ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[มานพ]

อากาศเย็นลมหนาวเข้ามาเยือน
พี่ขอเตือนระวังไว้เรื่องภัยหนาว
ค่ำคืนนี้ก่อนหลับนอนนับดาว
เพ้อถึงสาวหนาวสั่นสะท้านทรวง

 นึกถึงสาวคนดีสุดที่รัก
นอนหนุนตักรักกันฉันแสนหวง
พี่ถนอมกล่อมใจไม่หลอกลวง
เป็นคู่ควงเดินเคียงเพียงคนเดียว

มีผ้าห่มคลุมกายไม่หายหนาว
หากกอดสาวคงอุ่นไม่ฉุนเฉียว
สายสัมพันธ์รักมั่นพันเป็นเกลียว
ไม่แลเหลียวหญิงใดให้เธอครวญ

ถึงเดือนนี้ทีไรใจพี่หนาว
อกปวดร้าวเศร้าจิตคิดกำสรวล
อ้อมอกพี่อ้างว้างร้างเนื้อนวล
ใจปั่นป่วนมองเหม่อเพ้อรำพึง

[ฉันเอง]

ลมหนาวพัดหวล..

ยามเหมันต์พัดหวลชวนคิดถึง
รักปักตรึงเพึ่งได้ก่อก่อนมีเขา
อธิฐานลอยกระทงรักสองเรา
มีแสงเงาของจันทราหาได้จาง

ผ่านลมหนาวผ่านไปผันผ่านรัก
จากเคยพักแนบกายใจเริ่มห่าง
จากรักเต็มมาจืดชืดแล้วเลือนลาง
แล้วก็ร้างเหินห่างกันให้หนาวไกล

จะรู้ไหมใจพี่ไร้ใครห่ม
แม้ห่มลมหนาวกายไม่เท่าไหร่
แต่หนาวรักให้ห่มร้างระทมไป
เพียงหนาวนิดสกิดใจแทบวายปราณ


ฉันเอง..

[มานพ]

พี่คงหนาวต่อไปใจจะขาด
สามไตรมาสไม่หายไม่เคยหวาน
พี่รักน้องคนดีนี้มานาน
น้องมองผ่านพี่ยาว่าอยู่ไกล

หนาวกายาห่มผ้าใครว่าอุ่น
คงว้าวุ่นอุราพาหวั่นไหว
ถ้าหนาวจัดขอน้องประคองใจ
จะได้ไหมคนดีบอกพี่มา

 

[ดาวระดา]

หนอลมหนาวผ่าวผิวมือนิ้วสั่น
คราลมหันหวนมาอุราไหว
เสียงลมพัดซัดเห่เหมือนเทไอ
ความหนาวไซร้ให้แทรกกายแบกทน

หวิวหวิวหวาดหยาดหมอกในซอกหญ้า
หวั่นผวาหน้าหมองในร่องหม่น
กลัวคนไกลปีกลายไม่ร่ายมนตร์
มาสร้างกลบนกอดที่พรอดกัน

ยินไผ่เสียดเบียดกันฉันอิจฉา
ประหนึ่งว่าหยอกล้อคลอลมหัน
อยากตัดไผ่ให้พ้นร่องลมรัน
หนาวใจหวั่นหวิวทรวงติดห้วงตรม

[ฌลา]

...หนาวไหม?...คนของใจ...
ขยับมาใกล้ใกล้ดีไหม...ให้หายหนาว...
นั่งใกล้กันอีกนิด....รวบตัวฉันไว้ชิดชิด..เบาเบา
กอดกันไว้กันลมหนาว...จนกว่าจะถึงเช้า...วันต่อไป

...ลมหนาวจะพัดผ่าน..ก็ช่างมัน...
แค่เธอกอดฉันไว้เท่านั้น...รู้ไหม
ลมแรงก็เบาบาง...เป็นเพียงสายลมจางจาง...หายไป
เพียงมีเธอนั้นข้างกาย...ลมจะหนาวแค่ไหน...ก็ลางเลือน..

