ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

~“ผู้ยอมจำนน?”~

๐

๐ คำว่ารักตกตะกอนทั้งนอนก้น
ฝังกมลสำนึกลึกและเจ็บ
แรกใหม่ใหม่ร้าวรานเกินการเย็บ
เนิ่นนานเหน็บทุกทีที่ย้อนนึก

๐ จะผ่าตัดศัลยกรรมก็ทำยาก
มันฝังรากดวงจิตติดผนึก
กลืนกับกายทั้งร่างอย่างล้ำลึก
ยิ่งตกดึกยามนอนฤทธิ์ชอนไช

๐ มาย่ำยีผู้แพ้แลเย้ยเยาะ
มากุมเกาะกัดกร่อนคนอ่อนไหว
ปัดด้วยมือส่ายหน้าอย่ามา-ไป
ผลที่ได้พ่ายแพ้แก่เดชา

๐ ยอมให้ภาพอดีตเข้ากรีดเฉือน
แล้วหมอนค่อยแปดเปื้อนน้ำเยือนหน้า
เป็นเหมือนเดิมอย่างนี้ที่ผ่านมา
กายจิตถูกยาตราทุกข์ระทม

๐ เคยต้านฤทธิ์ดั่งคนหลังชนฝา
รับชะตาในสิทธิ์รักติดหล่ม
พยายามทำใจไม่เศร้าตรม
สุดท้ายจมกับพิษฤทธิ์รักกุม

๐ ทาสความรักจำนนจนไก่ขัน
ทุกคืนนั้นปะทะมรสุม
อดีตรักหักหาญปานไฟรุม
ตาเปียกชุ่มจนสางอย่างปราชัย

ระนาดเอก

[บอม ซอง ดุ๊ก]

ด้วยรักและ...จำนน

โอ้ทาสรัก   หนักขม  อารมณ์ร้อน
คอยอาวรณ์  นอนเศร้า  ใต้เงาหมอง
ดั่งเบี้ยล่าง  อ้างล้ำ   ทำคะนอง
แท้สนอง  ครองคุด  ด้วยทรุดซม

แม้นสุดฝืน  กลืนช้ำ  ขมำหงาย
เจ็บเจียนตาย  กายรู้  เพียงสู่สม
ใจเจ้าเอ๋ย  แสบร้อน  สะท้อนตรม
ยังประนม  ก้มนพ  สยบลวง

แส้เฆี่ยนโบย  โรยเกลือ  เนื้อแทบขาด
มิขยาด  หวาดไหว  ด้วยไฟหวง
สรวงรักเซ่น  เร้นลึก  ผนึกทรวง
ประกำบ่วง  ลวงเล่ห์  เสน่ห์มาร

จิตระรื่น  ชื่นลม  จนล้มดิ้น
รวยระริน  สิ้นลับ มิขับขาน
แม้มอดไหม้  ไม่เหลือ  เชื้อวิญญาณ
นิรันกาล  นานสืบฟ้า...ข้าจำนน

O

บอม ซอง ดุ๊ก

[พระจันทร์สีน้ำเงิน]

ฉันจนตรอกพ่ายแพ้แต่วันแรก
ตอนเธอแจกรอยยิ้มพริ้มสับสน
ถลำล่วงห้วงภวังค์ดังต้องมนต์
กลายเป็นคนงงงวยลืมขวยอาย

ให้เธอจูงจมูกเหมือนถูปสาป
โดนกำหราบหัวหางอย่างง่ายง่าย
ติดบ่วงบาศแยบยลกลคมคาย
จะชี้เป็นชี้ตายได้ทั้งนั้น

มีชีวิตวัน วันแบบฝันพก
น้ำตาตกห้องมานปานอาสัญ
เป็นตัวเลือกอาภัพอันดับพัน
อยู่ในฝันกลมกลม กับลมลวง

ก็มีบ้างนิด นิดริษยา
คนที่มาก่อนเก่าเธอเฝ้าหวง
แต่เหนือสิ่งอื่นใดในทั้งปวง
น้อยหนึ่งคิดจาบจ้วงก็ทรวงร้าว

