ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พิมพิลาไลย]

น้ำค้างพราว ราวฝน หล่นจากฟ้า
ลมหนาวมา คราเห็น เย็นไปทั่ว
ความทรงจำ ย้ำใจ ให้ระรัว
กอดรัดตัว กลัวหวั่น เหมันต์เยือน

หนาวน้ำค้าง รุ่งสาง ก็จางหาย
แต่หนาวใจ ในน้ำตา หาใดเหมือน
อยากจะจบ ลบภาพ คราบลางเลือน
ยิ่งย้ำเตือน เฝื่อนใจ ไปแสนนาน

ถ้าได้เป็น เช่นอย่าง น้ำค้างนั่น
แดดส่องมัน พลันแห้ง แสงเผาผลาญ
จะได้หมด ทดท้อ ทรมาน
ลบวันวาน กาลเก่า ที่เศร้าตรม

หนาวน้ำตา กว่าแห้ง หมดแรงล้า
เฝ้ามองหา หัวใจ ใครมาห่ม
เจ็บปวดร้าว ก้าวพลาด บาดแผลจม
เพราะหลงลม เล่ห์ร้าย ตายทั้งเป็น

พิมพิลาไลย

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

คืนเหน็บหนาว..ร้าวราน..สะท้านทรวง
ใจทั้งดวง..ร่วงหล่น..ปนความเศร้า
สายเมฆหมอก..หลอกล่อ..ล้อใจเรา
ยังคงเหงา..เฝ้าพร่ำ..ร่ำรำพัน

ไร้เหตุผล..ทนหนาว..คราวหวั่นไหว
สู่กลางใจ..ให้ช้ำ..ย้ำว่าฝัน
เจ็บหนาวนี้..ที่มี..ทุกคืนวัน
เฝ้ามองจันทร์..ผันเปลื่ยน..เจียมตัวตน

หมอกจางจาง..กลางทุ่ง..รุ่งฟ้าสาง
คงเลือนลาง..ร้างลา..ทุกแห่งหน
แสนเจ็บปวด..รวดร้าว..สาวจำทน
สุดหมองหม่น..คนรัก..มักจากไกล

น้ำสีขาว..พราวหยด..รดลงพื้น
เสียงสะอื้น..คืนค่ำ..น้ำตาไหล
หยดน้ำค้าง..พร่างตา..มาที่ใจ
หม่นฤทัย..ให้หนาว..ป่าวเปลียวกาย


พระอาทิตย์อัสดง

[ตะวันฉาย]

...ธารน้ำตาหลั่งรินก่อนสิ้นส่าง
เรียงนำทางแก้มฉันพลันเป็นสาย
ก่อกำเนิดเปิดเหงาเงาเดียวดาย
ทอแสงฉายยังมืดมิดปิดทรวงใน

...ลมเหมันต์พัดผ่านบนลานเศร้า
พอแบ่งเบาให้บ้างจางหวั่นไหว
หวังห่มฟ้านภาฝันกับวันไกล
ขออุ่นไอสักหน่อยแล้วค่อยลา

...หนาวน้ำตาหลายคืนยื่นกระหน่ำ
หนาวน้ำคำคนลวงให้ห่วงหา
ห่มมิคลายกายเจ็บเหน็บนำมา
หนาวน้ำตา...พาสะอื้นยื่นเช้าเย็น...

[บ้านริมโขง]

น้ำตาผมอุ่นไอมิใช่หนาว
น้ำตามผมร้อนผ่าวสาวใดเห็น
น้ำตาผมล้างใจจากไฟเย็น
น้ำตาผมกระเซ็นเป็นสีแดง

เป็นน้ำตาปนช้ำจากคำหญิง
เป็นน้ำตาขอประวิงทิ้งสีแสง
เป็นน้ำตาของชายที่อ่อนแรง
เป็นน้ำตาโดนแกล้งแทงหัวใจ

เลือดหลั่งปนน้ำตามาเป็นหยด
คลุกรันทดบดเศร้าเคล้าหวั่นไหว
ลุกขึ้นสู้กี่ครั้งก็พลั้งไป
ร้อนรุ่มในจนน้ำตา..ข้าเป็นไอ.

