อุ๊ย! หวานกันจริง หวานจัง อยากแต่งบ้าง
ไม่รู้อ้าง เรื่องใด ได้ขีดเขียน
ปัจจุบัน ยันอดีต คิดวนเวียน
หลายเรื่องเปลี่ยน นึกไม่ได้ ใช้ยังไง
รักไม่เป็น เห็นหน้า ประหม่าแล้ว
หัวใจแป้ว อายนะนั่น ยังหวั่นไหว
ครั้นพอห่าง อ้างว้าง ค้างคาใจ
พออยู่ใกล้ สะอึก หยุดกึกนา
ตั้งสติ ริใหม่ เอาให้แน่
กลับต้องแย่ เช่นกัน นั่นแหละหนา
เฝ้าทบทวน เหตุหลาย ได้ผ่านมา
สรุปว่า หยุดพัก รักร้างไกล
ครั้นมาพัก บ้านกลอน ในตอนนี้
เอื้ออารีย์ มีนั้น เริ่มหวั่นไหว
อยากมีรัก พักพิง แอบอิงใจ
ด้วยน้องใหม่ ไม่กล้า จะแสดง
กลัวเขาชัง เมินหน้า มาหลบหาย
กลัวเขาหน่าย ไม่รับ คำแถลง
กลัวว่าเขา มองผ่าน การชี้แจง
กลัวเขาแกล้ง รับคำ แล้วทำลืม
ภาษิตไทย โบราณ นั้นก็เตือน
กินบนเรือน ขี้หลังคา ไม่น่าปลื้ม
ทำไงดี มีใคร ให้หยิบยืม
แบบว่าลืม คืนกลับ รับอยู่นาน
ก็เพ้อไป ใยเรา เฝ้าแต่หวัง
คงเหมือนดัง คู่เด่น เส้นขนาน
ติดชนัก รักใหม่ ไม่พบพาน
ขอมอบท่าน กลอนฝากไว้ ใช้แทนใจ.
