ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พิมพิลาไลย]

เหงาเหลือเกิน เมินหมาง กันอย่างนี้
ดวงฤดี ที่รัก จะตักษัย
มันเจ็บแปลบ แสบซึ้ง ก้นบึ้งใจ
ร้าวทรวงใน ไหวหวั่น ไม่หันมอง

จะไม่มี สักนิด หรือคิดถึง
ที่ครั้งหนี่ง ซึ่งเคียง เราเพียงสอง
ชี้ชวนชม ลมฟ้า ผกากรอง
หนาวลมต้อง ห้องใจ พิไลครวญ

เฉื่อยลมฉิว ปลิวไหว กิ่งไม้สั่น
เหมือนใจฉัน พรั่นพรึง ถึงลมหวล
เมื่อไรหนอ รอกัน จนรัญจวน
ฉันเหมือนมวล หมู่ไม้ ไร้ภมร

แม้เบ่งบาน ก้านใบ ไหวลมล่อ
เป็นดังตอ กอตาย เช่นไม้ขอน
แค่มีค่า ถ้าใช้ ใส่ไฟฟอน
ล่อภมร ตอนไหน คงไม่มา


พิมพิลาไลย

[มานพ]

ภมรหนุ่ม กลุ้มใจ บินไปเรื่อย
ยามลมเฉื่อย เหนื่อยนัก พักก่อนหนา
เห็นดอกไม้ ไหวดอก ตอกอุรา
ชุบชีวา พารื่น ชื่นกมล

ดอกเบ่งบาน ก้านใบ ไหวลมพลิ้ว
ยามที่หิว ลิ่วลม ชมอีกหน
น้องมีค่า น่ารัก มักเล่นกล
ลืมคนสน ฝนพรำ จำจากไกล

 

[masapaer]

 

เหงาเหลือเกิน เมินหมาง กันอย่างนี้
ดวงฤดี ที่รัก จะตักษัย
มันเจ็บแปลบ แสบซึ้ง ก้นบึ้งใจ
ร้าวทรวงใน ไหวหวั่น ไม่หันมอง

จะไม่มี สักนิด หรือคิดถึง
ที่ครั้งหนี่ง ซึ่งเคียง เราเพียงสอง
ชี้ชวนชม ลมฟ้า ผกากรอง
หนาวลมต้อง ห้องใจ พิไลครวญ

เฉื่อยลมฉิว ปลิวไหว กิ่งไม้สั่น
เหมือนใจฉัน พรั่นพรึง ถึงลมหวล
เมื่อไรหนอ รอกัน จนรัญจวน
ฉันเหมือนมวล หมู่ไม้ ไร้ภมร

แม้เบ่งบาน ก้านใบ ไหวลมล่อ
เป็นดังตอ กอตาย เช่นไม้ขอน
แค่มีค่า ถ้าใช้ ใส่ไฟฟอน
ล่อภมร ตอนไหน คงไม่มา


พิมพิลาไลย

เป็นบุปผากลีบงามแค่ยามเช้า
ภมรเฝ้าดมดอมพะยอมป่า
สิ้นกลิ่นหอมรสหวานก็ผ่านลา
มิชายตาแลเยือนเหมือนวันวาน

เป็นดอกไม้ไม่หอมไม่ย้อมกลิ่น
เฝ้าถวิลภมรซ้อนรักหวาน
เมื่อบุปผาลาร่วงตามห้วงกาล
เธอก็หว่านกลีบโรยโปรยทิ้งดิน

ใช่อยู่หรอกดอกไม้มากมายนัก
ภมรเจ้าปีกรักจักโผผิน
ปีกสยายทายท้าถลาบิน
ไปทั่วถิ่นดงทิวริ้วผกา

เที่ยวบินชมดมดอกทุกซอกซ้อน
ทำกะล่อนซ่อนชู้หมู่บุปผา
เบื่อดอกเดิมทิ้งไกลไปไม่มา
เมื่อโรยรากลิ่นอ่อนภมรไกล         

" มะสะแปค่ะ "

[ฉันเอง]

ภมรสอนใจ..


เสียงเล่าลือ  กล่าวอ้าง  ภมรน้อย

ที่เฝ้าคอย  แทะโลม  เหล่าพฤกษา

แล้วผกผิน  บินว่อน  ช้อนพณา

ดอกไม้ป่า  มิหวังให้  ใครดมดอม


เป็นวัฏจักร  หมู่ภมร  สอนดอกไม้

แตกกิ่งใบ  ดอกผล  ที่ชลหอม

ล่อหมู่ผึ้ง  แมลงน้อย  บินไต่ตอม

ได้ลิ้มลอง  หอมหวาน  ซาบซ่านทรวง


เหล่าภมร  ขาดดอกไม้  หาได้ไม่

เหมือนดั่งชาย  ขาดสาว  เฝ้ากำสรวง

หญิงขาดชาย  ร้ายใหญ่  ภัยทั้งปวง

ขออย่าได้  แหนหวง  หยดหยาดใจ


โลกจะงาม  ได้อย่างไร   ขาดพรรณไม้

แต่งแต้มไว้   ให้ดูดี  สีสดใส

มาเต่งเติม   รักให้เต็ม   หลังขาดไป

จะเฝ้ารอ  วันฟ้าใหม่   ผลิดอกบาน



ฉันเอง..