ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[อักษรารำพัน]

เหมือนเร้นร่างกลางหนให้ด้นคว้า
คนึงหาห่างหายไม่วายหวน
ปฏิพัทธ์มัดตรึงถึงแต่นวล
หลงคร่ำครวญเช้าค่ำอยู่ร่ำไร

รูปงดงามล่ามทรวงคล้ายบ่วงคล้อง
ดั่งจำจองใจคนสุดทนไหว
หลุดหลงเล่ห์เสน่หาร่ำอาลัย
คิดถึงน้องหมองไหม้ฤทัยรอน

โอ้เจ้าช่อมาลีของพี่เอ๋ย
ไฉนเลยหอมเร่เผยเกสร
ดั่งหมายเย้ยมวลหมู่ภู่ภมร
แล้วกลับซ่อนเร้นนวลให้ครวญคอย

ให้ผีเสื้อบินวนจนเหนื่อยล้า
เฝ้าร่อนหากลิ่นเส้าอย่างเหงาหงอย
ดั่งทรวงหนึ่งซึ่งหมองถึงร่องรอย
ที่เผยแล้วแผ่วค่อยล่ามร้อยมาน

หลับตาลงครั้งใดไม่วายคิด
จะถูกผิดยากปลงหยุดหลงหวาน
ฤๅ ห้ามมดงดลิ้มไม่ชิมตาล
ยอมวายปราณรานร่างอยู่กลางงาม!

เต็มตื้นหวานผ่านพากย์ก็ยากรั้ง
หรือหยุดยั้งจินตนาที่พาหวาม
มีแต่เผลอปล่อยใจจนไหลลาม
ดั่งธารยามกรากเชี่ยวเป็นเกลียวไป

หากเข้าใจจิตตนที่วนวก
แล้วหยิบยกออกวางอย่างครวญใคร่
จะเห็นว่าภาพหนึ่งซึ่งอาลัย
ที่เกิดในกลางทรวงคือลวงตน

งามกรองคำคร่ำครวญก็ล้วนบ่วง
อาจคล้องทรวงพ่วงฝันร้อยพันหน
แต่คือสิ่งมายาเมื่อครายล
ใช่จะด้นคว้าได้ดั่งใจปอง

แม้เป็นเพียงภาพฝันอันลวงหลอก
หรือช้ำชอกหมื่นหนบนอกหมอง
พี่ก็ยังหมายคว้าเอามาครอง
ทุกห้วงห้องของใจให้นางเดียว

ขอมีเธอในฝันอันหวานชื่น
แม้ยามตื่นสิ้นไร้ใครแลเหลียว
ขอคลี่สายใยสวาทแล้วพาดเกลียว
เพี่อโน้มเหนี่ยวรูปรอยไว้คอยชม

รู้ว่าหลงละเมอเพ้อเหมือนบ้า
เฝ้าคอยหาแลหายกลายเป็นขม
แม้หลับตื่นติดตาพาระทม
ยอมทุกข์ตรมขมใจในภาพนาง....

[อักษรารำพัน]

มิหมายมาดวาดภาพเพียงฉาบฉวย
แต่หมายด้วยหัวใจที่ในร่าง
สู้ถนอมออมรักมิพักจาง
กลับอ้างว้างกลางคันเมื่อฝันกลาย

เหมือนโลกแตกแหลกยับจนดับดิ้น
ทุกความหวังพังภิณฑ์สิ้นความหมาย
สุดระกำช้ำนักรักมลาย
แสนเสียดายพ่ายรักยิ่งนักแล้ว.....

[สายใย]

 
 
ยลโฉมงามยิ่งล้ำ                 เหลือคณา    แม่เฮย
ประหนึ่งเทพอัปสรา              ส่งให้
จะจำติดดั่งตรา                   ตรวนหนัก    ไว้นอ
หลงภาพฝันฝากไว้               ว่าฟ้าอย่าฝัน

...

[ดอกกระเจียว]

เพราะรักเดียวใจเดียวไม่เลี้ยวลด
เปรียบดั่งมดเฝ้าอยู่รูแห่งไหน
ขอบพระคุณอาจารย์ท่านสายใย
ชักนำไปรู้เห็นประเด็นกลอน

 

[อักษรารำพัน]

 
หัวข้อนี้ไพเราะมากครับ ขอยกนิ้วให้หมดใจเจียว
 
ยลโฉมงามยิ่งล้ำ                 เหลือคณา    แม่เฮย
ประหนึ่งเทพอัปสรา             ส่งให้
จะจำติดดั่งตรา                    ตรวนหนัก    ไว้นอ
หลงภาพฝันฝากไว้               ว่าฟ้าอย่าฝัน




ด้วยจิตคารวะผู้ประพันธ์ (ที่กระผมไม่ทราบนาม) ไว้ ณ ที่นี้ ด้วยครับ
จาก อ้ายเสือสายใย แห่งบ้านกลอนไทย

  รังสรรค์ร่ายสู่ผู้..........ระบือนาม
บรรณบทกำหนดตาม....ท่านอ้าง
ผู้เผยแผ่ถ้อยความ.......เราท่าน รู้นา
นานแต่งลองดูบ้าง......จุดไต้ตำตอ

