ยามดาวลอยชวนคิดอธิษฐาน
กระแสธารจากใจไปเสมอ
แม้ห่างไกลกันมากอยากพบเจอ
คำละเมอ น้อย น้อย เรียงร้อยความ
นับตั้งแต่ดวงที่หนึ่ง ถึง ที่สอง
ความหม่นหมองซ่านทรวงถึงดวงสาม
กี่ล้านดวงโชนฉายประกายวาม
ก็ไม่งามระยับจับห้วงมน
ความคิดถึงส่งผ่านพรายม่านฟ้า
ตะโกนว่ารักนะใครจะสน
ฉันมันแค่เศษดินถิ่นสกล
ไม่มีค่าน่ายล..ให้คนมอง
นอนนับดาว พราวพร่าง กระจ่างฟ้า
ประหนึ่งม่าน ดารา ประดับสรวง
หากดวงดาว นับพัน หมื่นล้านดวง
ฤๅจะร่วง ลอยลง มาสู่มือ
แม้อยากเอื้อม มือไป ไขว่คว้าดาว
มีบันได ทอดยาว อยู่ไหนหรือ
คนเดินดิน มิอาจ คว้าคำลือ
แย่งยึดถือ ดาวล้อม สู่อ้อมใจ
************************
