแพ
เธอเห็นแค่สุขอาบฉาบมายา

ใจฉันร้องตะโกนกระโจนก้อง
เฝ้าร่ำร้องทุรนจนปวดปร่า
เธอไม่เห็นแม้ภาพคราบน้ำตา
ที่หลั่งไหลธาราปร่าอกตรม

เธอเห็นไหมที่รักฉันอยากถาม
รอยยิ้มงามอาบพักตร์หักใจข่ม
ในแววตาหม่นหมองต้องระทม
เห็นแววขมไหมนั่นบอกฉันที

[บอม ซอง ดุ๊ก]

ฉันเจ็บ


ยื่นรอยยิ้ม ปริ่มล้น พ้นรอยทุกข์
ในภาพสุข ขลุกเข็ญ เร้นปัญหา
ในรอยชื่น กลืนกล้ำ ช้ำแววตา
แม้นเวลา ผ่านเลย มิเคยเลือน

เหมือนตราบาป อาบจิต ด้วยพิษเศร้า
ร้อนในเงา เคล้าคุด ดุจมีดเฉือน
เฝ้าทะยาน ผ่านคล้อย ร้อยปีเดือน
แต่เสมือน เคลื่อนไป เพียงไม่นาน

ซ่อนความเจ็บ เก็บไว้ ใต้ภาพลักษณ์
คอยกั้นกัก หนักขื่น ด้วยชื่นหวาน
ทำเอิบอิ่ม ปริ่มบท เพื่อทดทาน
หวังสมาน แผลร้าย ให้คลายตรม

ที่ร้องรำ ขำขัน นั้นแค่เสี้ยว
เพียงนิดเดียว ที่หนีพ้น จากมนต์ขม
หลังจากนี้  มีเพียง  เสียงระทม
และเสียงห่ม ร่ำไห้ จากใจคน

ฉันเคยวาง ทางรัก ไว้หนักแน่น
เฝ้าหวงแหน จุนเจือ เพื่อต่อผล
คอยฟูมฟัก หนักเร้า เฝ้าอดทน
ต่อเมื่อจน เธอนั้น....ล้างมันลง

คล้ายคำสาป บาปส่ง คล้องลงจิต
ตามประชิด  ติดไหม้ ให้เป็นผง
ความกลุ้มกลัด ซอนเซาะ เพราะซื่อตรง
สิ้นพะวง  คงคราววัน....ฉันสิ้นลม

O

บอม ซอง ดุ๊ก


   

[จ้อง เจรียงคำ]

~รอยยิ้มใต้น้ำตา~
(ฉัน-เขา-เธอ)


หยาดน้ำตายึดครองเกลื่อนร่องแก้ม
ทยอยแง้มขอบง้างเปิดทางไหล
สองฟากฝั่งหลั่งท้นชลนัยน์
สะอื้นไห้ร่ำว่า..อุราร้าว

พรรณนาสารพัน..จะสรรหา
เค้นวาจาสะอึกเบื้องลึกกล่าว
น้ำตาบีบบรรยายใต้เรื่องราว
แรงโน้มน้าวล้ำเขตความเมตตา

เธอทุรนทนราวความร้าวรวด
นั้นเป็นสิ่งยิ่งยวดความปวดปร่า
ลืมหรือใครย่อยยับ..จึงกลับมา
ทวงสัญญา..วันเก่า ที่เผามัน

คำขอโทษ..ออดอ้อน..ที่ป้อนเขา
เธออย่าเหมาหมายว่า..ตบตาฉัน
คงจะมีแค่เขาไม่เท่าทัน
จุดอ่อนนั้นเขาสักแต่รักเธอ

ฉันไม่มีทางพ่ายหากใช้รัก
ที่พ่ายหนักเพราะฉัน..นั้นซื่อ, เซ่อ
ไร้มารยาสาไถยไปปรนเปรอ
จึงรักเก้อเพ้อพกหกคะมำ

ใต้น้ำตานองฉ่ำเสียงร่ำไห้
แฝงรอยยิ้มสะใจไว้เหยียบย่ำ
บีบน้ำตาประกอบความบอบช้ำ
ฉันเพลี่ยงพล้ำพลาดท่ามารยาเธอ

เดินควงแขนออเซาะ..ไปต่อหน้า
ฉันตัวชา..ตามอง..แต่หมองเหม่อ
ในเกวียนเกมเล่มร้อยอันเลิศเลอ
ฉันพบเจอ ยิ้มร้ายใต้น้ำตา..

