ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บ้านริมโขง]

อยากจะเขียนเป็นคำเพื่อนำสื่อ
ว่าใดคือสิ่งหวังตั้งเป้าหมาย
อยากจะวาดเป็นโครงร่างต่างบรรยาย
ว่าสุดท้ายคืออะไรใจต้องการ

แต่ติดขัดชีวิตจริงยิ่งกว่าหนัง
หลายคนยังบอกน้ำเน่าเฝ้าสงสาร
นางเอกรวยพระเอกจนปนนิทาน
แต่ก็พานพบคู่ได้อยู่ครอง

ชีวิตเราน้ำเน่าเก่ากว่านี้
ชีพยังมีเพราะหายใจได้สนอง
หากอากาศได้ซื้อหรือถือครอง
ร่างกายต้องแตกดับกับความจน

ทั้งอยากได้อยากเป็นเช่นใครอื่น
ทั้งอยากชื่นอยากสมไม่ตรมหม่น
อยากทำได้ดั่งใจไม่กังวล
แต่อับจนปัญญาหาทางเดิน

ไม่สมหวังดั่งวาดปรารถนา
ไร้ราคานำเสนอดูเก้อเขิน
คนบุญน้อยแลแขชะแง้เกิน
ยามก้าวเดินไม่กล้าสบตาใคร

ถึงมีรักก็หวั่นว่าวันหนึ่ง
อาจต้องถึง วันร้าง จางสดใส
อาจต้องเจ็บต้องปวดรวดร้าวใจ
เพราะความไม่มีพร้อมต้องยอมทน

จึงอยากอยู่เดี่ยวโดดรับโทษบ้าง
โทษเพราะวางชีวิตผิดสับสน
โทษเพราะรักที่ผ่านผลาญใจตน
โทษเพราะคนอย่างเรา...ไม่เท่าใคร.

บ้านริมโขง

[ใบลาน]

คิดจะโทษ อะไร ก็ให้โทษ
คิดจะโกรธ อะไร ก็แผดเผา
คิดจะว่า อะไร ก็ดูเอา
คิดแล้วเศร้า จะคิด ไปทำไม

เลือกจะรัก ก็ทุ่ม สุดทางรัก
เลือกจะหัก ก็หัน หาทางใหม่
เลือกจะเป็น เช่นเรา ช่างประไร
เลือกจะเหมือน อย่างใคร เพื่อใครกัน

คนมีพร้อม ไม่มี หรอกในโลก
คนซ่อนโศก แย้มยิ้ม หยอกขำขัน
คนแสนเศร้า มากมาย สารพัน
คนแบบนั้น เธอเห็น เขาเช่นไร

ฉันก็มี ในแบบ ที่ฉันมี
และบกพร่อง บางที ที่ไม่ใช่
ฉันไม่เคย คิดเทียบ เปรียบกับใคร
เพราะว่าความ ภูมิใจ ไม่เป็นรอง
*****************************

[เพรางาย]

อยากจะเขียนคำฝากอยากจะเขียน
ถึงคนที่ใจเพียรเวียนใฝ่เฝ้า
อยากจะขอจับจองเป็นของเรา
จากวันเก่าจนวันนี้กี่ปีพ้น

อยากจะเดินเคียงข้างอย่างใครอื่น
เห็นรอยยิ้มฝืดฝืนกลืนคำขม
กลัวไมตรีมีหายกลายระทม
กล้าเพียงชมด้วยตา...น่าเศร้านัก

 

[♥หทัยกาญจน์♥]

อยากจะเขียนเป็นคำเพื่อนำสื่อ
ว่าใดคือสิ่งหวังตั้งเป้าหมาย
อยากจะวาดเป็นโครงร่างต่างบรรยาย
ว่าสุดท้ายคืออะไรใจต้องการ

แต่ติดขัดชีวิตจริงยิ่งกว่าหนัง
หลายคนยังบอกน้ำเน่าเฝ้าสงสาร
นางเอกรวยพระเอกจนปนนิทาน
แต่ก็พานพบคู่ได้อยู่ครอง

ชีวิตเราน้ำเน่าเก่ากว่านี้
ชีพยังมีเพราะหายใจได้สนอง
หากอากาศได้ซื้อหรือถือครอง
ร่างกายต้องแตกดับกับความจน

ทั้งอยากได้อยากเป็นเช่นใครอื่น
ทั้งอยากชื่นอยากสมไม่ตรมหม่น
อยากทำได้ดั่งใจไม่กังวล
แต่อับจนปัญญาหาทางเดิน

ไม่สมหวังดั่งวาดปรารถนา
ไร้ราคานำเสนอดูเก้อเขิน
คนบุญน้อยแลแขชะแง้เกิน
ยามก้าวเดินไม่กล้าสบตาใคร

ถึงมีรักก็หวั่นว่าวันหนึ่ง
อาจต้องถึง วันร้าง จางสดใส
อาจต้องเจ็บต้องปวดรวดร้าวใจ
เพราะความไม่มีพร้อมต้องยอมทน

จึงอยากอยู่เดี่ยวโดดรับโทษบ้าง
โทษเพราะวางชีวิตผิดสับสน
โทษเพราะรักที่ผ่านผลาญใจตน
โทษเพราะคนอย่างเรา...ไม่เท่าใคร.

บ้านริมโขง

เพียงมาขีดเขียนคำนำอักษร
เพียงมาแต่งแต้มกลอนย้อนสวยใส
เพียงมาบอกหยอกล้อพ่อดวงใจ
เพียงมาชิดสนิทใกล้ไว้เคียงกัน

เพียงมาหวงช่วงขณะปะทะจิต
เพียงมาขานกานท์ลิขิตสนิทฝัน
เพียงมาร้อยสร้อยทองของกำนัล
เพียงมาครอบครองนั้น...ฉันและเธอ



ว่าความรักหนัก-เบาทึมเทาหม่น
ก่อความสุข-ทุกข์ล้นปะปนเสมอ
มีขาว-ดำคำขานเคยอ่านเจอ
ไม่มีใครไหนเพ้อเผลอแค่...คบ

ต่างร่วมเรียงเคียงปักเสาหลักใหญ่
ประนีประนอมพร้อมใจให้สงบ
หนึ่งความฝันนั้นนานผ่านการรบ
สงครามศึกนึกหลบกลบเพราะรัก


หทัยกาญจน์
๒๒ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๕๔
 

[บ้านริมโขง]

เพียงมาก่อถ่อทวนกวนรู้สึก
เพียงมานึกสนุกให้ขลุกขลัก
เพียงมาแกล้งพิไรให้น่า...นัก
เพียงมากั๊กมาจับสลับทาง

แกะกลอนเชยเผยเปิดเตลิดตลาด
แกะกลอนเก่าเขาวาดอาจหม่นหมาง
แกะกลอนคนบ่นบ่นก่นวายวาง
แกะกลอนอย่าง “อยากเขียน” เวียนหัวนะ

อยู่ไม่สุขซุกซนหนอคนนี่
เอานิ้วจี๋สีข้างกันบ้างล่ะ
ล้อเล่นคำทำเป็นเห็นเบ๊อะบ๊ะ
ทำจิ๊จ๊ะซะหน่อยค่อยหายซน

แล้วมาอ้อนวจีที่ไพเราะ
สานเสนาะเจาะใจให้หายหม่น
เหมือนมาปลอบตอบคำที่จำทน
หรือหน้ามน ก็อยากเขียน..เลียนแบบเรา.. 

"บ้านริมโขง"