ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ทอฝัน]

<object style="height: 390px; width: 640px"><param name="movie" value="

<a href="http://www.youtube.com/v/-WC93SRqwa4&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/-WC93SRqwa4&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

...รู้ทั้งรู้...ว่ารัก...เธอหนักหนา
ไยมิกล้า...เอ่ยออก...บอกความหมาย
โอ้ใจเอ๋ย...ใจเรา...คงเฉาตาย
รักสลาย...หมดสิทธิ์...คิดครอบครอง

...มีเจ้าของ...มองอยู่...ต่างรู้เห็น
ความจำเป็น...ปะปน...จึงหม่นหมอง
เพียงน้ำตา...ปลอบใจ...ไหลเนืองนอง
ต้องร่ำร้อง...อีกแค่ไหน...ไม่รู้เลย...

....................//ทอฝัน

[ดิษฐา]

ใจจดจ้องล่องลอย เหมือนคล้อยฝัน
จิตผูกพันวันเดือน เคลื่อนเฉลย
จากวันวานสานก่อ หนอใจเอย
มิคิดเผย เลยพรำ ให้หนำใจ


ทำได้เพียงเมียงมอง ลอบส่องผ่าน
ประสบการณ์ร้านจิต ให้คิดไหว
อยากเอื้อนเอ่ยก่ายกอด ถอดความใน
ก็กลัวใคร ไหนรู้  แหม!!   ดูเอา

[มานพ]

ใจเอยใจ ใครหนอ น้องทอฝัน
มาพบกัน วันนี้ พี่หวั่นไหว
อย่าคิดมาก เรื่องรัก จงหักใจ
ทั้งอาลัย ก็รู้ อยู่ว่ารัก

อยากจะบอก คนดี พี่ไม่แคร์
ขอเพียงแต่ มีใจ ให้แน่นหนัก
ยังคิดถึง เคยวอน นอนหนุนตัก
ใจยังภักดิ์ แต่เธอ เสมอมา




 

[มังตรา]

ใจเจ้าเอย  เคยไหม  ที่ไม่เจ็บ                   
เจ้าหนาวเหน็บ   เก็บช้ำ   จำได้ไหม
จะอ้างดิน  ถวิลฟ้า  ไปหาใคร                   
ที่ร้าวใจ   ทุกข์ซ้ำ   เพราะทำตัว
         
สุขเพียงนิด  ติดใจ  ให้เตลิด                     
เขาวางเชิด   เปิดชิ่ง  แล้วทิ้งชั่ว
เหลือแต่ทุกข์  คลุกยำ  กรรมพันพัว           
ให้จิตมัว   ใจหมอง  ตรองเถิดคุณ

เป็นโรคฮิต  ติดชาร์ท  โรครักปิด                 
จึงหมดสิทธิ์  รักเปิด  เกิดบุญหนุน
ไปหาหมอ  ส่อหนัก  ชักจะวุ่น                     
เป็นตัวตุ่น  โง่เง่า   เต่าล้านปี

เรื่องแบบนี้  ว่าไป  ใจที่เจ็บ                       
หมอไม่เย็บ  เหน็บใส่  ไร้ราศี
ต้องเข้าวัด  ลาโลกปลง  คงจะดี                 
เจ็บทั้งที   ขอหา  ร่มกาฯ ธรรม

                                                             

[masapaer]

ใจหนอใจเจ้าเอยเลยเข็ดหลาบ
กับความเจ็บที่อาบขนาบย่ำ
ใจหนอใจเจ้าเอยใครเลยทำ
ให้ใจช้ำเจ็บปวดรวดร้าวตรม

จะเก็บซับความหม่นทนแค่ไหน
จะแบกรักช้ำไว้ให้ใจขม
จะทุ่มรักหมดใจให้ระบม
จะยอมซมเพราะรักสักเท่าใด

ใจเจ้าเอยเคยอ่อนอุ่นอกอิ่ม
กลับหมดยิ้มเลือนหายหมายสิ่งไหน
เสียงคร่ำครวญหวนร้องก้องเพียงไร
แต่เจ้าของหัวใจไยไม่ยิน

ใจเจ้าเอยเคยปร่าล้าถึงสุด
แต่มิเคยเลยฉุดหยุดถวิล
โหยหารักฝากช้ำน้ำตาริน
มิหยุดสิ้นหรือไรใจเจ้าเอย


..เมื่อไหร่จึงพอ..ใจฉัน..

