กลางจันทร์เพ็ญ เคยเล่น สนุกสนาน
ที่ตรงลาน สนามหญ้า หน้าบ้านเขา
แบ่งสองฝ่าย รุกรับ กับเพื่อนเรา
หมาไล่เห่า ร่วมด้วย ช่วยอีกแรง
ฝ่ายผู้ร้าย ได้ที หนีตำรวจ
ที่ไล่กวด จับปล้ำ ทำกำแหง
เจ้าของบ้าน เรียกหา มาชี้แจง
อย่าเกินแสง มืดอับ ที่ลับตา
ให้อยู่ได้ ภายใน เขตสนาม
อย่าพยายาม ออกไป ได้เชียวหนา
เล่นกันไป ตามนี้ มีเวลา
ประมาณว่า สองทุ่มกว่า เลิกลากัน
ไม่อย่างนั้น ผีป่า มาเล่นด้วย
แล้วจะซวย จับได้ ไม่ปล่อยนั้น
นำไปเป็น อาหาร ทานทุกวัน
มีแบ่งปัน กันทั่ว ทุกตัวตน
ยังจดจำ คำกล่าว คราวก่อนนี้
คือวิธี หลอกไว้ ไม่สับสน
กำหนดเขต เล่นสนุก ให้ซุกซน
หากออกพ้น แนวนั้น อันตราย
ป่าละเมาะ มืดมิด ปิดแสงจันทร์
หากผลุนผลัน เข้าไป ไม่คาดหมาย
เศษกระเบื้อง กระป๋อง กองมากมาย
กระจัดกระจาย เหยียบย่ำ ตำเจ็บนา
ผีป่าจะ ออกมา กว่าสองทุ่ม
จะมาสุ่ม แอบมอง คอยจ้องหา
หลอกกำหนด ไว้ดี มีเวลา
เพื่อผู้ชรา ผู้ใหญ่ ได้หลับนอน
รู้เขาหลอก ตามวัย ในความโง่
แต่พอโต รู้ได้ ผู้ใหญ่สอน
ลำดับภาพ เหตุผ่าน ทุกขั้นตอน
หายใจผ่อน รอยยิ้มมี ที่เข้าใจ.
