หาที่วางรัก
มันเป็นเหมือนทุกข์ลาภจากบาปก่อ
ที่มารอทวงถามเก็บความหวัง
จากความรักที่เริ่มเติมพลัง
ให้เพพังแพ้พ่ายหน่ายอารมณ์
เมื่อมีรักใครเขารับเอาสุข
เมื่อมีรักใครเขาปลุกแต่สุขสม
เมื่อมีรักของเราเฝ้าแต่ตรม
เมื่อมีรักมีแต่ถมปมรักเรา
ใจช่างหว้าเหว่นักเมื่อรักจ่อ
รักเพียงขอให้ชื่นคืนไม่เหงา
หวังเพียงรักจริงใจได้บรรเทา
รักเพียงเราเฝ้าถนอมพะยอมนาง
แต่ก็ยังเกิดทุกข์มาคลุกเคล้า
ว่าสองเราวางตนทนถากถาง
จากคนใกล้หรือใครในเงาจาง
ให้ถูกทางถูกที่นี่อย่างไร
แม้โลกนี้กว้างล้ำตามคำกล่าว
แต่บางคราวเล็กยิ่งกว่าสิ่งไหน
แค่วางคนสองคนปนลงไป
ยังยากไซร้ไร้แสนในแผ่นดิน
จะวางไหนรักล้นสองคนนี่
ช่างริบหรี่ความหวังฝั่งถวิล
จะวางชิดติดกันมั่นดั่งจินต์
หรือต้องบินไปวางหว่างฟ้าไกล
เป็นบุพเพสันนิวาสประสาทคู่
สองเรารู้จักกันสัมพันธ์ให้
บรรจงสานหวานรักสลักใจ
สุดหาใดเปรียบปานความหวานนี้
เราต่างคนต่างรักปักใจแน่น
ยอมรับว่าเป็นแฟนแทนเป็นพี่
เอื้ออาทรอ้อนคำฉ่ำวจี
ต่างก็มีความจริงใจมอบให้กัน
ไยหนอรักปักใจจึงได้หมอง
เราทั้งสองครองทุกข์มิสุขสันต์
ไยรักเราเศร้าจิตติดปมพัน
จะต้องฟันฝ่าทางอย่างไรดี
แลโลกมัวสลัวคล้ำสีดำมืด
หัวใจอืดชืดเย็นราวเป็นผี
ทุกอณูดูเหนื่อยเฉื่อยเต็มที
รักริบหรี่เส้นทางแลลางเลือน
หากไม่อาจมาดหมายได้ร่วมสุข
ก็คงทุกข์สองเราที่เศร้าเหมือน
ใจระบมซมแผ่รักแชเชือน
จากหวานกลายเป็นเฝื่อนเกลื่อนเต็มทรวง
หากว่าเป็นบุพเพสันนิวาส
เคยร่วมชาติร่วมคู่อยู่แดนสรวง
อุปสรรคน้อยใหญ่ในทั้งปวง
คงลุล่วงทางออกดอกรักบาน.
"Kanthita"
2 พ.ย.2553