[บอม ซอง ดุ๊ก]

สะบัด สะบิ้ง แบบหนาวๆ

ยามเหมันต์ผันผกสะทกสะท้าน
ฤดูผ่านกาลช้ำระส่ำระสาย
ไร้คู่เคียงข้างตนกระวนกระวาย
เพียงใจหมายอิงอุ่นละมุนละไม

เห็นคนอื่นคืนรุ่งกระหนุงกระหนิง
แต่เราพิงหมอนซบสลบไสล
เค้าเจื้อยแจ้วน้องพี่พิรี้พิไร
ต้องหลบไปสลดระทดระทม

ถ้าลมหนาวเข้าแทรกกระแทกกระทั้น
มีกายกั้นให้หลบประคบประหงม
จะไม่ร้องขานขับระงับระงม
สักกี่ลมก็ไม่สะทกสะเทือน

 

บอม ซอง ดุ๊ก

[ตะวันฉาย]

หนอลมหนาวผ่าวผิวมือนิ้วสั่น
คราลมหันหวนมาอุราไหว
เสียงลมพัดซัดเห่เหมือนเทไอ
ความหนาวไซร้ให้แทรกกายแบกทน

หวิวหวิวหวาดหยาดหมอกในซอกหญ้า
หวั่นผวาหน้าหมองในร่องหม่น
กลัวคนไกลปีกลายไม่ร่ายมนตร์
มาสร้างกลบนกอดที่พรอดกัน

ยินไผ่เสียดเบียดกันฉันอิจฉา
ประหนึ่งว่าหยอกล้อคลอลมหัน
อยากตัดไผ่ให้พ้นร่องลมรัน
หนาวใจหวั่นหวิวทรวงติดห้วงตรม

...ฝากเหมันต์ห่อหุ้มสุ่มกายพี่
ฝากวจีคนซื่อเข้าถือห่ม
ฝากเมฆาลอยล่องที่ท่องลม
ให้หายซมข่มขื่นในคืนวัน

...หากมือสั่นจะประคองสองมือจับ-
กุมใจนับเดือนดาวให้พราวฝัน
ร่ายมนต์เสกสองหทัยเข้าใกล้กัน
ร่วมแบ่งปันให้พ้นหนาวทุกคราวไป

...ขอสายหมอกเป็นเพื่อนค่อยเลื่อนหนี
น้ำค้างพลีเป็นหยดก่อนรดใส
เข้าโอบกอดแค่เพียงเคียงอุ่นไอ
แสงแห่งใจจะทอท่า...หากว่ารอ...

[มานพ]

ตอบดาวระดา
..............
น่าสงสารกอไผ่ใจจะขาด
โอ้อนาถจริงหนาว่าไปหนอ
หัวใจร้าวหนาวอกจากกอ
รักสุดท้อลมหนาวสาวมาเมิน

ลมหนาวผ่าวผิวกายคลายสับสน
คิดถึงคนอยู่ไกลใจก็เขิน
ลมพัดมาหนาวเหน็บเจ็บเหลือเกิน
เพราะเพลิดเพลินหนาวนักรักลางเลือน

 

[มานพ]

ตอบεїзฌลาεїз
..................
หากถามว่า  หนาวไหม? ใจพี่หนาว
คิดถึงสาว ของใคร ใจเชือดเฉือน
ยามอยู่ใกล้หายหนาวสาวคอยเตือน
อยู่กับเรือนอุ่นรักมาทักทาย

ขยับมา ใกล้กัน หวั่นใจแท้
โอ้ดวงแดคนดีมีความหมาย
นั่งใกล้ชิดอิดออดกอดทั้งกาย
ยังไม่วายหนาวหนักรักลางเลือน

 

[มานพ]

ตอบบอม ซอง ดุ๊ก
......................
ยามเหมันต์ผันผกอกสะท้าน
ฤดูกาลงานนี้บ่อมีเพื่อน
เคยมีแล้วรักเราโดนเผาเรือน
จึงคอยเตือนใจรักหักอาลัย


เห็นคนอื่นเขารุ่งกระหนุงกระหนิง
เราแอบอิงหมอนซบสลบไสล
เสียงเจื้อยแจ้วคนดีพิรี้พิไร
ต้องหลบไปนอนหลับระงับอารมณ์

 

ขอโทษ สะบัด สะบิ้ง ..ไม่เป็นเลย

[เมฆา...]