อาร์ตี้  งงไหมเอ่ย

[เมฆา...]

//..อวยพร..ซ่อนน้ำตา..//


…ลมอ่อนอ่อน ย้อนพลิ้ว ปลิวไสว
กระทบใบ บัวตอง ริมคลองขวาง
โอนเอนเอี้ยว เดียวดาย เรียงรายทาง
แลเคว้งคว้าง อย่างเหงา เศร้าตามลม

เหมือนพิษไข้ ใกล้จับ รับรู้สึก
หลังน้ำหมึก จรดถ้อย รอยขื่นขม
พับใส่ซอง ส่งไป ให้เอวกลม
ด้วยระทม ข่มกลั้น อั้นน้ำตา

จำสัญญา ได้ไหม ในวสันต์
ท่ามสายัณห์ อัสดง ลงหลืบผา
บอกจะกลับ นับวัน รอกานดา
จะกลับมา ที่เก่า ให้เฝ้ารอ

พี่ก็ยัง ฝังใจ ในคำมั่น
ถึงแม้วัน ผ่านพ้น กี่หนหนอ
ต่อให้เจ็บ เจียนบ้า น้ำตาคลอ
ก็จะขอ ซ่อนไว้ ในน้ำคำ

แม้นหากเจ้า มีใหม่ ในความรัก
จะขอหัก ห้ามจิต  คิดตอกย้ำ
ขออยู่อย่าง ผู้แพ้ แม้ต้องจำ
รอยกระทำ ของเจ้า เข้าเต็มใจ

ไม่ถือโทษ โกรธเคือง ในเรื่องเศร้า
สิ่งที่เจ้า เลือกมั่น อย่าหวั่นไหว
พี่คนนี้ เห็นด้วย ขออวยชัย
ลืมเสียเถิด ทรามวัย ชายบ้านดอน

จะส่งยิ้ม ใส่ซอง คล้องแขนขวัญ
ให้แจ่มจันทร์ เจ้ารับ กับอักษร
ลืมทุกสิ่ง ทุกอย่าง ล้าง-ลาจร
ให้เหลือเพียง คำพร จากพี่ชาย....


***เมฆา...***

[สมนึก นพ]

หล่อนทักด้วย รอยยิ้ม ที่อิ่มเอิบ
กล่าวเนิบเนิบ สวัสดี ที่คบหา
ด้วยหนึ่งปี ห่างผ่าน กาลเวลา
ได้พบหน้า วันนี้ แสนดีใจ

จะเข้ากอด ทักทาย คล้ายวันก่อน
กลับยอกย้อน ในจิต คิดหวั่นไหว
การ์ดแต่งงาน ใบนั้น เปลี่ยนผันไง
หล่อนจากไป ตามพิธี ที่ครองเรือน

แต่วันนั้น ถึงวันนี้ ขวบปีแล้ว
ใจเต้นแผ่ว เว้นจังหวะ จะใครเหมือน
ความสัมพันธ์ มีมาก ยากลืมเลือน
ว่าคือเพื่อน แค่คิด ผิดแล้วนา

ใบหน้าแดง แฝงอาย ได้พบหล่อน
หรือภาพหลอน กลางวัน นั้นแน่หนา
สังเกตเห็น ตรงแก้ม แจมน้ำตา
รอยเช็ดมา ทิ้งคราบ ทราบแก่ใจ

เกิดคำถาม ตามไล่ ขึ้นในจิต
ให้ขบคิด เศร้าหรือ คือไฉน
ได้ฟังความ ตามมี ที่เป็นไป
หล่อนร้องไห้ ผิดหวัง ตั้งครอบครัว

