ขอขอบคุณ ชาวกวี ที่ต้อนรับ
น้อมคำนับ สำหรับท่าน อาจารย์เอก
ตัวข้านี้ มีฝีมือ นับว่าเล็ก
หากนับเลข เป็นขั้นหนึ่ง พึงจะควร
เหล่าจอมยุทธ ที่ผุดมา กล่าวปราศัย
ทั้งหญิงชาย ใช้วาจา น่าหอมหวน
บ้างเป็นสาว ราวกับช่อ ดอกลำดวน
แล้วแมนล้วน ด่วนตอบรับ สดับกลอน
ตัวข้านี้ มีนามว่า อ้ายเป็ดน้อย
สถานะ ยังเฝ้าคอย คู่เคียงช้อน
ถิ่นกำเนิด เกิดบ้านนา ป่าดงดอน
เพราะทรัพย์จาง นางสมร จึงจรไกล
มีอาชีพ กสิกรรม คือทำไร่
ปลูกอ้อยขาย ไล่ตั๊กแตน กีฬาเล่น
ทำงานหนัก พักน้อยเอา เช้าจดเย็น
ค่ำหลีกเร้น เข้าเคหา หญ้าคามุง
ชีวิตเศร้า สาวไม่มอง มันของแน่
เป็นมาแต่ โดยกำเนิด เกินไม่สูง
ไม่หล่อเหลา น่าหลงไหล คล้ายชาวกรุง
หวังพยุง ชีวิตให้ ไหลตามกาล
จะน้อยใจ ใยเล่า เจ้าเป็ดน้อย
มีไร่อ้อย ไล่ตั๊กแตน แสนมากหลาย
เป็นกีฬา ได้ออก กำลังกาย
อย่าคิดหน่าย งานนี้ มีของเรา
ทำนาไร่ ได้รู้ อยู่ว่าหนัก
เวลาพัก ไม่เหมือน อย่างเพื่อนเขา
ยามค่ำลง เร้นกาย ใต้ร่มเงา
หญ้าคาเก่า มุงไว้ ได้พึ่งพิง
ยังต้องเศร้า หนาวมา เวลาผ่าน
สั่นสะท้าน ถึงใจ ขาดไอผิง
สาวไม่มอง ปองหมาย ไว้แอบอิง
คือขาดสิ่ง หนึ่งนั้น นั่นคู่ครอง
หญ้าคาเก่า แผ่นนั้น กันแดดฝน
ยังฝืนทน รับได้ ไม่หม่นหมอง
แต่เป็ดน้อย เมินไป ไม่เหลียวมอง
ไปหลงจ้อง ดารา ขอบฟ้าไกล
หญ้าคาก็ น้อยใจ เป็นได้นะ
ถูกปล่อยปละ ละทิ้ง ยิ่งหวั่นไหว
มีบ่อยครั้ง เจ้าทำ เจ็บช้ำใน
แหวกช่องไว้ ดูดาว เมื่อหนาวเยือน.