สะบัด สะบิ้ง แบบหนาวๆ

ยามเหมันต์ผันผกสะทกสะท้าน
ฤดูผ่านกาลช้ำระส่ำระสาย
ไร้คู่เคียงข้างตนกระวนกระวาย
เพียงใจหมายอิงอุ่นละมุนละไม

เห็นคนอื่นคืนรุ่งกระหนุงกระหนิง
แต่เราพิงหมอนซบสลบไสล
เค้าเจื้อยแจ้วน้องพี่พิรี้พิไร
ต้องหลบไปสลดระทดระทม

ถ้าลมหนาวเข้าแทรกกระแทกกระทั้น
มีกายกั้นให้หลบประคบประหงม
จะไม่ร้องขานขับระงับระงม
สักกี่ลมก็ไม่สะทกสะเทือน

 

บอม ซอง ดุ๊ก

 

…ชมประพันธ์ จารพจน์ ช่างหยดช่างย้อย
....หัวใจพลอย พองพุ่ม กระชุ่มกระฉ่ำ
...ให้รู้สึก คึก-พร้อม จะน้อมจะนำ
...เป็นประจำ ย้ำจิต ทุกทิศทุกทาง
 
...พบคนกลอน อ่อนหวาน ในบ้านในช่อง
...ร่วมครรลอง แต่งปรุง จนรุ่งจนสาง
...ให้เรือนเรา เร้าพรืด มิจืดมิจาง
...ล้วนจัดวาง คำเชื่อม กระเพื่อมกระพือ
 
...กลบท นำคัด สะบัดสะบิ้ง
...เคยแอบอิง ลอบอ่าน เป็นสารเป็นสื่อ
...งดงามคม สมพร่ำ  คำร่ำคำลือ
...จนฝึกปรือ ลองจรด เป็นบทเป็นตอน
 
...ก็ยังยาก ลากเสียง ให้เรียงให้ร้อย
...ยามหลงพลอย คิดไป จะไถ่จะถอน
...ความตั้งใจ ไม่ผ่าน จะรานจะรอน
...จบคำกลอน อ่อนเขิน ระเกินระกำ
 
...จนมาพบ ท่านบอม ประนอมประณีต
...เสกคำขีด หมั่นเขียน จึงเรียนจึงร่ำ
...แต่งอีกหน บนสาย ระบายระบำ
...เพื่อเสริมย้ำ คำมณี ทุกวี่ทุกวัน
 
...จึงพอได้ ลายประดิษฐ์ ถึงนิดถึงน้อย
...ก็จะค่อย ฝึกวาง จะสร้างจะสรรค์
...ด้วยต้องมนต์ กลบท รำพจน์รำพัน
...ถึงแม้มัน จะกระอัก สะบักสะบอม...ซองตุ๊ก....ก็ตาม..อิอิ...
 


***เมฆา...***

 

ปล.ไพเราะมากครับท่านบอม กลบทบทนี้นานๆจะได้เห็นเป็นบุญตาสักที อิอิ....

[มานพ]

ยินดีกับทีมบุรีรัมย์PEA ด้วยครับ

ต่อ ตะวันฉาย

คนที่คอยน้องสั่นดูงันงก
เหมือนวิหกอกร้าวหนาวมากหนอ
คงลืมพี่ที่ช้ำน้ำตาคลอ
รักเคยก่อเคยหวังพังทลาย

ลืมสายหมอกพร่างพรมลืมลมหนาว
ลืมแสงดาวคอยจ้องมองใจหาย
ไม่มีแล้วคนดีของพี่ชาย
คงหนาวตายหากน้องไม่มองมา

 

[บอม ซอง ดุ๊ก]

สะบัด สะบิ้ง แบบหนาวๆ

ยามเหมันต์ผันผกสะทกสะท้าน
ฤดูผ่านกาลช้ำระส่ำระสาย
ไร้คู่เคียงข้างตนกระวนกระวาย
เพียงใจหมายอิงอุ่นละมุนละไม

เห็นคนอื่นคืนรุ่งกระหนุงกระหนิง
แต่เราพิงหมอนซบสลบไสล
เค้าเจื้อยแจ้วน้องพี่พิรี้พิไร
ต้องหลบไปสลดระทดระทม

ถ้าลมหนาวเข้าแทรกกระแทกกระทั้น
มีกายกั้นให้หลบประคบประหงม
จะไม่ร้องขานขับระงับระงม
สักกี่ลมก็ไม่สะทกสะเทือน

 

บอม ซอง ดุ๊ก

 

