เพียงคำน้อย ไม่เคยว่า ให้พาเศร้า
ยอมรับเอา เฝ้าข่ม อารมณ์หวน
ยอมทุกอย่าง วางใจ ในเนื้อนวล
คิดใคร่ครวญ ชวนสร้าง แต่ทางดี
อาจจะเหนื่อย มากหน่อย ตามรอยสร้าง
ต้องถางทาง วางตน บนวิถี
หยดหยาดเหงื่อ เพื่อเรา เจ้าคนดี
ต่างถ้อยที มีเสริม เติมลงไป
เธอมาท้อ กลางทาง อย่างผู้แพ้
เหลือเพียงแต่ ตัวเรา เศร้าไฉน
เดินลำพัง ซังเซ ปัดเป๋ไป
ล้มแล้วลุก ขึ้นใหม่ แม้ใจตรม
มองข้างหน้า ฟ้าหม่น เราคนเศร้า
ต้องก้มหน้า รับเอา เฝ้าขื่นขม
กำลังใจ หายหด หมดอารมณ์
อกระบม ขมกลืน สะอื้นใน
เพียงลำพัง ครั้งนี้ ไม่มีเจ้า
บ่มเพาะเอา อารมณ์ ปมเงื่อนไข
ยากจะแกะ แปะปด ลดเงื่อนใจ
...หรือจะผูก เอาไว้..ให้ตายตาม
