* แต่ที่รู้เผลอไป ใจมันยังไม่ยอมหยุดรักเธอ
ดูยังไงก็คงไม่เหมาะที่เรามาเจอและรักกัน
...ผิดเพราะรัก...เราสอง...จะต้องขม
สุดใจตรม...เหยียบไว้...อย่าได้เผย
อันความรัก...รักนี้...อย่ามีเลย
อย่าเฉลย...เก็บไว้...ในวันวาน
ฉันรักเธอ...เธอรู้...ในอู่อก
แม้จะปก...ปิดไว้...ในถ้ำฐาน
แต่บังเอิญ...อีกหนอ...ลออมาน
มีใครผ่าน...เสกมนต์...ให้ค้นเจอ
เธอก็รัก...รักฉัน..ใจฉันรู้
ทุกคำกู่...ภาษา...ที่เสนอ
หลากถ้อยคำ...รำพัน...ที่ฉันเธอ
หลงละเมอ...ส่งใจ...แอบไปมา
*หยุดเถิดหนา...ลออ...พี่ขอหยุด
ขอสิ้นสุด...รักนี้...พอทีหนา
ใจพี่กลัว...ผิดสัตย์...คำสัญญา
ขอร่ำลา...ห่างไป...อย่าได้รั้ง
เธออย่าลืม...ลืมใจ...ข้างในพี่
นั้นยังมี...คนรัก...ที่ปักฝัง
เขาผู้นั้น...หารู้...อย่ากู่ดัง
โปรดหยุดยั้ง...ความช้ำ...ถลำใจ!...
เก็บทรงจำ...คำดี...ที่มีเก็บ
ความช้ำเจ็บ...เวลา...รักษาให้
ณ ชาตินี้...เราสอง...จำต้องไกล
หวังชาติใหม่...สานฝัน..."นิรันดร"...
อย่ายื้อ...ให้เหนื่อยใจ หากเธอไม่เป็นตัวเอง
อย่าฝืน...ทำต่อไป อีกเลย เพื่อให้เรารักกัน
อย่ายื้อ...ให้เหนื่อยใจ หากเธอไม่เป็นตัวเอง
อย่าฝืน...ทำต่อไป อีกเลย เพื่อให้เรารักกัน...
ผิดที่เราเจอกันช้าไป ไม่มีวันจะมารักกัน
เป็นแค่ความลับ ที่ฉันและเธอซ่อนไว้ในใจ
ผิดที่เราไม่ยอมห้ามใจ ไม่จำเป็นต้องไปโทษใคร
เพราะผลสุดท้าย คนที่ต้องเจ็บคือฉันคนเดียว...
ใจ...มันรักเธอคนเดียว แม้ร่างกายฉันเองตอนนี้จะอยู่กับเค้า
จิตใจมีเสียงเตือนเบา ๆ ว่าเรื่องราวรักของเรามันผิด
แต่ฉันยอมไม่เป็นไรหากว่าฉันนั้นรู้ ว่าสักวันจะได้พบเธอ
ก็คงรอก่อนไม่เผลอไปกับใครทรมานรักไปก็ร้าวไปทั้งใจ มันสายที่ได้เจอเธอ...
คือเรื่องจริงของใครหลายคน...ใช่ใหมครับ
ไม่ใช่จากใจคนแต่งหรอกน๊า...เฮ่ย!จะร้อนตัวไปทำไม (อยู่สื่อๆความสงบสยบความเคลื่อนไหว...ลุงปรางค์สอนไว้...แฮะแฮะ)
แบบว่า...ไม่รู้สิครับ(ยื้มคำพี่นะโมหน่อยน๊าพี่จ๋า...)
ก็พาแด๊นก็ไม่ค่อยเเด๊นกัน...ก้านกล้วยก็เล็บขบ...เฮ่ย...เลยพาเศร้าเลยนิ!
จัดกลอนสะท้อนใจ
โดย
กวีกิ๊กก๊อก
ป.ล.แฮะแฮะวันนี้โทษทีมาชุดใหญ่ แสง สี เสียง ครบ!
...ปฏิเสธไม่ได้ว่ารักเธอ...
ขอบคุณพี่ดาวระดาและพี่ปรางทิพย์ที่ชี้แนะความผิดพลาดจึงขอขอบคุณมา ณ ที่นี้