ถูกบังคับ ยอมรับ คอยขับขาน
มีแม่บ้าน ร่วมเคียง เรียงเมียผัว
ต้องยอมปลีก หลีกหนา มาแต่ตัว
จะดีชั่ว ปล่อยไป ไม่กลับมอง

หล่อนยืนเล่า เจ้าน้ำตา พาลมาไหล
เป็นหยดใส อาบแต้ม แก้มทั้งสอง
จึงรีบโผ เข้ารับ จับประคอง
ให้นวลน้อง ผ่อนคลาย สบายใจ

ผ้าเช็ดหน้า ผืนเก่า เราใช้อยู่
มันยี่ยู่ เช็ดเมื่อ เหงื่อไคลไหล
มาซับน้ำ ตาน้อง แม่ยองใย
หล่อนยิ้มได้ ทั้งน้ำตา มาเอ่อคลอ

[ตะวันฉาย]

...เก็บน้ำตาที่ไหลรินเยือนถิ่นหน้า
ซ่อนวาจาที่เครือสั่นหวั่นเขาเห็น
มือจะคว้าเธอจับกลับชาเย็น
สิ่งที่เป็นคือเราจบพบทางตัน

...ส่งรอยยิ้มแสนสวยอำนวยให้
กับที่เธอลาไปใจแปรผัน
รดน้ำสังข์หลั่งลงคงไกลกัน
สายสัมพันธ์หมดสิ้นแล้วไร้แววใจ

...วันวิวาห์ของเธอยังเผลอเรียก
น้ำตาเปียกด้ายผูกแขน...แทนส่งให้
ขอรักกันเข้าตรงมั่นคงไป
คำอาลัยให้พรตอนจากลา

...ซ่อนน้ำตาที่ฝืนยื่นยิ้มส่ง
มิอาจปลงจะลบเลือนเยือนห่วงหา
ขอมองเธอครั้งสุดท้ายในสายตา
เพื่อลบพาจางคำแฟน...แดนคนลืม...

[ฉันเอง]

รักมาร้างลา..


เหมือนสายฟ้าฟาดใส่ทั่วใบหน้า

เผาน้ำตาให้เหือดหายกลางสายฝน

แสนเจ็บแสบปวดแปลบแสบใจตน

หนีไม่พ้นคนของใจไม่เหลียวแล


ทิ้งรอยรักควักหัวใจไปต่อหน้า

ก่อนเอ่ยปากขอจากลาห่างดวงแข

ไม่ใยดีเหมือนเก่าก่อนตอนเคยแคร์

เหมือนถูกรักผลักลอยแพเหวลึกลง


ไม่ได้โกรธไม่ได้โทษเธอไม่รัก

มันเร็วนักมาเลิกลาเมื่อรักหลง

ถ้าจะโทษโทษฉันเองมันมั่นคง

เมื่อฝุ่นหมอกรักจางลงคงมีใจ



ฉันเอง..

[แม่ค้าหน้าหวาน]

..น้ำตาหยดรดลงที่ตรงจินต์
มลายสิ้นรักลวงเฝ้าห่วงหา
ต้องกล้ำกลืนฝืนทนกมลชา
เมื่อรักจรจากลาลับตาพลัน..

..ยังคร่ำครวญหวนไห้อาลัยอยู่
เคยอุ้มชูแนบชิดสนิทขวัญ
กลับลาร้างห่างไกลฤทัยกัน
เกินสุดกั้นอารมณ์ระทมครวญ..

..คะนึงคอยร้อยรักปักใจพี่
มโนนี้ตอกย้ำให้กำสรวล
ไม่เห็นค่าจากไปไม่ย้อนทวน
รักเรรวนร้าวราญเข้าผลาญทรวง..

..ไม่มีแล้วรอยยิ้มที่พริ้มเพรา
เพราะความเขลาจึงช้ำน้ำตาร่วง
ดั่งโซ่กรรมนำพาสุดาดวง
หลงติดบ่วงรักขมจึงตรมตรอม..

~แม่ค้าหน้าหวาน~