ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[มหาซัง]

"เศร้า"

มวลเมฆขาว ราวฝ้าย กระจายทั่ว   
ฟ้าสลัว มัวหมอง คลุมท้องที่
เหมือนใจเรา เศร้าทรวง ห้วงฤดี   
ยิ้มเคยมี หนีหาย เสื่อมคลายไป

จิตว้าวุ่น ครุ่นคิด มิปลิดปล่อย   
วนย้อนรอย ถ้อยคำ เธอพร่ำใส่
จบและจาก พรากกัน ณ ทันใด 
เหลืออาลัย ไว้ครอง ครอบห้องมาน

เจ็บอันใด ไหนหนา ผ่านมาหมด   
เลือดรินหยด อดฝืน หยัดยืนผ่าน
เจ็บคำคน ทนพิษ สถิตนาน 
อยากแก่การ แก้ไข ทางไม่มี

เมฆสลาย คลายตัว ทั่วทุกหน 
ฟ้าหายหม่น คนเหงา ยังเศร้าศรี
แบกความช้ำ กล้ำกลืน ฝืนชีวี   
อยู่อย่างนี้ กี่ภพ จึงลบลืม   
 
มหาซัง...

[tanapok]

รอยรักเก่า       เศร้านัก         โดนหักอก

เหลือรอยฟก      ตกระกำ       ความช้ำตื่ม

ผ่านหลายปี        กี่หนาว        ที่ร้าวกลืน

กี่ร้อยคืน           ใครยื่นด้วย    ช่วยบั่นทอน



เห็นใครเขา         เคล้าคลอ        ต่อเติมรัก

แผลช้ำปัก          รักคุด             ผุดสะท้อน

สุดแสนเศร้า       ใจเจ้ากรรม      นำอาวร

ระลึกตอน           ศรรัก              เริ่มปักทรวง


โดนความเหงา        เศร้าตรม         ลงข่มขืน

สุดจะฝืน                ดวงใจ              ในทุกห้วง

อีกกี่ปี                ชีวิต                   จะบิดเบือน

ทะลุเขื่อน             เดือนเศร้า           ปีเหงาใจ     


 

โดน  โดน  มา แต่ง ที   แต่ง  ไม่ดี  ไม่ว่า  กัน  เนาะ

[ไม่รู้ใจ]

ยามลมหนาว พัดมา เวลานี้
หวังจะมี คนเคียง เอียงแนบข้าง
ยังเฝ้ารอ ท้อแท้ แม้เลือนลาง
ใจจืดจาง จากไกล ในสายลม

ถึงจิตเศร้า และเหงา ก็เอาเถิด
ก่อให้เกิด หมองหม่น ทนขื่นขม
ต่อแต่นี้ คงไม่ ได้ชื่นชม
ต้องตรอมตรม สู้ไป ไร้เงาเธอ

[สุดสาย]

หยดหยาดฝน..ไหลริน..สิ้นแล้วฝัน
หายไปกับ..แสงจันทร์..วันที่เผลอ
เหลือแค่ความ..หวั่นไหว..ที่ใจเจอ
หลงละเมอ..เพ้อพร่ำ..ร่ำกับใจ

เศร้าเหลือเกิน..ดวงใจ..ใครคนนี้
ต้องทนอยู่..ในที่..คนดีให้
ต้องหลบเหงา..ย่างก้าว..ราวห่างไกล
หมดแล้วหรือ..ความห่วงใย..ในใจเธอ

..nara..

[ตะวันฉาย]

...ดาวดาษดื่นเกลื่อนฟ้าเวหากว้าง
ลอยอยู่ข้างเมฆาเขาทาสี
แต่งแต้มรุ้งคุ้งงามยามราตรี
สู่ฉิมพลีวิมานฝันก่อวันงาม

...เหลือแต่เราเศร้าตรมใช้ห่มผ้า
เอาน้ำตาแนบกายคล้ายไถ่ถาม
อยู่เป็นเพื่อนนำเคลื่อนเลื่อนโมงยาม
เฝ้าติดตามมิห่างฉันทุกวันคืน

...รอยอาลัยฝังกมลกับคนยาก
ยังนำฝากใจอยู่ใช่สู้ฝืน
แม้นรอยเย็บยังเจ็บบ้างบนทางยืน
ขอยิ้มรื่นกลบแผลเก่าให้เบาบาง

...นั่งมองจันทร์หวั่นรอขอรักหวน
หทัยครวญร้องร่ำพร่ำไม่ห่าง
คิดถึงเขาทุกวันร้อยพันทาง
มิอาจวางใจจบลบเลือนรัก

...เอนตัวลงตรงเสาข้างเล้าไก่
น้ำตาไหลรดหลากฟากใจหัก
เย็บรอยรากที่หยั่งนานจนกร้านพัก
ขอตั้งหลักหลบเศร้ากับเงาตน...

[กาแฟดำ]

หนึ่งคนเหงา บนดาวโลก ที่โศกทรวง
หนึ่งคนลวง เริงร่า หารักใหม่
หนึ่งคนทุกข์ รุกร้าว หนาวเกินใคร
หนึ่งคนใจ ร้ายยิ่ง ทำภินพัง

หนึ่งคนร่วง ลงบ่วงเหว ความเลวร้าย
หนึ่งคนคล้าย ได้ย่ำยี อย่างที่หวัง
หนึ่งคนพัก รักษาแผล แก้เรื้อรัง
หนึ่งคนยัง ฮึกเหิม เพิ่มรักไป

หนึ่งคนเศร้า เฝ้าบ่ม ระทมทุกข์
หนึ่งคนสุข สนุกมาน หวานใจใหม่
หนึ่งคนยัง ฝังซ่อน อาวรณ์ไว้
หนึ่งคนไร้ เยื่อใย และไมตรี...(เฮ้อ)

.
.

[ไม่รู้ใจ]

แม้ฝนจาง เมฆคลาย สลายแล้ว
หนาวลมแผ่ว มาเยือน เตือนซ้ำสอง
ก็ยังเศร้า เหมือนผูก ถูกจำจอง
ได้แค่มอง เก็บไว้ ในซอกใจ