  ทุกกานท์กรอกลั่นถ้อย......ร้อยเรียง
มิใช่หมายเทียบเคียง........ชื่อชั้น
ทุกวรรคกลั่นนั้นเพียง........โลมลื่น ใจตน
นามที่แฝงเหล่านั้น...........ไม่รู้ฤาไฉน

[กุลมาตา(singlemom99)]

หลงภาพฝันดั้นด้นหาลดาน้อง
พิศวาทบาดใจครองปองร้อนรุ่ม
ปรารถนาลดาเจ้าไฟเข้าสุม
เพลิงกามรุมขออุ้มสมชมลดา

เจ้าดลใจร่ายมนต์ดลให้ฝัน
ลดาจันทร์กระสันจิตเชยชิดข้า
ทุกราตรีมีเจ้าเคียงร้อยเรียงพา
เจ้าพร่ำพรอดกอดรัดหนาช่างตราตรึง

[สายใย]

 
ยลโฉมงามยิ่งล้ำ                 เหลือคณา    แม่เฮย
ประหนึ่งเทพอัปสรา              ส่งให้
จะจำติดดั่งตรา                   ตรวนหนัก    ไว้นอ
หลงภาพฝันฝากไว้               ว่าฟ้าอย่าฝัน

 รังสรรค์ร่ายสู่ผู้..........ระบือนาม
บรรณบทกำหนดตาม....ท่านอ้าง
ผู้เผยแผ่ถ้อยความ.......เราท่าน รู้นา
ไยท่านจึงตามล้าง.......ขุดคุ้ยประจาน

 ทุกกานท์กรองกลั่นถ้อย....ร้อยเรียง
มิใช่หมายเทียบเคียง........ชื่อชั้น
ทุกวรรคกลั่นนั้นเพียง........โลมลื่น ใจตน
นามที่แฝงเหล่านั้น...........ไม่รู้ฤาไฉน

มิได้คิดจาบจ้วง                  ประจาน
เพียงคิดจะสอบทาน            เท่านั้น
waleeฯกับอักษราฯหวาน     พอทราบ  อยู่นา
แต่sabjungอัดอั้น            ไม่รู้ครูมา

.....สายใยต้องกราบขออภัยต่อท่าน sabjung และทุกท่านที่ได้ถูกพาดพิงถึง
  มา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ....
เป็นความเข้าใจผิด ของกระผมเองครับ

ควรมิควรแล้วแต่จะพิจารณา
   สายใย

....
                   

[ดาวระดา]

ปรับอารมณ์คมร้อยคืนสร้อยศัพท์
มาประดับซับแดพร้อมแก้ไข
เริ่มจากคำนำขั้นคือบันได
เพื่อต่อใหม่ในฝันเพียรบรรจง

โอ้พริ้มพรายสายตาช่างน่าจ้อง
ผิวงามผ่องน้องเอ๋ยพี่เลยหลง
ขอสัมผัสพบพ้อช่ออนงค์
ในป่าพงดงฝันก็บรรเทา

ขอคว้าลมพัดนางมาสร้างภาพ
ให้ผิวหยาบอย่างพี่นี้หายเหงา
ขอช้อนดินถิ่นแดนมาแทนเงา
เพื่อโลมเล้าเคล้าคลึงคะนึงนาง

กลิ่นเจ้าหนอพ้อเพ้อละเมอพร่ำ
พี่นี้จำคร่ำครวญหวนไม่สร่าง
คิดถึงน้องปองฝันแม้จันทร์จาง
ไม่เลือนรางห่างจิตแนบชิดใจ

[yotaga]

                 
                                    หลงภาพฝัน สวรรค์ เนรมิตร
                                    หลงยึดติด ลิขิตไป ใจไม่นิ่ง
                                    หลงคำคน จนทุกข์ใจ ให้ประวิง
                                    ควรหยุดวิ่ง วกวนเวียน  เพียรทำใจ

                                    คิดเสียว่า มันเป็น เช่นฝันร้าย
                                    เดี๋ยวก็หาย คลายโศก บนโลกใหม่
                                    คนทุกคน มีสิทธิ์ ผิดพลั้งไป
                                    ให้อภัย แก่กันเถิด ประเสริฐคน

                                    ควรพินิจ ว่าจิต คิดไฉน
                                    ดูหรือไร ใยจึง ต้องหมองหม่น
                                    ดึงจิตกลับ มารับรู้ อยู่กับตน
                                    อย่าได้สน คนรอบกาย คลายทุกข์เอย                                         
                                         
                       

[ระนาดเอก]

เหมือนเร้นร่างกลางหนให้ด้นคว้า
คนึงหาห่างหายไม่วายหวน
ปฏิพัทธ์มัดตรึงถึงแต่นวล
หลงคร่ำครวญเช้าค่ำอยู่ร่ำไร

รูปงดงามล่ามทรวงคล้ายบ่วงคล้อง
ดั่งจำจองใจคนสุดทนไหว
หลุดหลงเล่ห์เสน่หาร่ำอาลัย
คิดถึงน้องหมองไหม้ฤทัยรอน

