เสียงพ้อของหัวใจอาจไม่ถึง
หรือใครหนึ่งละเลยไม่เคยสน
รักคล้ายมีคว้างคว้างวางปะปน
ดอกรักเริ่มร่วงหล่นไม่พ้นปี
ใจเคยฝากแนบใจคลายออกแล้ว
มีวี่แววอำลามาแทนที่
หลังจากมองสบตาเพียงนาที
รู้ไม่มีภาพฉันอย่างผ่านมา
.................
แผ่วลมเช้าเย้าหมอกหยอกทุ่งร้าง
ปลดน้ำค้างกลิ้งไหลทิ้งปลายหญ้า
เธอปลดภาพฉันร่วงจากดวงตา
เป็นนัยว่าพร้อมพรากจากดวงใจจึงหยดฉ่ำน้ำค้าง..ทิ้งร่างเคว้ง
หย่อนตัวเองโผนลอยเคลื่อนคล้อยไต่-
ความเปล่าว่างอย่างยิ่ง..ดิ่งหยดไป
อำลาใบหญ้าโบก..ไหวโยกโยน
ระริกใบระบำรำสะบัด
น้ำค้างขัดขืนเหนี่ยวตรึงเรี่ยวโหน
หญ้าเพลินเอียงเหวี่ยงใบเอนไหวโอน
น้ำค้างโจนพ้นจากจึงพรากจอง
ระหว่างว่ายเวิ้งว้าง..ท่ามกลางหมอก
คงระรอกหยอกหญ้า..คราลมต้อง
ระหว่างลมห่มหอบ..ถือครอบครอง
น้ำค้างกองกระจาย..ตายคาดิน
อาร์ตี้ 
...อัสสุธาราหล่นปนน้ำค้าง
เคยแรมร้างก็ปลดลอยคอยถวิล
ยอดหญ้าร้าวคราวจากฝากคำริน
หวังโบยบินสู่ห้วงใจใครคนคอย
...ระเริงพริ้วทิวป่าพนารัก
ดั่งศรปักทิ่มแทงด้วยแรงสอย
เสกมนต์ตรามาลบเข้าพบรอย
ใจโดนซอยร้อยแผลใครแลมอง
...หยาดน้ำค้างวางหยอดบดขยี้
รดฤดีที่เฝ้าเศร้าเป็นหนอง
เหงาวังเวงเอกานำพาครอง
เราเป็นรองเพียงหญ้า...ใครท่ารอ...
