บรรยากาศรอบกายคล้ายหยุดนิ่ง
สรรพสิ่งดั่งภาพค้างต่างทีท่า
สงัดเงียบเยียบเย็นเห็นเต็มตา
ดูเหว่ว้าสลดทรวงห้วงคำนึง
ผู้คนราวหุ่นยนต์ไร้ชีวิต
มวลความคิดหยุดชะงักดูหนักอึ้ง
แสงไฟนวลป่วนปั่นความพรั่นพรึง
ประสาทขึงตรึงเครียดแทรกเบียดตัว
ดูราวโลกล่องลอยเคลื่อนคล้อยต่ำ
ขอบโลกค้ำเกยหยุดแทบหลุดขั้ว
เงาทะมึนห่มฟ้าพามืดมัว
ดูน่ากลัวเกรงกริ่งเป็นยิ่งนัก
ลมกรรโชกสะบัดพัดเร็วรวด
เจ็บแปลบปวดกายไหวไร้น้ำหนัก
ผวามือเอื้อมทึ้งเพื่อดึงชัก
พลันลมหักเหหันกระหน่ำตี
เซถลุนหมุนเลี้ยวดั่งเกลียวป่าน
สุดแรงต้านทานไหวไม่หลีกหนี
เถอะนะยอมหากจะตายวายชีวี
ตัวเรานี้อาภัพได้หลับยาว
บรรยากาศรอบข้างเลือนลางพร่า
หยดน้ำตาเรียงสายคล้ายม่านขาว
ยะเยือกอกหนาวเหน็บเจ็บปวดร้าว
อีกกี่คราวจะหลุดพ้นวังวนนี้.
"Kanthita"
13 ต.ค. 2553
