ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

ไม่มีแล้ววาจาซึ้งที่ตรึงจิต
ไม่มีแล้วคู่คิดคนเคียงข้าง
ไม่มีแล้วความฝันที่วาดวาง
ไม่มีแล้วเส้นทางของหัวใจ

ไม่มีแล้วคนดีที่ฉันรัก
ไม่มีแล้วเสียงทักที่สดใส
ไม่มีแล้วความอุ่นที่กรุ่นไอ
ไม่มีแล้วหัวใจที่ห่วงกัน

ไม่มีแล้วเพลงแว่วที่แผ่วหวาน
ไม่มีแล้ววันวานที่เพ้อฝัน
ไม่มีแล้วสองเราในเงาจันทร์
ไม่มีแล้วคืนวันที่เฝ้ารอ

ไม่มีแล้วคนหวงให้ห่วงหา
ไม่มีแล้วคนมาชื่นชมหนอ
ไม่มีแล้วคนปลอบมอบพะนอ
ไม่มีแล้วคนขอเฝ้ารอรัก
 
ไม่มีแล้วหัวใจในวันนี้
ไม่มีแล้วคนดีที่ประจักษ์
ไม่มีแล้วคนไกลที่ใจภักดิ์
ไม่มีแล้วคนหลักที่รักจริง.

"Kanthita"

22 ต.ค. 2553

[ระนาดเอก]

~@..แล้วไม่มี..@~

๐

๐ แล้วไม่มีอะไรในหมอกม่าน
แล้วไม่มีความหวานซ่านทุกสิ่ง
แล้วไม่มีสายใยให้ใครติง
แล้วไม่มีใจหญิงถูกทิ้งวาง

๐ แล้วไม่มีความหลงดำรงเหลือ
แล้วไม่มีซึ่งเหยื่อเพื่อทิ้งขว้าง
แล้วไม่มีครหาวาจาพราง
แล้วไม่มีรูปนางร่างถูกเรื้อ

๐ แล้วไม่มีความหวังในครั้งเก่า
แล้วไม่มีความเหงาเข้าโอบเอื้อ
แล้วไม่มีบุญคุณเคยจุนเจือ
แล้วไม่มีแววเยื่อเอื้อน้ำตา

๐ แล้วไม่มีความรักพักตร์ชวนฝัน
แล้วไม่มีสวรรค์ท่านหลบหน้า
แล้วไม่มีการยื้อหรือศักดา
แล้วไม่มีคนบ้ากล้ารักเธอ

๐ แล้วไม่มีชีวิตสิทธิ์เหนี่ยวรั้ง
แล้วไม่มีความหวังกระทั่งเผลอ
แล้วไม่มีเสียงเอื้อนของเพื่อนเกลอ
แล้วไม่มีเผยอเสนอตัว

๐ แล้วไม่มีทีท่าว่าบรรจบ
แล้วไม่มีวันพบคบทูนหัว
แล้วไม่มีอนาคตบทมืดมัว
แล้วไม่มีแสงสลัวแทรกหัวใจ..

ระนาดเอก

 

[ระบายจันทร์]

มีเพียงความหมองหม่นของคนโศก
มีเพียงโลกที่ท้นด้วยหม่นไหม้
มีเพียงคราบน้ำตาคนอาลัย
มีเพียงรอยหัวใจใกล้ลาลับ

คงไม่นานเหล่านี้จะลี้หลบ
คงไม่สบทั้งมวลอย่าหวนกลับ
คงไม่ร่วมทางเดินนานเกินนับ
คงไม่รับกลับมาหาอีกครั้ง

ขอจบความทุรนที่วนโศก
ขอจบโลกกลับกลอกหลอกให้หวัง
ขอจบเดินเรือเร่ที่เพพัง
ขอจบคำเหนี่ยวรั้งว่ายังรัก

ให้สิ้นเยื่อสิ้นใยหัวใจดื้อ
ให้สิ้นชื่อถึงแม้แค่รู้จัก
ให้สิ้นชาติไม่เลยว่าเคยภักดิ์
ให้สิ้นรักจากกันนิรันดร

[ไพร พนาวัลย์]

เพราะคาดหวังตั้งใจจากใครอื่น
จึงต้องขื่นขมทรวงเฝ้าทวงถาม
อยากจะได้สิ่งใดให้งอกงาม
ต้องติดตามทำเองอย่าเกรงกลัว

