ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

~"หัวใจ..ที่ไม่อาจเอื้อม?"~

๐

๐ เธออยู่ฟากสวรรค์ของวันผ่อง
ราวสัมผัสละอองทองเจิดจ้า
ถิ่นสถานพร้อมพรักด้วยศักดา
เปี่ยมบุญญาบารมีเอื้อชีวิต

๐ ส่วนนรกฝั่งฉันฝันอาจเอื้อม
ฐานันดร์เหลี่อมทรามวัยเทียบไม่ติด
แค่ร่วมห้องเรียนกันมันก็คิด-
เนรมิตวาดฝันอันแสนไกล

๐ คนนั่งข้างรู้ไหมมันไม่ซื่อ
คอยดึงดื้อดวงมานคิดการใหญ่
ตั้งแต่แรกรู้จักก็ควักใจ
แบบหลงใหลเพ้อเจ้อเสมอมา

๐ เธอไม่รู้วางตนเป็นคนหวาน
รูปจริตสะคราญด้านเริงร่า
ความเป็นเพื่อนสนิทจนติดตา
กาลเวลาสะสมปมในทรวง

๐ ธรรมชาติของเธอเสมอต้น
มีกมลอ่อนโยนปนความห่วง
มันยิ่งคว้าใจฉันนั้นทั้งดวง
รักหนักหน่วงก่อร่างอย่างทวี

๐ เธออยู่ฟากสวรรค์ฉันนรก
แค่ลองวกมองตนหม่นราศี
ความแตกต่างของฉันขั้นธุลี
ไม่ควรที่ปีนป่ายหมายดอกฟ้า..

ระนาดเอก

[สุวรรณ]

หัวใจใครล่ะหนอมาพ้อรัก
คงท้อนักหนักใจในปรารถนา
รินระบายลายลักษณ์อักษรา
คล้ายว่ากลั้นน้ำตาสุดอาลัย

แบ่งนรกยกฟากจากสวรรค์
แยกชนชั้นบั่นทอนอาวรณ์ไฉน
หวนถวิลผินหาลดาใด
จนหมองไหม้ใจตรมขมอุรา

ล้อเล่นนะค๊าบบคุณระนาด กลอนพาไปค่ะ

[เมฆา...]

~"หัวใจ..ที่ไม่อาจเอื้อม?"~
   

...วันฝนพรำ...

 ๐..ในค่ำหนึ่ง คืนนั้น  วันฝนตก
ช่างตลก เหลือเกิน บังเอิญหนอ
คิดไม่ถึง จริงจริง สิ่งที่รอ
กลับพบพ้อ ส่อฝัน ที่ฉันปอง

๐.. เคยกลับบ้าน เดียวดาย ทางสายเก่า
มีเพียงเงา  คืบเคลื่อน เป็นเพื่อนหมอง
ย่ำเท้าไป ใจลอย คอยประคอง
ให้จิตต้อง จับจรด กดที่ใจ

๐.. หากมีเธอ เคียงข้าง ร่วมทางด้วย
 ก็คงช่วย ให้ฉัน นั้นสดใส
 มีรอยยิ้ม  ยามย่าง บนทางไป
 เพราะว่าใน ทรวงนี้ แอบมีเธอ

 ๐..แล้ววันนี้ เธอนั้น คล้ายฝันแกล้ง
 ฝ่าลมแรง แข่งฝน วิ่งจนเหม่อ
 แล้วบังเอิญ ฉันพบ ประสบเจอ
 จึงชวนเธอ ร่วมทาง กลางฝนพรำ
 
  ๐..ร่มสองคัน สองคน บนทางเท้า
  ทุกการก้าว ราวฝัน อันชุ่มฉ่ำ
  ยิ้มให้กัน กลางฝน เหมือนมนต์ทำ
  จนอยากพร่ำ ร่ำ-เผย เอ่ยความนัย

 ๐..แต่ว่าใจ ไม่กล้า จะอ้าปาก
  ได้เพียงฝาก ฟ้าฝน ช่วยดลให้
   เธอรับรู้ ดูออก บอกแทนใจ
   ที่แฝงใน ไอฝน หล่นพรำพรำ....