[ปรางทิพย์]

ใจเอ๋ยใจไยรักเขาหนักหนา
วาสนาพาพบสยบฝัน
ต้องเก็บซ่อนรอนร้าวหนาวจาบัลย์
ความโศกศัลย์คั้นจิตด้วยพิษตรม

สุดยากเอ่ยเปรยไปให้สงสาร
ทรมานผลาญเผาเฝ้าขื่นขม
โอ้ใจเอยเคยหวานต้องซานซม
ฤาสาสมถมทับก่อนลับลา

มิอาจครองมองเขาเศร้าเสมอ
จึงพร่ำเพ้อเผลอคาดหวาดผวา
แม้ยิ่งห้ามลามเลยเฉลยมา
เหลือน้ำตาบ่ารินแทบสิ้นใจ...

[ไพร พนาวัลย์]

โอ้ใจเอ๋ยไยดื้อถือดีนัก
สุดจะหักห้ามจิตคิดสงสัย
รีบถอยห่างว่างเว้นจะเป็นไร
หรือมีใครยื้อยุดเข้าฉุดมือ

รู้ว่าเขามีรักปักอกแล้ว
ต้องกินแห้วแน่นอนยังวอนดื้อ
จะต้องให้ลงหวายจนตายฤา
หรือต้องเป็นกิ้งกือให้เขาชัง

อย่าเชียวเน้อใจเอ๋ยอย่ารักเขา
อย่าโง่เขลารักคุดสุดจะคลั่ง
อย่าให้เขาเห็นหน้าน้ำตาพัง
อย่าเหลียวหลังไปดูเขาคู่กัน

จะไปตายที่ไหนก็ไปเถิด
จะเตลิดเปิดเปิงกระเจิงขวัญ
จะเป็นตายร้ายดีไม่มีวัน
ขอให้ฉันรักเธออย่าเก้อเลย 

 
“ปรางค์  สามยอด”

[สุวรรณ]

โอ้ใจเอ๋ยไยดื้อถือดีนัก
สุดจะหักห้ามจิตคิดสงสัย
รีบถอยห่างว่างเว้นจะเป็นไร
หรือมีใครยื้อยุดเข้าฉุดมือ

รู้ว่าเขามีรักปักอกแล้ว
ต้องกินแห้วแน่นอนยังวอนดื้อ
จะต้องให้ลงหวายจนตายฤา
หรือต้องเป็นกิ้งกือให้เขาชัง

อย่าเชียวเน้อใจเอ๋ยอย่ารักเขา
อย่าโง่เขลารักคุดสุดจะคลั่ง
อย่าให้เขาเห็นหน้าน้ำตาพัง
อย่าเหลียวหลังไปดูเขาคู่กัน

จะไปตายที่ไหนก็ไปเถิด
จะเตลิดเปิดเปิงกระเจิงขวัญ
จะเป็นตายร้ายดีไม่มีวัน
ขอให้ฉันรักเธออย่าเก้อเลย 

 
“ปรางค์  สามยอด”

ช่วยยุดมือลุงปรางค์ห่างเขาแล้ว
ไปเถอะแจวเรือถอยลอยคลองเหวย
ชมแสงน้อยพร้อยกระพริบลิบลิบเอย
ของหิ่งห้อยล่องเกยใต้ลำพู