ขืนคอยฟ้าคอยฝนคอยคนให้
คงจะได้แต่ลมตรงปมรั่ว
จะมีมาหรือไม่ใช่เมามัว
สิ่งต้องการมีทั่วทั้งชั่วดี

จะบนบานสารกล่าวให้เจ้าช่วย
คงมอดม้วยแน่แท้แผ่กับที่
ต้องลำบากตรากตรำย่ำเป็นปี
จึงจะมีสิ่งหวังสมดั่งใจ
 


"ปรางค์  สามยอด"

[เพลิงคำ]

ขอยอมแพ้แก่โลกที่โศกเศร้า
ขอยอมเจ้าตรอมแล้วหอบแห้วหนี
ขอยอมใจไหวอ่อนร้อนเต็มที
ขอยอมพลีความรักให้หักลง

ขอยอมจากพรากไปไกลไกลเจ้า
ขอยอมเหงาคนเดียวเที่ยวเริงหลง
ขอยอมหยุดยั้งใจไม่พะวง
ขอยอมปลงปลิดชีพบีบรักตาย

ขอยอมถอยร้อยก้าวเมื่อร้าวรัก
ขอยอมปักป้ายบอกรักสลาย
ขอยอมเธอเพราะฉันเผลอใจกาย
ขอยอมหายห่างไปไม่หวนคืน...

[ปรางทิพย์]

ไม่คาดหวังยั้งเตือนเกลื่อนสลาย
ไม่ทักทายคล้ายเมินยากเกินเห็น
ไม่ทวงถามความสุขเมื่อทุกข์เป็น
ไม่เคี่ยวเข็ญเย็นชาช่างน่ากลัว

ไม่ออดอ้อนวอนเธอดั่งเพ้อฝัน
ไม่ประชันหันหนีที่สลัว
ไม่ยื้อยุดฉุดลากมากพันพัว
ไม่เกลือกกลั้วหัวใจมิใฝ่ปอง

ไม่มีเหลือเพื่อรักประจักษ์ฝืน
ไม่กลับคืนขื่นขมระทมหมอง
ไม่ก้าวก่ายหายหน้าน้ำตานอง
ไม่ร่ำร้องฟ้องใครไห้ลำพัง

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

ไม่มีแล้วแก้วตาแก้วดวงใจ
ไม่มีแล้วใครใครให้ห่วงหา
ไม่มีแล้วสักคนล้วนผ่านตา
ไม่มีแล้วผ่านมาหาคนดี

ไม่มีแล้วคนซึ่งซึ้งทุกวัน
ไม่มีแล้วคนนั้นฝันหริบหรี่
ไม่มีแล้วคนรักปักชีวี
ไม่มีแล้วใจพี่ที่ห่วงกัน

ไม่มีแล้วคนไกลให้อาทร
ไม่มีแล้วคำอ้อนวอนให้ฝัน
ไม่มีแล้วคำรักปักชีวัน
ไม่มีแล้วคนนั้นพลันห่างไกล

พระอาทิตย์อัสดง

ปล. ขอบคุณกำลังใจดีๆ จาก พี่กานต์ หนูนั่งอ่านจนถึงวันนี้  ไม่ทราบว่าใช้ได้ไหมค่ะ  (เข้าใจความหมายผิดหรือเปล่าไม่รู้ แต่งไปยัง งง งง อยู่เลยค่ะ ) **ขอบคุณค่ะ  พี่กานต์ หนูได้แก้ไขแล้วค่ะ **

[คนเผาถ่าน]

อาจจะมี คนหนึ่ง ซึ่งห่วงหา
อาจจะมี พี่ยา เฝ้าคิดถึง
อางจะมี ที่รัก สักคนนึง
อาจจะมี คนซึ่ง ยังรักเธอ

อาจจะมี ความหวง และห่วงหา
อาจจะมี คนไม่- กล้าเสนอ
อาจจะมี คนที่ อยากพบเจอ
อาจจะมี คนเพ้อ ถึงทุกวัน

อาจจะมี คนที่ เธอมองข้าม
อาจจะมี คนตาม เธอยามฝัน
อาจจะมี คนรัก เท่าชีวัน
อาจจะมี คนอย่างฉัน อีกสักคน

คนเผาถ่าน

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

มีแล้วคนคนหนึ่งซึ่งห่วงหา
มีแล้วหนาพี่ยามาคิดถึง
มีแล้วคนที่รักเราสักนึง
มีแล้วซึ่งถึงคนที่รักเรา

มีแล้วคนคอยหวงและห่วงใย
มีแล้วใครใคร่จักมาเสนอ
มีแล้วคนที่คิดจะพบเจอ
มีแล้วเธอเพ้อถึงทุกคืนวัน

