ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

หากบอกรักสักคำให้ฉ่ำชื่น
คงไม่ฝืนเดินหงอยกลับถอยหลัง
ดั่งนกบินสิ้นท่ามาตายรัง
จบสิ้นหวังสิ่งใดจะได้มา

สายเสียแล้วแก้วบางที่วางอยู่
ขอบสวยหรูบิ่นแตกแหลกต่อหน้า
ดอกรักร่วงหล่นหายในสายตา
เอื้อมมือคว้าเก็บไปก็ไม่เจอ

จากไปแล้วแก้วรักเคยถักร้อย
จากพวงน้อยค่อยเพิ่มเติมเสมอ
จากแก้วว่างวางรักประจักษ์เธอ
แก้วเผยอรักยิ้มแสนอิ่มใจ

ทุ่มเทถักรักชอบกอบเป็นช่อ
รักเคลียคลอผลิบานตระการไหว
เพียงกระพริบตาหลับลืมจับไว้
รักลอยไกลแก้วหล่นแตกแยกทันที

รักเอ๋ยรักรักใยหลอกให้รัก
บรรจงถักทอใยจากใจนี่
รักไม่ซึ้งจึงพลัดพรากจากฤดี
และวันนี้มันก็สายเสียแล้วเอย.

“Kanthita”

9 ต.ค.2553

[อัศจรรย์จิต]

ก่อนลักยิ้มปริ่มเปื้อนในเรือนรัก
เขาสลักรอยรูปบทจูบเผย
ไยห่างเหินเดินหนีไม่มาเลย
คนคุ้นเคยขาดเขามันเหงาจัง

ห้าเดือนผ่านมานหม่นยังซ้นช้ำ
รอยเจ็บจำย้ำใจอย่าไปหวัง
คนหน้าเดิมหน้าเดียวมาเหลียวรัง
แค่เชิญนั่งยังหน่ายอย่าหมายคืน

เธอเห็นไหมไอแดดมันแผดเผา
จนลบเงาไม่เหลือในเชื้อชื่น
ที่ทนถามยามใกล้ใช่อยากยืน
หรือรอฟื้นคืนคลายมันสายแล้ว

[เพลิงคำ]

ตาแดงแดงแฝงช้ำย้ำแน่นหนัก
เมื่อความรักพังทลายสลายสิ้น
ซับน้ำตาพาจากพรากคืนดิน
คืนสู่ถิ่นเท่าเดิมเมื่อเริ่มมา

แต่ก่อนนั้นฉันอยู่เพียงผู้เดียว
มิเคยยุ่งมุ่งเกี่ยวผู้ใดหนา
จนวันที่มีเธอเผลอสบตา
ใจด้านชาชุ่มฉ่ำจำติดตรึง

ฉันมันคนซนซนล้นซักหน่อย
เธอก็คอยคุมแจแลตามหึง
เธอรักฉันฉันคิดจิตคะนึง
รักซาบซึ้งซึมลึกนึกยอมเธอ

แล้วสาเหตุเจตนาลาวันนี้
เพราะฤดีดื้อรั้นกระนั้นเหรอ
หรือว่าฉันมันผิดคิดละเมอ
หลงพร่ำเพ้อผู้เดียวอยู่เดี่ยวใจ


ป.ล.   ยามเธอทิ้ง..นิ่งไป..อาลัยรัก
ยามเธออยู่..มิรู้จัก..เฝ้าถนอม
ยามเธอจาก..พรากไป..ถึงตรมตรอม
ยามเธออยู่..มิรู้ยอม..อ่อนตามเธอ...

[ไพร พนาวัลย์]

ชีวิตนี้ไม่มีคำว่าสาย
อย่าเสียดายวันวารที่ผ่านผัน
สิ่งที่แล้วแล้วไปไม่ว่ากัน
มาสร้างสรรสิ่งใหม่ให้งอกงาม

เอาอดีตเป็นบทเรียนเปลี่ยนวิถี
สิ่งไหนดีเก็บไว้ที่ในย่าม
สิ่งไหนผิดพลั้งไปไม่ทำตาม
รู้จักห้ามหักใจไม่มึนมัว

คิดขอบคุณสวรรค์ที่สรรสร้าง
ให้รักร้างแรมไกลไม่มามั่ว
รักไม่จริงกลิ้งกลอกหลอกพันพัว
ไม่เกลือกกลั้วเหลวไหลใจรวนเร

มนุษย์เราดีล้นคนละอย่าง
คงมิอาจร่วมทางต่างหันเห
ดั่งน้ำกับน้ำมันปั่นปนเป
คงซวนเซไม่รอดจอดกลางทาง

ชีวิตคู่เช่นกันมันไม่แน่
อย่ามัวแช่ช้ำชอกรีบออกห่าง
เมื่อเข้ากันไม่ติดคิดปล่อยวาง
มัวอำพรางหลงเงาจะเฉาตาย

 

“ปรางค์  สามยอด”