…ชมประพันธ์ จารพจน์ ช่างหยดช่างย้อย
....หัวใจพลอย พองพุ่ม กระชุ่มกระฉ่ำ
...ให้รู้สึก คึก-พร้อม จะน้อมจะนำ
...เป็นประจำ ย้ำจิต ทุกทิศทุกทาง
 
...พบคนกลอน อ่อนหวาน ในบ้านในช่อง
...ร่วมครรลอง แต่งปรุง จนรุ่งจนสาง
...ให้เรือนเรา เร้าพรืด มิจืดมิจาง
...ล้วนจัดวาง คำเชื่อม กระเพื่อมกระพือ
 
...กลบท นำคัด สะบัดสะบิ้ง
...เคยแอบอิง ลอบอ่าน เป็นสารเป็นสื่อ
...งดงามคม สมพร่ำ  คำร่ำคำลือ
...จนฝึกปรือ ลองจรด เป็นบทเป็นตอน
 
...ก็ยังยาก ลากเสียง ให้เรียงให้ร้อย
...ยามหลงพลอย คิดไป จะไถ่จะถอน
...ความตั้งใจ ไม่ผ่าน จะรานจะรอน
...จบคำกลอน อ่อนเขิน ระเกินระกำ
 
...จนมาพบ ท่านบอม ประนอมประณีต
...เสกคำขีด หมั่นเขียน จึงเรียนจึงร่ำ
...แต่งอีกหน บนสาย ระบายระบำ
...เพื่อเสริมย้ำ คำมณี ทุกวี่ทุกวัน
 
...จึงพอได้ ลายประดิษฐ์ ถึงนิดถึงน้อย
...ก็จะค่อย ฝึกวาง จะสร้างจะสรรค์
...ด้วยต้องมนต์ กลบท รำพจน์รำพัน
...ถึงแม้มัน จะกระอัก สะบักสะบอม...ซองตุ๊ก....ก็ตาม..อิอิ...
 


***เมฆา...***

 

ปล.ไพเราะมากครับท่านบอม กลบทบทนี้นานๆจะได้เห็นเป็นบุญตาสักที อิอิ....

ก่อนจะเป็นสะบัด สะบิ้ง

กลบทกฎมั่นฉะนั้นฉะนี้
รมณ์ฤดีวาทะสละสลวย
นิยามเด่นเย็นนุ่มกระชุ่มกระชวย
ชื่นอำนวยทวยทบประสบประการ

ซ่อนอารมณ์คมพี้กระปรี้กระเปร่า
ผลัดผ่อนเศร้าเพลาทุกข์สนุกสนาน
มนต์นิมิตติดเพ้อทะเยอทะยาน
ร่วมสืบกานท์ขานขับประคับประคอง

สฤษฏ์สร้างรางวัดสะบัดสะบิ้ง
เสกสรรสิ่งอิงค้นสนนสนอง
จักสำแดงนั่นนี่กระบี่กระบอง
แสร้งทำนองลองชี้ตะบี้ตะบัน

ป้อนประพันธ์ทันคิดตะขิดตะขวง
มิตรเห็นห่วงย้ำชี้ขมีขมัน
"ว่าบอมเอ๋ยช่างขัดประพัทธ์ประพันธ์"
มอบเชิงชั้นกลั่นชืดพะอืดพะอม

พี่ระนาดหยาดวรรคสลักเสลา
พร้อมพี่เพรางายพิจสนิทสนม
ลุงปรางค์ชักหลักด้านสราญสรมณ์
ร้อยติชมครุกรุ่นละมุนละไม

กลบทจดคัดสะบัดสะบิ้ง
วายประวิงชิงชี้ฉะนี้ฉไน
เมตตาครูชูชิดกะจิตกะใจ
เพื่อผมได้ครันครบประสบประการณ์

O

Oขอบคุณทุกๆท่าน..และที่ยังไม่ได้กล่าวชื่อครับO

ที่สำคัญ..ต้องขอบคุณท่านเมฆามากมาย..ที่อุตส่าห์ชื่นชม
แหม..ฝีมือระดับท่านผมว่าถ้าท่านลงมือแต่งจริงๆ ทำไมจะไม่ได้ อิอิ

 

[มานพ]

เห็นกลอนมาบ่อยจัดสะบัดสะบิ้ง
รักกันจริงจงสุขสนุกสนาน
รีบมาดูกลอนดีตะลีตะลาน
ร่วมขับขานอย่าขัดระมัดระวัง