กลัวเธอเจ็บเธอแสบแบบฉันเจ็บ
แม้ปลายเล็บคนลือจะอื้อฉาว
เพียรถนอมดั่งมณีที่วามวาว
ให้เธอก้าวข้ามกันแทนบันใด

ยอมจำนนทุกทางอย่างที่เห็น
เป็นเครื่องเล่นสำรองสนองใคร่
เสมือนหุ่นถูกประดิษฐ์ไร้จิตใจ
มีสายใยคล้ายเชือกเชิญเลือกชัก


สวัสดีค่ะ ครูระนาด คุณบอม  พระจันทร์ฯ มาร่วมแจมด้วยความเคารพค่ะ

[เมฆา...]

  ~@ ผู้ยอมจำนอง@~


..หลังจากพ่าย อายแพ้ แก่เหตุผล
ยอมจำนน จนนิ่ง ต่อสิ่งหวัง
รักปราชัย ใจเปราะ เดาะปริพัง
จำต้องหลั่ง น้ำตา ด้วยอาวรณ์…

..หลับตาลง เพียงครู่ ก็ดูเนิ่น
มันนานเกิน ใจกัก ลืมรักก่อน
เป็นต้องโศก โศกา ทุกคราจร
สุดสะท้อน ย้อนร่ำ ทุกค่ำคืน....

..แม้แค่เพียง เสียงหรีด ที่กรีดฟุ้ง
ยังสะดุ้ง ยุ่งเหยิง กระเจิงขื่น
แทบจะหลุด ทรุดใจ ไม่อาจยืน
พานสะอื้น กลืนกล้ำ ในสำเนียง

..มันปวดร้าว หนาวร้อน ในก้อนเนื้อ
พิษยาเบื่อ เจือกรด หมดทางเลี่ยง
มรสุม รุมพิษ ให้สิทธิ์เพียง
ยืนฟังเสียง ใจวิ่น ดิ้นดับดวง

..เฮือกสุดท้าย สายตา เริ่มฝ้าบอด
มองเห็นยอด ชีวัน แม่ขวัญห่วง
มาชำแล แชล้อม พร้อมคู่ควง
เหมือนครั้งลวง แหลกดะ คงสะใจ

..จากวันนี้ ถ้ากาย หายใจอยู่
ก็จะสู้ อีกครั้ง ตั้งจิตไว้
จะไม่ยอม ช้ำแพ้ แม้อีกไกล
ด้วยจะถอด ทรวงใน ไปจำนอง...ซะเลย!!...



***เมฆา...***

[masapaer]

จำใจ จำยอม เพราะจำเป็น

 

สิ้นทางรักหักพ่ายให้ยอมแพ้
ใจอ่อนแอแพ้รักกระอักหนอง
ยอมจำนนให้เธอเพ้อลำพอง
มิผยองหัวใจให้จำกลืน

เหลือแต่ความร้าวรวดที่ปวดแสบ
มันเจ็บแปลบแสบล้นระคนฝืน
เป็นฝันร้ายคร่าสุขในทุกคืน
รินสะอื้นขื่นใจให้จำทน

อยากจะลบลาภาพที่อาบรัก
ก่อนปฏักปักทรวงทะลวงผล
เกินจะฝืนกลืนไว้ในกมล
แม้หมองหม่นรนร้องต้องจำยอม

อดีตรักกักขังทั้งหน่วงเหนี่ยว
เกาะกุมเกี่ยวจองจำทำผ่ายผอม
จำฝืนเก็บเย็บแผลแม้ตรมตรอม
ใจประนอมต่อรักที่หักลวง

จำใจจากจำยอมพร้อมจำนน
มิฝืนทนจำพรากรักติดบ่วง
จำลาแล้วรักเก่าเราทั้งปวง
จำยอมห้วงกระอักเพราะรักทำ

อยากจะถอดหัวใจไปจำหน่าย
จะฝากขายที่ไหน..อย่าได้ขำ
รับหัวใจหลุดรักหักจองจำ
รอจำนำความแสบแบบเอาคืน...

..แบบจำเป็น  อิอิ   

แต่มั่วได้ใจมิน้อย..