  ***เมฆา...***

 

   

[ระนาดเอก]

~"หัวใจ..ที่ไม่อาจเอื้อม?"~
   

...วันฝนพรำ...

 ๐..ในค่ำหนึ่ง คืนนั้น  วันฝนตก
ช่างตลก เหลือเกิน บังเอิญหนอ
คิดไม่ถึง จริงจริง สิ่งที่รอ
กลับพบพ้อ ส่อฝัน ที่ฉันปอง

๐.. เคยกลับบ้าน เดียวดาย ทางสายเก่า
มีเพียงเงา  คืบเคลื่อน เป็นเพื่อนหมอง
ย่ำเท้าไป ใจลอย คอยประคอง
ให้จิตต้อง จับจรด กดที่ใจ

๐.. หากมีเธอ เคียงข้าง ร่วมทางด้วย
 ก็คงช่วย ให้ฉัน นั้นสดใส
 มีรอยยิ้ม  ยามย่าง บนทางไป
 เพราะว่าใน ทรวงนี้ แอบมีเธอ

 ๐..แล้ววันนี้ เธอนั้น คล้ายฝันแกล้ง
 ฝ่าลมแรง แข่งฝน วิ่งจนเหม่อ
 แล้วบังเอิญ ฉันพบ ประสบเจอ
 จึงชวนเธอ ร่วมทาง กลางฝนพรำ
 
  ๐..ร่มสองคัน สองคน บนทางเท้า
  ทุกการก้าว ราวฝัน อันชุ่มฉ่ำ
  ยิ้มให้กัน กลางฝน เหมือนมนต์ทำ
  จนอยากพร่ำ ร่ำ-เผย เอ่ยความนัย

 ๐..แต่ว่าใจ ไม่กล้า จะอ้าปาก
  ได้เพียงฝาก ฟ้าฝน ช่วยดลให้
   เธอรับรู้ ดูออก บอกแทนใจ
   ที่แฝงใน ไอฝน หล่นพรำพรำ....


  ***เมฆา...***

๐ เธอติดหวัด"สองพันเก้า"หนาวจนเพ้อ
นอนละเมอพิษฝนหล่นกระหน่ำ
ละอองฝนสื่อไข้ใต้ร่ม,ลำ
ดันถลำลุยฝนคนจึงเบลอ

๐ นอนงึกงักสั่นไหวคล้ายผีเข้า
แต่ไร้เงาเจ้าของร่มคนเซ่อ
เที่ยวกางร่มทั่วไปใครที่เจอ
ไม่ปรนเปรอค่ารถชอบบทเดิน

๐ ได้แต่ชวนลุยฝนจนปวดน่อง
หิวก็มองร้านค้าทำท่าเปิ่น
ขนมก็ไม่เลี้ยงทำเลี่ยงเมิน
พ่อจำเริญประหยัดกัดก้อนเกลือ

๐ เพ้อจนไข้ขึ้นสูงพุ่งปรอท
ให้ญาติหยอดข้าวต้มนมจนเบื่อ
น้ำตาไหลหนุ่มคุ้นไม่จุนเจือ
ยังจีบเหยื่ออย่างสนุกงัดมุกเดิม..

ปล.เอาแบบขำๆใต้ร่มบ้างนะครับ..

พี่ระนาดเอก

 

[พิมพิลาไลย]

ต้องตัดใจ ไม่กล้า เดินหน้าต่อ
หมดแรงท้อ ขอทาง ออกห่างฝัน
หยุดตรงนี้ ที่ไม่ ต้องใกล้กัน
เพราะเอื้อมจันทร์ นั้นไกล ไม่กล้าปอง

เลิกไขว่คว้า มาครอง เพราะของสูง
เธอเหมือนยูง ยิ่งใหญ่ ไม่ผยอง
หัวใจไม่ อาจเอื้อม เหลื่อมล้ำรอง
อยากจะครอง ไม่ควร สวนทางใจ



พิมพิลาไลย

[จ้อง เจรียงคำ]

~"หัวใจ..ที่ไม่อาจเอื้อม?"~
   

...วันฝนพรำ...