โอ้เจ้าช่อมาลีของพี่เอ๋ย
ไฉนเลยหอมเร่เผยเกสร
ดั่งหมายเย้ยมวลหมู่ภู่ภมร
แล้วกลับซ่อนเร้นนวลให้ครวญคอย

ให้ผีเสื้อบินวนจนเหนื่อยล้า
เฝ้าร่อนหากลิ่นเส้าอย่างเหงาหงอย
ดั่งทรวงหนึ่งซึ่งหมองถึงร่องรอย
ที่เผยแล้วแผ่วค่อยล่ามร้อยมาน

หลับตาลงครั้งใดไม่วายคิด
จะถูกผิดยากปลงหยุดหลงหวาน
ฤๅ ห้ามมดงดลิ้มไม่ชิมตาล
ยอมวายปราณรานร่างอยู่กลางงาม!

เต็มตื้นหวานผ่านพากย์ก็ยากรั้ง
หรือหยุดยั้งจินตนาที่พาหวาม
มีแต่เผลอปล่อยใจจนไหลลาม
ดั่งธารยามกรากเชี่ยวเป็นเกลียวไป

หากเข้าใจจิตตนที่วนวก
แล้วหยิบยกออกวางอย่างครวญใคร่
จะเห็นว่าภาพหนึ่งซึ่งอาลัย
ที่เกิดในกลางทรวงคือลวงตน

งามกรองคำคร่ำครวญก็ล้วนบ่วง
อาจคล้องทรวงพ่วงฝันร้อยพันหน
แต่คือสิ่งมายาเมื่อครายล
ใช่จะด้นคว้าได้ดั่งใจปอง

แม้เป็นเพียงภาพฝันอันลวงหลอก
หรือช้ำชอกหมื่นหนบนอกหมอง
พี่ก็ยังหมายคว้าเอามาครอง
ทุกห้วงห้องของใจให้นางเดียว

ขอมีเธอในฝันอันหวานชื่น
แม้ยามตื่นสิ้นไร้ใครแลเหลียว
ขอคลี่สายใยสวาทแล้วพาดเกลียว
เพี่อโน้มเหนี่ยวรูปรอยไว้คอยชม

รู้ว่าหลงละเมอเพ้อเหมือนบ้า
เฝ้าคอยหาแลหายกลายเป็นขม
แม้หลับตื่นติดตาพาระทม
ยอมทุกข์ตรมขมใจในภาพนาง....

อักษรารำพัน

๐ หลุดมาจากฟากสวรรค์กระนั้นหรือ
อักษรสื่อชื่อเสียงเยี่ยงพราวพร่าง
ตะลึงยลมนต์กานท์หวานมิจาง
สติคว้างร่างเอ๋ยแทบเผยบิน

๐ งามใดเล่าเท่าฤาสื่ออักษร
มาร่ายฟ้อนอ่อนหวานซ่านไม่สิ้น
คำกวีนี่หรือสื่อชีวิน
สะกดจินต์ศิลป์ถ้อยร้อยรำพัน

๐ งามเจ้าเอยเผยปรางอย่างแก้มสาว
นวลสกาวราวอรอัปสรสวรรค์
วะวับหวิวพลิ้วล่วงดวงชีวัน
วิจิตรขั้นบรรณศิลป์ระรินคำ

๐ นางใดหนอช่อสวาทหยาดทิพย์อ้อย
ที่หวานย้อยปล่อยเสน่ห์ปานเห่-พร่ำ
อยู่แห่งใดให้พะวงหลงลำนำ
ภาพที่ร่ำเรียกร้องพ้องคำชม

๐ พิศวาสสาดใส่ฤทัยหลง
เฝ้างวยงงหลงนางพลางต้องข่ม
หลงภาพฝันบรรเจิดเลิศอารมณ์
สติจมสมศิลป์จินตนา

๐ ต้องแววนัยน์ใสสว่างอย่างเก็จแก้ว
รอแสงแววพราวพร่างอย่างอุษา
หวังถ้อยฝันอันประจักษ์อักษรา
จะเจิดจ้าหน้ากานท์บ้านกลอนไทย..

ระนาดเอก

..ปล.ด้วยความนับถือในฝีมือจริงๆ..
..(คุณอักษรารำพัน..นี่ของจริงครับ)..

[ดอกกระเจียว]

คนหลงเหล้าเช้าค่ำรำพันคำ
อิ่มบ่อิ่มรินร่ำประจำใกล้
ขวดเจ้าเอยข้ารักเจ้าหมดใจ
แก้วเอยข้าร่ำไห้เมื่อเจ้าร้าว

หลงภาพฝันสรรสร้างจิตนา
เฝ้ามองเหม่อแผ่นฟ้าบนแห่งหาว
ร้อยดาวดวงวาววามงามสกาว
เป็นความสุขชั่วคราวของหัวใจ

หลงอักษรกลอนคำเฝ้าพร่ำคิด
เรียงลิขิตเติมตาลจึงหวานไหว
ด้วยมุ่งหวังต่างค่าพวงมาลัย
จากดวงใจส่งถึงไป..ใจอีกดวง