ไงบ้างลุงสบายไหมในดึกนี้
เย็นฤดีคลี่คลายหายอุดอู้-
บ้างเปล่าหนอพอห่างจากพธู
มาคุดคู้ดูหิ่งห้อยด้อยแสงแทน



สวัสดีค่ะลุงปรางค์ มาแซวอีกล้วค่ะ

[ไพร พนาวัลย์]

ช่วยยุดมือลุงปรางค์ห่างเขาแล้ว
ไปเถอะแจวเรือถอยลอยคลองเหวย
ชมแสงน้อยพร้อยกระพริบลิบลิบเอย
ของหิ่งห้อยล่องเกยใต้ลำพู

ไงบ้างลุงสบายไหมในดึกนี้
เย็นฤดีคลี่คลายหายอุดอู้-
บ้างเปล่าหนอพอห่างจากพธู
มาคุดคู้ดูหิ่งห้อยด้อยแสงแทน



สวัสดีค่ะลุงปรางค์ มาแซวอีกล้วค่ะ

เจ้าสุวรรณมาแซวเอาแห้วล่อ
แล้วไปต่อหิงห้อยหร่อยจริงหู้   
ถ้าปล่อยมือลุงไปคงน่าดู
วิ่งลงคูผูกคอใต้ตอไม้ เล้ย

 

"ปรางค์  สามยอด"

[ทอฝัน]

...ขมุกขมัว...สลัวลาง...กลางใจนี้
เขม่าที่...เคลือบแคลง...มิแจงเผย
จะเช็ดถู...อย่างไร...ไม่ใหม่เลย
ภาพคนเคย...ยังชัด...ยากขัดลบ

...ทอดสายตา...ฝ่าหมอก...นอกหน้าต่าง
คราบน้ำค้าง...พร่างพราย...สายยังหลบ
ระเหยหาย...คลายชื้น...คืนทำนบ
ไม่เคยทบ...กลบแน่น...บนแผ่นพื้น

...โอ้ใจเอย...ซึมซับ...รับความรัก
แรกรู้จัก...ประทับ...กับรอยชื่น
ลิ้มรสหวาน...ร่วมเรียง...เพียงชั่วคืน
ผวาตื่น...ฟื้นร่าง...ก็ลางเลือน

...หากภาพฝัน...พลันตรึง...ยังรึงรัด
กลับเด่นชัด...มัดจิต...คิดเชือดเฉือน
ใจหนอใจ...ไยจำ...มาย้ำเตือน
ตราบวันเดือน...เคลื่อนทบ...ไม่ลบเลย...
...................//ทอฝัน

[ฉันมันก็แค่นี้]

แด่น้องสาวสุดหล่อและเพื่อนผู้ละเหี่ยใจ
คิดทำนองเองนะ
เพลง สัจธรรมความรัก

ความรัก มีพบ ต้องมี พรากจาก                         เสียงต่ำ
มีรัก ก็อาจ ต้องมี เลิกรา                                   เสียงต่ำ
บางวัน อาจจะ ดีใจ แต่บางวัน อาจมี น้ำตา                  เสียงต่ำ
เป็นเรื่องธรรม-ดา ของชีวิต                                เสียงต่ำ

ไม่มีใคร มีความสุข ตลอดไป                        เสียงต่ำ
และก็ไม่ มีใคร จะต้องทุกข์ ไปจนตาย               เสียงต่ำ
มันคง จะมี สักวัน ไม่วัน หนึ่งก็ วันไหน               เสียงต่ำ
ก็คงกลาย เป็นวัน ที่สวยงาม                         เสียงต่ำแล้วค่อยค่อยรากขึ้นสูง

*แค่ความ.บอบช้ำ ที่มาทำ ร้ายเธอ                เสียงสูงต่ำตามวรรณยุกต์
ก็แค่..ความเหงา ที่เข้า มาเกาะหัวใจ               เสียงสูงต่ำตามวรรณยุกต์
ฉันพอ จะรู้ เธอ ทรมาน เพียงไหน                 เสียงสูงต่ำตามวรรณยุกต์
แต่เธอ อย่ายอมแพ้ มันเรื่อยไป..จงอดทน      เสียงสูงต่ำตามวรรณยุกต์