 ๐..ในค่ำหนึ่ง คืนนั้น  วันฝนตก
ช่างตลก เหลือเกิน บังเอิญหนอ
คิดไม่ถึง จริงจริง สิ่งที่รอ
กลับพบพ้อ ส่อฝัน ที่ฉันปอง

๐.. เคยกลับบ้าน เดียวดาย ทางสายเก่า
มีเพียงเงา  คืบเคลื่อน เป็นเพื่อนหมอง
ย่ำเท้าไป ใจลอย คอยประคอง
ให้จิตต้อง จับจรด กดที่ใจ

๐.. หากมีเธอ เคียงข้าง ร่วมทางด้วย
 ก็คงช่วย ให้ฉัน นั้นสดใส
 มีรอยยิ้ม  ยามย่าง บนทางไป
 เพราะว่าใน ทรวงนี้ แอบมีเธอ

 ๐..แล้ววันนี้ เธอนั้น คล้ายฝันแกล้ง
 ฝ่าลมแรง แข่งฝน วิ่งจนเหม่อ
 แล้วบังเอิญ ฉันพบ ประสบเจอ
 จึงชวนเธอ ร่วมทาง กลางฝนพรำ
 
  ๐..ร่มสองคัน สองคน บนทางเท้า
  ทุกการก้าว ราวฝัน อันชุ่มฉ่ำ
  ยิ้มให้กัน กลางฝน เหมือนมนต์ทำ
  จนอยากพร่ำ ร่ำ-เผย เอ่ยความนัย

 ๐..แต่ว่าใจ ไม่กล้า จะอ้าปาก
  ได้เพียงฝาก ฟ้าฝน ช่วยดลให้
   เธอรับรู้ ดูออก บอกแทนใจ
   ที่แฝงใน ไอฝน หล่นพรำพรำ....


  ***เมฆา...***

๐ เธอติดหวัด"สองพันเก้า"หนาวจนเพ้อ
นอนละเมอพิษฝนหล่นกระหน่ำ
ละอองฝนสื่อไข้ใต้ร่ม,ลำ
ดันถลำลุยฝนคนจึงเบลอ

๐ นอนงึกงักสั่นไหวคล้ายผีเข้า
แต่ไร้เงาเจ้าของร่มคนเซ่อ
เที่ยวกางร่มทั่วไปใครที่เจอ
ไม่ปรนเปรอค่ารถชอบบทเดิน

๐ ได้แต่ชวนลุยฝนจนปวดน่อง
หิวก็มองร้านค้าทำท่าเปิ่น
ขนมก็ไม่เลี้ยงทำเลี่ยงเมิน
พ่อจำเริญประหยัดกัดก้อนเกลือ

๐ เพ้อจนไข้ขึ้นสูงพุ่งปรอท
ให้ญาติหยอดข้าวต้มนมจนเบื่อ
น้ำตาไหลหนุ่มคุ้นไม่จุนเจือ
ยังจีบเหยื่ออย่างสนุกงัดมุกเดิม..

ปล.เอาแบบขำๆใต้ร่มบ้างนะครับ..

พี่ระนาดเอก

 

นอนจมพิษติดหวัดโหมซัดร่าง
แต่ใจนางค้างติดคือพิษเหิม
ซัดกระหน่ำกำเริบเฝ้าเคลิบเคลิ้ม
พิษรักเริ่มลุกลาม..เกินหามพิษ

ถึงเป็นพิษรักร้ายสายพันธุ์เก่า
ฝังตัวเข้าเมื่อใดใจผู้ติด
ต้องสะท้านทุรนไปจนฤทธิ์
โอบล้อมปิดไปทั่วรอบหัวใจ

จึงทั้งซมจมไข้หนาวไอจาม
และทั้งรักลุกลามวาบหวามไหว
ภาพสายฝนหล่นพรำวิ่งย่ำไป
ภาพสองคนชิดใกล้ชัดในนี้

คือรอยยิ้มหยาดฝนที่หล่นสาย
คือรอยยิ้มอิ่มพรายระบายสี
คือเสียงสรวลหวนโหยโดยฤดี
คือเธอที่ตอบฉัน..เมื่อวันวาน