ไม่เคยเขียนสักนิดกระบิดกระบวน
อยากจะชวนมาลงไม่วงไม่หวัง
มัวแต่คิดอยู่หนาพะว้าพะวัง
กลัวไม่ดังแถมลุยกระจุยกระจาย

 

[พิมพิลาไลย]

ยามลมหนาว พราวเยือน สะเทือนสะท้าน
มันซึมซ่าน ผ่านอก กระปรกกระเปรี้ย
รออุ่นไอ ใครหนอ มาคลอมาเคลีย
หนาวลามเลีย เสียสั่น จนพรั่นจนพรึง

ขอหัวใจ ใครห่ม กลัวลมกลัวแล้ง
มีตำแหน่ง แบ่งมา อย่าหวงอย่าหึง
อยากอบอุ่น คุณขา มาเคล้ามาคลึง
หากไปถึง ซึ่งฝัน กระสันกระเซ็น



  พิมพิลาไลย

 

[มานพ]

มีหัวใจ ให้ห่ม ให้ชมให้ชื่น
ทุกวันคืน ซื่อตรงไม่นงไม่เน้น
อยากจะรัก กลัวหลง ไม่ปงไม่เป็น
อยากจะเห็น ไอรัก สะบักสะบอม

ความหนาวเย็น ผ่านอก สะทกสะท้าน
หากรอนาน พี่คง ไม่ฮงไม่หอม
ถึงจะอด ดอมดม มาตรมมาตรอม
เพราะพะยอม ขี้หึง ตะบึงตะบอน



 

[สุนันยา]

เมื่อลมหนาว พราวพัด สะบัดไหว
ก่อกองไฟ ไว้ผิง อิงกอดหมอน
ผ้าห่มหนา ผืนใหญ่ ไม่อาทร
หนาวหนักซ้อน หลายชั้น อุ่นทันที

ไม่ต้องง้อ รอใคร ให้ไออุ่น
อกละมุน เคยซบ แม้หลบหนี
ไม่ต้องดึง ย้อนกลับ ซับฤดี
หากไม่มี ใจรัก มาฝากกัน...

[

[มานพ]

เมื่อหนาวลม ห่มรัก พักใจพี่
กับคนดี มีใจ ที่ใฝ่ฝัน
แทนผ้าห่ม ชมเธอ เพ้อรำพัน
คงสุขสันต์ สั่นไหว ใจละเมอ

ควรต้องรอ ง้อพี่ นะที่รัก
พี่หนาวหนัก พักใจ ให้เสมอ
คงจะอุ่น หุ่นสาว ขาวนะเธอ
พี่คงเพ้อ บอกสาว หนาวจังเลย




 

[สุนันยา]

เมื่อหนาวลม ห่มรัก พักใจพี่
กับคนดี มีใจ ที่ใฝ่ฝัน
แทนผ้าห่ม ชมเธอ เพ้อรำพัน
คงสุขสันต์ สั่นไหว ใจละเมอ

ควรต้องรอ ง้อพี่ นะที่รัก
พี่หนาวหนัก พักใจ ให้เสมอ
คงจะอุ่น หุ่นสาว ขาวนะเธอ
พี่คงเพ้อ บอกสาว หนาวจังเลย




 

ควรต้องรอ ง้อพี่ นะที่รัก
กลัวอกหัก รักลา นิจาเอ๋ย
หนาวลมผ่าน รานร้าว เศร้าอย่งเคย
เมื่อพี่เชย เผยบ่วง ติดห้วงใจ

คงต้องบาย ไกลห่าง ทางใจพี่
หวานวลี ยากเหลือ จะเช่อได้
คารมรัก ยามร้อน คงผ่อนคลาย
สิ้นสลาย กลายขม เมื่อลมพา


"สุนันยา"

[มานพ]

กลัวอกหัก รักจ๋า ใครลาน้อง
คนเกี่ยวข้อง ยังรัก เป็นหนักหนา
เมื่อหนาวลม จากจร ร้อนคงมา
อนิจจา น้องพี่ มาหนีไกล

พี่คงร้อน อบอ้าว ร้าวอย่างเคย
เมื่อทรามเชย เลยลา พาหมองไหม้
หวานวลี ยากเหลือ จะเชื่อใจ
รักมอบให้ มาทำ ให้ช้ำทรวง