ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[rain]

          ในละครชีวิต    ที่เคยเล่นผิดหลายหน
     เหมือนช่วงที่อับจน    เพราะคนบางคนหักอก
          ทำจนลุกต่อไม่ไหว    เหมือนได้ตายลงนรก
     เธอเหมือนดั่งกระจก   เเสบตาจนตกลงมา
          บางทีก็เทพธิดา        เธอรูปงามสดุดตา
     แต่น่าเวทนา           เธอเหมือนยาพิษที่ขม
          เหมือนจะช่วยให้พ้น    แต่หลงกลอาวุธคม
     ฆ่าทิ้งยิงระดม         เหมือนลมแรงพัดไปมา
          ในฉากตกน้ำตา        น่าอาวรตามประสา
     เป็นธรรมดา           ที่ต้องลาจากกันเป็นนิตย์
          ทั้งรักและร้าย          มีมากมายในชีวิต
     แต่ยังพอเหลือมิตร    ที่ปลอบจิตใจเข้มแข็ง
          พอเธอมาใช้เล่ห์กล    จนใจสับสนอ่อนแรง
     เธอก็มาเปลี่ยนแปลง  เอาใจไปแฝงพิษร้าย
          แล้วไม่กลับคืนมา      ทำเจ็บช้ำไม่สบาย
     ก็เลยมานอนตาย      เพราะมันสายเกินแก้แล้ว

["สายธารศรัทธาธรรม"]

บทละครตอนหนึ่งปนความฝัน

มิคงมั่นจบลงที่เลือนหาย

ทิ้งยศลาภบาปบุญจมความตาย

น่าเสียดายคิดคาดขาดปัญญา

ระลึกคุณบุญงามเมื่อครั้งก่อน

ดุจแก่นท่อนขอนโทนบนโคนขา

ตกนรกสวรรค์เปรตนา

ท้องนภามืดมัวกลัวอะไร

❤`•พลังศรัทธา•`❤

[บอม ซอง ดุ๊ก]

Oo..โลกนี้..ยื่นบทให้เราทุกวัน..oO

หากฉันเป็น  ดารา  ก็คงเด่น
เพราะฉันเล่น  บทใดใด  ก็เข้าถึง
มารยาร้าย  ลวดลายล้น  จนตะลึง
ต้องติดตรึง   กับความเก่ง  เพลงอารมณ์

ในฉากรัก ฉันก็รัก จนหมดใจ
ฉากร้องไห้ ฉันร่ำไร อย่างขื่นขม
ฉากตัวโกง ฉันสุดโต่ง เล่ห์และคม
ฉากสุขสม ฉันก็จม ณ.ฉิมพลี

ไร้สลิง สแตนอิน มาดิ้นช่วย
พลีอำนวย ด้วยสนอง ครองหน้าที่
ไม่เกี่ยงบท ลดหรือทิ้ง สิ่งร้ายดี
ฉันเลยตี จนมันแตก แลกเป็นครู

!!..เพราะนี่คือ "ชีวิตจริง" อิงละคร..!!
ดูเร่าร้อน แต่เบื้องหลัง ช่างอดสู
สั่ง..แอ๊คชั่น!! ต้องโรมรัน เข้าพันตู
ไร้เสียงคัท ก็ต้องสู้..จนรู้กัน!

ไม่รู้ว่า เทคเท่าไหร่?..ของชีวิต
ใครลิขิต? บังคับ กำกับฉัน
ผู้ใดหนอ? ประพันธ์เรื่อง ต่อเฟืองฟัน
ฉากต่อนั้น อยากรู้ เป็นเช่นไร?

ถ้าสักวัน ได้เข้าชิง "ชีวิตจริงอวอร์ด"
คงไม่รอด มือดารา อย่างฉันได้
เพราะทุกวัน ฉันกลั่นมัน ด้วยหัวใจ
ฉันยิ่งใหญ่ "ในละคร" ทุกตอนตน

บอม ซอง ดุ๊ก


 

[พิมพิลาไลย]

รับบทเด่น เป็นอะไร ได้ทั้งนั้น
ขึ้นสวรรค์ ถลันตก นรกบ้าง
เป็นตัวเด่น เป็นตัวร้าย เป็นหลายทาง
เป็นทุกอย่าง ช่างมากบท เกินจดจำ

ไม่ต้องลอง ท่องสคิป หลายสิบเทค
เป็นนางเอก เสกหลายสิ่ง ยิ่งน่าขำ
ตัวอิจฉา กล้าทดลอง เพราะต้องทำ
บางที่จำ ใจซด บทนางมาร

ต้องยื้อแย่ง แข่งขัน กันทุกแบบ
แม้เจ็บแสบ แอบบ้า น่าสงสาร
ละครแห่ง ชีวิต คิดยาวนาน
กว่าจะผ่าน ม่านหมอก ขอบอกไกล



พิมพิลาไลย

[ปรางทิพย์]

บทชีวิตคิดไปให้สงสาร
โดนพร่าผลาญพาลช้ำน้ำตาไหล
ต้องสละผละจากจำพรากไป
แม้ว่าใจใกล้สิ้นยังยินดี

บทรักหวานสานต่อถักทอฝัน
อยู่เคียงกันปั้นหน้าว่าสุขขี
แต่ส่วนลึกนึกเบื่อเหยื่อกวี
อยากหลีกลี้หนีหลบพบความจริง

แต่เมื่อเลือกเกลือกกลั้วสวมหัวโขน
ทุกบทโดนโอนอ่อนเว้าวอนหญิง
จึงชอกช้ำกล้ำกลืนฝืนประวิง
คำติติงยิ่งเหมือนเชือดเฉือนใจ

[ไพร พนาวัลย์]

บทละครชีวิตลิขิตไว้
ดั่งถูกไกวด้วยมือมองไม่เห็น
พเนจรร่อนเร่เปลกระเด็น
สุดลำเค็ญเล่นบทรันทดท้อ

จำต้องเล่นให้เต็มตามบทบาท
ให้สมชาติเกิดมากล้าตามต่อ
ลงทัณฑ์เถิดเชิดฉิ่งทิ้งให้พอ
ฉันจะขอสู้ทนจนสุดท้าย

โชคดีจังที่เกิดสมประกอบ
ร่างกายตอบสนองไม่ข้องข่าย
จึงสนุกกับชีวิตพิชิตทราย
แม้เดียวดายยังด้นหาคนรัก

ถึงทุกข์บ้างช่างมันไม่หวั่นหรอก
จะย้อนยอกอย่างไรใจสมัคร
ขอฝ่าฟันดันรุดไม่หยุดพัก
ไม่เว้นวรรคชีวิตยังคิดท้า

เถอะสักวันละครคงปิดฉาก
มีวันพบวันจากจะตากหน้า
ใครไม่รักไม่ง้อจะขอลา
ขอเพียงอย่าเกลียดชัง...ไม่ตั้งใจ

ในบทบาทชีวิตต้องคิดสู้
จึงจะรู้รสชาติที่มันใช่
ทนลำบากเอาหน่อยอย่าน้อยใจ
ถ้าหวั่นไหวอ่อนแอแพ้ทุกทาง   



“ปรางค์  สามยอด”