ฉันลืมแล้วเจ็บไข้ที่ในร่าง
เหลือติดค้างทั้งหมดคือรสหวาน
ที่เกิดขึ้นใต้ร่ม..เราซมซาน
เม็ดฝนหว่านไม่หนักเท่ารักโปรย

อาร์ตี้ 

[อักษรารำพัน]

~"หัวใจ..ที่ไม่อาจเอื้อม?"~

๐

๐ เธออยู่ฟากสวรรค์ของวันผ่อง
ราวสัมผัสละอองทองเจิดจ้า
ถิ่นสถานพร้อมพรักด้วยศักดา
เปี่ยมบุญญาบารมีเอื้อชีวิต

๐ ส่วนนรกฝั่งฉันฝันอาจเอื้อม
ฐานันดร์เหลี่อมทรามวัยเทียบไม่ติด
แค่ร่วมห้องเรียนกันมันก็คิด-
เนรมิตวาดฝันอันแสนไกล

๐ คนนั่งข้างรู้ไหมมันไม่ซื่อ
คอยดึงดื้อดวงมานคิดการใหญ่
ตั้งแต่แรกรู้จักก็ควักใจ
แบบหลงใหลเพ้อเจ้อเสมอมา

๐ เธอไม่รู้วางตนเป็นคนหวาน
รูปจริตสะคราญด้านเริงร่า
ความเป็นเพื่อนสนิทจนติดตา
กาลเวลาสะสมปมในทรวง

๐ ธรรมชาติของเธอเสมอต้น
มีกมลอ่อนโยนปนความห่วง
มันยิ่งคว้าใจฉันนั้นทั้งดวง
รักหนักหน่วงก่อร่างอย่างทวี

๐ เธออยู่ฟากสวรรค์ฉันนรก
แค่ลองวกมองตนหม่นราศี
ความแตกต่างของฉันขั้นธุลี
ไม่ควรที่ปีนป่ายหมายดอกฟ้า..

ระนาดเอก

๐ ทั้งสกุล รุนชาติ มิอาจเทียบ
เธอสวยเฉียบ เปรียบมณี ที่มีค่า
ส่วนตัวฉัน นั้นหรือ ก็คือกา
ไร้ราคา ค่างวด ไปอวดใคร

๐ ได้เพียงมอง จ้องดู อยู่ห่างห่าง
ไม่เห็นทาง ข้างหน้า ว่าสดใส
เปรียบดอกฟ้า หมาวัด จำตัดใจ
ยอมหนีไกล ไม่ทน ให้คนลือ...

[ปากะญอ]

เพียงแค่มองเท่านั้นที่ฉันได้
ส่งความนัยสบตาบ้างกับบางหน
เผลอยิ้มให้น้องยาพานำวน
เดินเลาะปนในใจพี่ทุกวี่วัน

คนต่ำต้อยด้อยค่าว่ามิอาจ
เอื้อมมือวาดคว้านางวางในฝัน
เธออยู่สูงดอกฟ้าพารำพัน
ดาวของฉันประจำใจใช่เพียงเธอ

หัวใจเอ๋ยเลยหล่นให้คนย่ำ
ทุกคืนค่ำจ้องจันทร์พราวราวเสนอ
เข้าบำบัดจัดฉากเราเงาบำเรอ
ให้คนเซ่อได้อิงอุ่นแนบหนุนนอน

[ฉันเอง]

เธอเสมือนดอกไม้สูงเกินเอื้อมเด็ด
แววดั่งเพชรส่องตาพาสดใส
ยามเธอมองเมียงมาผวาใจ
แปลบภายในหัวใจไห้ร่ำร้อง

ของสูงค่าควรอยู่สูงอย่างยูงหงส์
เจตจำนงค์บรรจงเกิดเทิดทั้งผอง
คนต่ำต้อยวาสนาอย่าได้จอง
แค่ได้มองก็เป็นบุญที่หนุนนำ

เธอดอกฟ้าฉันหมาวัดย้ำชัดส่ง
นวลอนงค์หลงรักหมามันน่าขำ
หมาหลงรักดอกฟ้าน่าจดจำ
อย่าถลำปล่อยใจไปให้ไกลเกิน


ฉันเอง..