มีแล้วคนคนนั้นไม่มองข้าม
มีแล้วคนตามมาหาในฝัน
มีแล้วคนที่รักปักชีวัน
มีแล้วคนที่ฉันนั้นอยากเจอ

พรระอาทิตย์อัสดง

ปล.ได้แรงบันดาลใจจากคนหลายคน  แต่อัสดง ต่อกลอนคนอื่นเล่นแบบง่ายก่อนนะค่ะ ฝึกหัด ....  เอพวกพี่ๆเป็นแม่แบบไปก่อนนะค่ะ  ขอบคุณค่ะ

[เศษเหล็ก//]

คงไม่เกิดอีกแล้วเรื่องร้ายในอดีต
เหมือนมีดกรีด เป็นแผลลึกใหญ่
สิ่งที่ผ่านมาช้ำ ให้มันผ่านไป
มิสนใจ กับใดใด"ไม่มีแล้ว"

อย่ามาหวัง ครั้งเก่าก่อนซ้อนใจจิต
เปลี่ยนชีวิต ขึ้นใหม่จากปลายแถว
ว่า"กิ๊กก๊อก" กลับกลายว่าแจ๋ว
ไม่เป็นแมว ยอมให้เขา มาไล่ตี

คิดกว้างขวางในทางที่ควรคิด
มิยึดติด สิ่งคลั่งไคล้ มากมายมี
พิจารณา พัฒนา ตามยุควิถี
 ปัจจุบันนี้  มีแต่ทุกข์ภัยอันตราย

...............เศษเหล็ก.

[สายใย]

 

ไม่มีแล้วดวงดาวบนราวฟ้า
ไม่มีแสงจันทร์จ้ามาเริงร่าย
ไม่มีฝันบรรเจิดอันเพริศพราย
ไม่มีสายธารชื่นร่มรื่นริน

ไม่มีแสงเงินทองเหนือท้องทุ่ง
ไม่มีรุ้งทอผ่านมานถวิล
ไม่มีถ้อยมธุรสบทกวิน
ไม่มีนกโบยบินคืนถิ่นไพร

ไม่มีคลื่นครืนกลบ กระทบหาด
ไม่มีลมโหมสาดกิ่งวาดไหว
ไม่มีแล้ววันคืนฉ่ำชื่นใจ
ไม่มีเหลือเยื่อใยในตานั้น...

 

[ระนาดเอก]

๐ ไม่มีแล้วน้ำตาพาเหือดหาย
ไม่มีแล้วเพราะกายใจสะบั้น
ไม่มีแล้วแววหวานแห่งวารวัน
ไม่มีแล้วห้วงฝันวันชื่นชม

๐ ไม่มีแล้วแก้วตาค่าเฉิดฉัน
ไม่มีแล้วสวรรค์ขวัญรักล่ม
ไม่มีแล้วเคยรั้งฝั่งรื่นรมย์
ไม่มีแล้วเอวกลมปมคาใจ..

ระนาดเอก

 

[บอม ซอง ดุ๊ก]

ไม่มี + ไม่มี =ไม่มี

ไม่มีแล้ว!! เสียงแจ้ว ที่แว่วหวาน
ไม่มีแล้ว!! เสียงขาน ที่สดใส
ไม่มีแล้ว!! เสียงพูด ที่ร่ำไร
ไม่มีแล้ว!! เสียงใจ ที่เป็นเรา

oOoOo

ไม่มีเธอ!! ฉันเหมือน ไร้ที่มั่น
ไม่มีฉัน!! เธอนั้น ยังมีเขา
ไม่มีเธอ!! ฉันล้ม และซมเซา
ไม่มีฉัน!! เธอเค้า...ครองฉิมพลี

oOoOo

ไม่มีทาง!! ที่เธอ จะคืนหัน
ไม่มีวัน!! ที่ฉัน จะสุขขี
ไม่มีทาง!! ที่เธอ จะคืนดี
ไม่มีวัน!! ที่มี....เธออีกเลย!!

oOoOo

บอม ซอง ดุ๊ก

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

ไม่มีเล้วคนดีในสายตา
ไม่มีแล้วคนมาหาไม่เห็น
ไม่มีแล้วคนที่รักเช้าเย็น
ไม่มีแล้วคนเป็นเช่นอย่างเธอ
 