อกหัก เป็นเรื่อง ที่ธรรมดา                          เสียงต่ำ
เพราะว่า ทุกอย่าง ไม่มีสิ่งแน่นอน                  เสียงต่ำ
ลองคิด คิดไป มันก็คล้าย เหมือนเล่น ละคร     เสียงต่ำ
ตอนหนึ่ง จบไป ต้องเล่น ตอนใหม่ ที่เข้ามา         เสียงต่ำ
แม้...ว่าวันนี้ เธอยังเศร้าใจ                    ไล่ขึ้นเสียงสูง
แต่พรุ่งนี้ บทบาท ต้องเปลี่ยนไป      ไล่ขึ้นเสียงสูง
วอน...ให้เธอ จงยิ้มได้                      ไล่ขึ้นเสียงสูง
ไม่มี อะไร แน่นอน                      ไล่สูงลงต่ำ

*แค่ความ..บอบช้ำ ที่มา ทำร้ายเธอ     เสียงต่ำตามวรรณยุกต์
ก็แค่..ความเหงา ที่เข้า มาเกาะ หัว..ใจ       เสียงต่ำตามวรรณยุกต์
ฉันพอ จะรู้ เธอ ทรมาน เพียงไหน        เสียงต่ำตามวรรณยุกต์
แต่เธอ อย่ายอมแพ้ มันเรื่อยไป...จงอดทน   เสียงต่ำตามวรรณยุกต์

ความรัก...ไม่ได้มี แค่เพียง ครั้งเดียว              ไล่ขึ้นเสียงสูง
มีแค่เพียง ครั้งเดียว  ก็แค่ น้อยคน จากเป็น ล้านล้าน...   ไล่ขึ้นเสียงสูง
นอกนั้น เคยมี ความรัก ไม่รู้ กี่ครั้ง..กี่คน...      ไล่ขึ้นเสียงสูง

ขอเธอ..จงหาย บอบช้ำ ที่มาทำ ร้ายเธอ    เสียงต่ำตามวรรณยุกต์
ขอเป่า..ความเหงา ที่เข้า มาเกาะ หัวใจ         เสียงต่ำตามวรรณยุกต์
เธอจง รับรู้ ว่า ความท -รมาน หัวใจ             เสียงต่ำตามวรรณยุกต์
มันจะคลาย ถ้าเธอ ไม่ย้อม แพ้...มัน        เสียงต่ำตามวรรณยุกต์

เชื่อว่า...ไม่นาน...ก็คง...หาย...ดี...   ไล่เสียงสูงลงต่ำแล้วรากเสียงยาวเบาลงเรื่อยเรื่อย...

จบ

(ขวัยเอยขวัญมา)

กวีกิ๊กก๊อก

[พิมพิลาไลย]

เอื้อมคว้ามา เพียงเงา ก็เท่านี้
ทั้งทั้งที่ มีใคร ในใจเขา
ยังหลงไหล ได้ปลื้ม จนซึมเซา
อยากรักเขา ข้างเดียว ไม่เหนี่ยวใจ

แอบเก็บช้ำ กำไว้ ไม่ให้รู้
จะทนอยู่ สู้ช้ำ ทำไฉน
เพราะรักมาก ยากยิ่ง กว่าสิ่งใด
จะตัดใจ ให้ขาด มิอาจทำ

ต้องกอดหมอน นอนช้ำ น้ำตาชุ่ม
ไฟรักรุม สุมไหม้ ใจถลำ
ณ จุดหมาย ปลายทาง ช่างมืดดำ
คงเจ็บช้ำ ซ้ำไป หนอใจเอย

พิมพิลาไลย