[ไพร พนาวัลย์]

โอ้น้ำตาบ่าไหลท่วมใจสาว
ต้องปวดร้าวเศร้าซมตรมไฉน
จึ่งครวญคร่ำร่ำหาสุดอาลัย
ใครหนอใครใจร้ายทำลายเธอ

คงมิใช่รักแท้คงแค่พบ
ก็สยบราบคาบทาบเสนอ
ยังไม่รู้ตัวตนยังหม่น,เบลอ
กลับพร่ำเพ้อแน่นอนจึ่งร้อนรน

ขอเวลาดูกันให้มั่นเหมาะ
อย่าเชื่อเพียงฉอเลาะเกาะหวังผล
อาจจะเคลือบยาพิษสนิทปน
คงไม่พ้นถูกลวงติดบ่วงพราน

โอ้หนุ่มเอย อย่าเศร้าเอาแต่ร้อง
ถูกนวลน้องทอดทิ้งอย่าวิ่งพล่าน
ใจเย็นเย็นเถิดหนาอย่าร้าวราน
เป็นชายชาญอดทนอย่าบ่นเลย

ลุกขึ้นมาต่อสู้ดูสักตั้ง
พอมั่งคั่งนั่งดูอยู่เฉยเฉย
มีหลักฐานมั่นคงอยากลงเอย
ดั่งดอกเตยตำตามาหาเอง 



"ปรางค์  สามยอด"

[เศษเหล็ก//]

นั่งเหน็บหนาว ซึมซับคราบน้ำตา
บนใบหน้า แววตา ว่าวิงวอน
กลุ้มอดีตชีวิตเหมือนละคร
ที่เคยสอน ตักเตือน เราเรื่อยมา

ดูท้องฟ้า ทีท่า มิแจ๋มใส
ลมกวักไกว่ ให้ใบไม้ พัดพา
หนาวครั้งนี้ เยื้อกเย็น นักหนา
หลั่งน้ำตา รินไหล ใคร่รอคอย

.............เศษเหล็ก.

[มานพ]

เริ่มหนาวแล้วนะสาวหนาวไหมน้อง
เห็นร่ำร้องคร่ำครวญชวนเหงาหงอย
เห็นน้องหนาวน้ำตาพาใจลอย
ห่วงน้องกลอยจะช้ำระกำทรวง

พี่จะขอเอาใจไปให้ห่ม
ไปบังลมกันหนาวสาวอย่าห่วง
ใครมาหลอกน้องเล่นเป็นรักลวง
รักดั่งดวงชีวาหนาคนดี

[@_#.,ส้มตำ,<<--]

..น้ำตาระรื้นรินไหลช้ำอก
เสียงวิหก เหินบนเวหา
นั่งหนาวเหน็บ ระกำอุรา
หลั่งน้ำตา เศร้าซึมยามค่ำคืน

เพ็ญนภาส่องแสงสว่างไสว
ผ่องอำไพ สายลม ชวนชื้น
ขนผิวบางบอบช้ำลุกตื่น
ยามค่ำคืน สะอึกสะอื้น อาลัย

แล้วเมื่อไหร่พี่จ๋า!จะหวนกลับ
น้องคอยนับ วันเวลา พาร้องไห้
นั่งโดดเดี่ยวทั้งเหงาและเศร้าใจ
ยังห่วงใย รอวันที่เขากลับมา

......<ส้มตำ>

[ระบายจันทร์]

ใครหนอแนบขื่นขมในลมล่อง
สะกิดห้องหัวใจให้ครวญถึง
มวลว้าเหว่เห่ซ้ำในคำนึง
อยู่กลางบึงน้ำตาแห่งอาวรณ์

หนาวน้ำตาพร่างพรูอยู่กลางทรวง
แผ่วคำลวงล่องลอยมาคอยหลอน
ริ้วลมหนาวพัดหวนกวนตะกอน
ยิ่งย้ำย้อนความช้ำอยู่รำไร

[ฉันเอง]

หนาวอีกแล้ว..


เหมันต์จ๋าผ่านมาอีกหน้าหนาว

คงถึงคราวฉันต้องเศร้าหนาวอีกหน

หนาวที่แล้วสุดกล้ำกลืนฝืนใจทน

หนาวไร้คนทนหนาวได้อย่างไรกัน


เพิ่งต้นหนาวได้สัมผัสแสนสะท้าน

ใจร้าวรานเหมือนเมื่อวานผ่านมานั่น

เหมือนเพิ่งเกิดก่อนหน้านี้ไม่กี่วัน

ภาพที่เธอบอกลาฉันเหมันต์ลวง


พอเถอะพอขอลาทีหนีความหนาว

ถึงจะเศร้าหนาวเพียงใดใจห่วงหวง

ภาพความหลังมันเกาะกินยิ่งช้ำทรวง

หลอนให้ลวงรู้ว่าหลอกยอกให้จำ


ฉันเอง..