ไม่มีแล้ววันนั้นที่สดใส
ไม่มีแล้วหัวใจใครเสนอ
ไม่มีแล้ววันนี้ที่อยากเจอ
ไม่มีแล้วรอเก้อละเมอคอย

ไม่มีแล้วใจเราเค้าเอาทิ้ง
ไม่มีแล้วเคยอิงพิงหนีถอย
ไม่มีแล้วขอเมินเดินตามรอย
ไม่มีแล้วเกี่ยวก้อยปล่อยให้เชย

ไม่มีแล้วน้ำคำพี่พร่ำหวาน
ไม่มีแล้วยาวนานพานนิ่งเฉย
ไม่มีแล้วน้ำใจเหมือนอย่างเคย
ไม่มีแล้วยาวเลยขอเผยใจ

พระอาทิตย์อัสดง

[เมฆา...]

  ...เหลือแค่เพียง...



...เหลือแค่เพียง ความหมอง สองตานั่น
...เหลือแค่เพียง กายยัน อันยึดอยู่
...เหลือแค่เพียง รูปเงา ที่เฝ้าดู
...เหลือแค่เพียง เสียงขู่ ที่ดูดาย

...เหลือแค่เพียง ดอกรัก ที่หักทิ้ง
...เหลือแค่เพียง ภาพหญิง ประวิงหมาย
...เหลือแค่เพียง น้ำหนอง ของใจกาย
...เหลือแค่เพียง ความอาย มิวายวาง

...เหลือแค่เพียง รอยชื่น วันคืนก่อน
...เหลือแค่เพียง  เสียงอ้อน ตอนฟ้าสาง
...เหลือแค่เพียง แป้งฝุ่น กรุ่นแก้มบาง
...เหลือแค่เพียง รอยจาง ของนางใจ

...เหลือแค่เพียง ไอเคยอุ่น ละมุนม่อม
...เหลือแค่เพียง เสียงกล่อม จนตรอม-ไห้
...เหลือแค่เพียง เจ็บร้าว ยืดยาวไป
...เหลือแค่เพียง ทรวงใน ที่ไร้ลม

...เหลือแค่เพียง ความเหงา ความเศร้าสร้อย
...เหลือแค่เพียง ร่องรอย ค่อยค่อยขม
...เหลือแค่เพียง เรือนร้าง ห่างเอวกลม
...เหลือแค่เพียง ใจระทม จมน้ำตา.....



***เมฆา...***

[เมฆา...]

...คงจะเหลือ...


...คงจะเหลือ เท่านี้ ที่ทำได้
...คงจะเหลือ อาลัย ให้ห่วงหา
...คงจะเหลือ แค่หนอง ครองอุรา
...คงจะเหลือ เวลา ไม่ช้านาน

...คงจะเหลือ เพียงรูป ให้จูบจับ
...คงจะเหลือ ห้องหับ เคยรับขาน
...คงจะเหลือ เพียงเงา เยาวมาลย์
...คงจะเหลือ เพียงวาร ให้ซ่านทรวง

...คงจะเหลือ เสื่อหมอน ให้ย้อนคิด
...คงจะเหลือ เพียงสิทธิ์ น้อยนิดหน่วง
...คงจะเหลือ เพียงเคียว เคยเกี่ยวรวง
...คงจะเหลือ แค่ดวง พวงจำปี

...คงจะเหลือ เสียงขลุ่ย ลอยผุยผิว
...คงจะเหลือ รอยริ้ว เริ่มหวิววี่
...คงจะเหลือ เพียงโสต โอษฐ์วลี
...คงจะเหลือ สิ่งนี้ ที่อาลัย

...คงจะเหลือ หนึ่งจิต ที่คิดถึง
...คงจะเหลือ ความคนึง ที่ตรึงให้
...คงจะเหลือ เพียงแค้น แน่นทรวงใน
...คงจะเหลือ เพียงใจ เคยให้เธอ.......



***เมฆา...***

[ฉันเอง]

ให้หมดแล้ว..

ให้ไปแล้ว..ความเชื่อมั่น..ศรัธารัก
ให้ไปแล้ว..ความรู้จัก..สนิทสนม
ให้ไปแล้ว..ความยินดี..และชื่นชม
ให้ไปแล้ว..ความสุขสม..อารมณ์ปอง

มันหมดแล้ว..ความดี  ที่เธอให้
มันหมดแล้ว..ความไว้ใจ..ของเราสอง
มันหมดแล้ว..ความรัก..ที่ครอบครอง
มันหมดแล้ว..ถึงคราวต้อง  แยกทางเดิน


ฉันเอง..