ท้องฟ้าสีรุ้ง
แสงสีรุ้ง คลุ้งคลอ ทอถักฟ้า
เปลี่ยนผืนผ้า เป็นคราม อร่ามเห็น
บ้างก็แดง แซมส้ม ม่วงหม่นเย็น
ล้วนแต่เป็น ศิลปะ แห่งหัวใจ
แต่ละสี ที่เรียง ไล่ลายรุ้ง
ต่างจรุง ปรุงกานท์ เป็นงานใส
เพราะด้วยภาพ ที่เห็น เด่นออกไป
สะท้อนอยู่ ภายใน น้ำคำกลอน
นั่นสีแดง แรงฤทธิ์ พิชิตฟ้า
สว่างมา แต่แรก ในอักษร
อรุณแย้ม แกมส้ม อมเหลืองจร
เปลี่ยนสะท้อน เป็นสีฟ้า ครั้งกาลเลย
และคืนสู่ สีคราม ยามเมื่อเห็น
ครั้งก้าวล่วง บ่ายเย็น เป็นกาลเผย
ราวกับพัก การเปลี่ยนผ้า ผืนฟ้าเกย
ประหนึ่งรอ คนหยุดเชย เอ่ยถึงมัน
แต่เมื่อสูรย์ เคลื่อนลง ตรงขอบฟ้า
คืนกลับมา เหลือง-ส้ม-แดง แสดงฝัน
แล้วผลัดเปลี่ยน เวียนสู่ ค่ำคืนวัน
ด้วยสีนั้น กำมะหยี่ สีน้ำเงิน
วาดลวดลาย ด้วยดาว แทนปุยเมฆ
จัดสรรเสก หนึ่งจันทร์ บนฟ้าเหิน
โรยระบาย เกล็ดระยิบ ขลิบทางเดิน
เพื่อนเชื้อเชิญ ผู้ผ่านมา พาชื่นชม
