พายุฝน กระหน่ำ ซ้ำรอบสอง
น้ำเจิ่งนอง เชี่ยวไหล ไม่ขาดสาย
มีน้ำหลาก จากป่า มามากมาย
แผ่กระจาย ท่วมท้น พ้นหลังคา
กับเรือน้อย ลอยลำ จ้ำพายงัด
นำเลาะลัด มุ่งหมาย ได้เสาะหา
หวังช่วยเด็ก ผู้ใหญ่ วัยชรา
ลำเลียงมา ที่ใหม่ ปลอดภัยมี
ยินเสียงทาง ทิศใต้ ได้เรียกร้อง
ตะโกนก้อง รับยาย อย่าพายหนี
เบนหัวเรือ พุ่งไป ไม่รอรี
ที่เห็นนี้ สี่คน สับสนไง
ทั้งสิ่งของ ต้องใช้ มีหลายอย่าง
เรือบอบบาง เพียบแน่ สุดแก้ไข
อีกสาวหนึ่ง นั่นหนอ เริ่มท้อใจ
คงจะไม่ หมดดี ที่รอกัน
ได้จัดการ ให้นั่ง ตั้งวางของ
หล่อนหันมอง ล่องไป อย่างไรนั้น
อีกหนึ่งคน ขึ้นไป จมได้พลัน
น้ำหนักมัน เกินแน่ แค่หนึ่งนาย
เข็นเรือออก ลำน้ำ ตามกระแส
ตั้งเข็มแน่ นำส่ง ตรงที่หมาย
เราลอยคอ คลอไป แทนไม้พาย
พยุงกาย พยุงเรือ เผื่อทิศทาง
หล่อนนำมือ มาจับ ทับมือเรา
เพียงแผ่วเบา เข้าใจ ได้ช่วยบ้าง
ยังส่งยิ้ม เต็มอิ่ม ริมปากบาง
แก้วตานาง ประกายมี ชี้ความนัย
ตาประสาน ผ่านใจ ในห้วงลึก
ความรู้สึก อุ่นจิต คิดหวั่นไหว
เริ่มสะท้าน เต้นถี่ นี่เหตุใด
เป็นไฉน ก่อนนี้ มันมิเคย
ยังเกรงว่า ถึงฝั่ง ยังที่พัก
กลัวหล่อนผลัก ยกเลิก ทำเพิกเฉย
ขอน้ำ(บ้าน)นี้ ไม่มี วันลดเลย
และเธอเอ๋ย จับมือไว้ ให้เนิ่นนาน.
