ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

~"ถอนมือ?"~

๐

๐ ถอนปลายมือคืนกลับมิจับต้อง
ปล่อยละอองความงามไว้ตามนั้น
อยู่ในท่ามภวังค์ของครั้งครัน
อยู่กับฝันสุดท้ายเคยใกล้ชิด

๐ ถอนทุกอย่างที่เพลินก่อนเกินแก้
ถอนยามแผลบริสุทธิ์ประทุษจิต
ถอนก่อนลามทำร้ายใจเป็นนิจ
ถอนเพื่อปิดฉากฝันอันคุกคาม

๐ เธอเปรียบบัวบงกชงดงามค่า
ชูดอกท้ามือคนจนล้นหลาม
โฉมรูปลักษณ์อ่อนช้อยคนคล้อยตาม
กลางสนามความรักหลากคนชม

๐ แต่ความงามควรคงอย่าหลงเด็ด
หาญใจเพชรทำร้ายใช่เหมาะสม
วางภาพบัวตรงนั้นอันภิรมย์
ปล่อยหนามคมคู่ไว้มิหมายริด

๐ แค่มีหนามปกป้องเธอคงรอด
มีบึงน้ำโอบทอดยอดลิขิต
มีหลากบัวพร้อมพรั่งบังรอบทิศ
มีความลึกกั้นสิทธิ์ปิดคนดึง

๐ ถอนมือกลับหันหลังห่างบัวไว้
บานกลีบดอกอำไพใครเอ่ยถึง
ว่ายน้ำหลั่งน้ำตาฝากลาบึง
ปล่อยบัวซึ่งงามเร้าไว้เท่านาน?"

ระนาดเอก

[จะไม่เด็ด]

ยากหยุดถอนรอนร้างจากนางแก้ว
พินิจแล้วให้หลงคิดจิตสืบสาน
ฤดีเร้าอยู่เนืองนิตย์จิตชื่นบาน
สิ้นสูญกาลหรือมาพรากจากอนงค์


....แบบว่า

[อักษรารำพัน]

ยากหยุดถอนรอนร้างจากนางแก้ว
พินิจแล้วให้หลงคิดจิตสืบสาน
ฤดีเร้าอยู่เนืองนิตย์จิตชื่นบาน
สิ้นสูญกาลหรือมาพรากจากอนงค์

....แบบว่า

๐ ทุกห้องใจ..ใฝ่หา..จนว้าวุ่น
หอมละมุน..ครุ่นจิต..พิศวง
มันยากลี้..หนีไกล..หักใจปลง
ด้วยใหลหลง..นงนุช..ยากฉุดคืน

[จะไม่เด็ด]

ยากหยุดถอนรอนร้างจากนางแก้ว
พินิจแล้วให้หลงคิดจิตสืบสาน
ฤดีเร้าอยู่เนืองนิตย์จิตชื่นบาน
สิ้นสูญกาลหรือมาพรากจากอนงค์

....แบบว่า

๐ ทุกห้องใจ..ใฝ่หา..จนว้าวุ่น
หอมละมุน..ครุ่นจิต..พิศวง
มันยากลี้..หนีไกล..หักใจปลง
ด้วยใหลหลง..นงนุช..ยากฉุดคืน

แม้นราตรีมีดาวสกาวฟ้า
ยังห่างตาเอิ้อมหมายคล้ายสุดฝืน
แต่ปองนุชประดุจรักจมปลักกลืน
ความขมขื่นหรือก็จาง..ลางลับเลือน

...แบบว่า

[อักษรารำพัน]

ยากหยุดถอนรอนร้างจากนางแก้ว
พินิจแล้วให้หลงคิดจิตสืบสาน
ฤดีเร้าอยู่เนืองนิตย์จิตชื่นบาน
สิ้นสูญกาลหรือมาพรากจากอนงค์

....แบบว่า

๐ ทุกห้องใจ..ใฝ่หา..จนว้าวุ่น
หอมละมุน..ครุ่นจิต..พิศวง
มันยากลี้..หนีไกล..หักใจปลง
ด้วยใหลหลง..นงนุช..ยากฉุดคืน

แม้นราตรีมีดาวสกาวฟ้า
ยังห่างตาเอิ้อมหมายคล้ายสุดฝืน
แต่ปองนุชประดุจรักจมปลักกลืน
ความขมขื่นหรือก็จาง..ลางลับเลือน


๐ ถึงห้วงหาว..พราวสวย..ไปด้วยแสง
กลับไร้แรง..ระทม..จนขมเฝื่อน
ทั้งหมองไหม้..ไห้หา..น้ำตาเยือน
แม้ดาวเดือน..เกลื่อนฟ้า..ข้าอยู่เดียว

[ปรางทิพย์]

สุดเอื้อมถอนอ่อนอกตระหนกนัก
ดั่งจมปลักหักจิตไม่คิดเหลียว
ต่อแต่นี้ชีวันหวาดหวั่นเชียว
ดุจน้ำเชี่ยวเกลียวคลื่นดาษดื่นนอง

ดั่งบัวบานผ่านโลกย์ผ่านโศกศัลย์
รูปงามนั้นพลันเปลี่ยนเวียนสนอง
เขาหมายเด็ดเสร็จสิ้นมิผินมอง
จึงหม่นหมองครองช้ำระกำใจ

[สมนึก นพ]

บัวดอกใหม่ อวดโฉม โลมโลกกว้าง
กลับอ้างว้าง ชูก้าน สะท้านไหว
หมู่ภมร ว่อนหา มาแต่ไกล
กลีบสวยใส ลงเคล้า เฝ้าเคลียคลอ

ครั้นเสร็จสม อารมณ์หมาย ต่างหายจาก
หวังคิดพราก จากไป กระไรหนอ
กลีบชอกช้ำ เกษรคล้ำ ทำลงคอ
แล้วบินปร๋อ หายลับ ไม่กลับมา

ถึงยามสาย ได้แสง อาทิตย์ส่อง
ประโลมลอง ข้องจิต คิดไงหนา
หวังเยาะเย้ย หรือไร ไม่นำพา
ร้อนแรงกล้า จะเผา ให้เฉาไป

ในโคลนตม เพื่อนหลาย ได้เฝ้าฉัน
ร่วมตั้งมั่น มีรัก ไม่ผลักไส
ต่างว่ายวน เวียนดู รู้ห่วงใย
อนาถใจ ไม่ฟังเพื่อน เคยเตือนมา

คิดจะกลับ ลงใหม่ อายเพื่อนพ้อง
ไม่กล้ามอง อับอาย และขายหน้า
มีแต่กลีบ บอบบาง หักค้างคา
หวังปูปลา จงอภัย ได้พลั้งลง

จงเห็นใจ ครั้งนี้ ที่ผิดพลาด
เข็ดขยาด หลงผิด จิตใหลหลง
เป็นคนใหม่ กับเพื่อนนั้น ยังมั่นคง
มาคิดปลง ถอนตัว(มือ)ได้ สายแล้วนา.