ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไพร พนาวัลย์]

พิษรักพิษณุโลก

สายฝนพรำฉ่ำฟ้าหน้าวสันต์
เพ้อรำพันถึงเจ้าพี่เหงาหงอย
ยืนคอยใต้ทองกวาวหนาวใจลอย
เจ้าเนื้อกลอยปล่อยพี่นี้เดียวดาย

พี่รักสาวพิษณุโลกโศกใจนัก
ที่หลงรักเพียงนางไม่ห่างหาย
เจ้าหลบลี้หนีหน้าไม่มากราย
ทิ้งให้ชายหนาวสั่นขวัญตรอมตรม

จอดแพคอยน้องเจ้าจนดื่นดึก
ทรวงระทึกเจ้าไม่มาพาขื่นขม
ทั้งหนาวฟ้าหนาวฝนปนหนาวลม
หวังเชยชมตัวเจ้าให้หนาวคลาย

นั่งใจลอยคอยน้องถึงตีสี่
ไม่เห็นมีแม้เงาเจ้าจันทร์ฉาย
นัดกันแล้วไม่มาจะบ้าตาย
นั่งเดียวดายอายดาวหนาวเหลือเกิน

แม้นเจ้ามาหนาวสั่นจะพลันกอด
จะพร่ำพรอดอุ่นกายหายเก้อเขิน
จะร้องเพลงกล่อมเจ้าเฝ้าชวนเชิญ
ให้เพลิดเพลินฉิมพลีที่รอคอย

ชะแง้เก้อ ชะเง้อคอย ชะม้อยหา
เจ้าขวัญตาอยู่ไหนใจเหงาหงอย
ใยเจ้าทิ้งพี่ชายให้ตาลอย
หรือเนื้อกลอยลืมคำมั่นลืมสัญญา

วอนหลวงพ่อพระพุทธชินราช
ช่วยประกาศให้รู้ด้วยเถิดหนา
ช่วยดลจิตจอมขวัญให้หันมา
ยังรอท่าคนดีที่แพลอย

มาเถิดหนาดวงใจชายคนเศร้า
รู้ว่าเจ้าอยู่สูงจนสุดสอย
ก็จะรักภักดีเพียงเนื้อกลอย
จะรอคอยดอกฟ้าโน้มมาดิน

จะเจียมตัวเจียมใจไม่ว่าเจ้า
ถึงจะเศร้าเพียงใดไม่ถวิล
ขอเพียงเจ้าปราณีพี่ชาวดิน
เชยชมกลิ่นสาวสวรรค์นิรันดร

 

"ปรางค์  สามยอด"

[ไพร พนาวัลย์]

รักลุงปรางค์ คนเหงา เศร้าจังหนา
หมายดอกฟ้า ยื้อยุด สุดเอื้อมถึง
นานเท่าไหร่ หัวใจ ใฝ่คะนึง
ยังนึกถึง แต่เธอ เพ้ออาวรณ์

ความทรงจำ ดี ดี มีไว้เก็บ
แต่อย่าเจ็บ เกินมาก ยากจะถอน
อนาคต ไม่แน่ แท้ทุกตอน
ขออ้อนวอน ให้สมหวัง ดั่งใจปอง

ปล. ขอมาแจมกลอนของลุงปรางค์ หน่อยนะคะ
      (ขออภัยหากเป็นการล่วงเกิน ค่ะ)

เป็นความหลังฝังใจในครั้งหนึ่ง
ยังตราตรึงในจิตคิดเกี่ยวข้อง
รอยอดีตขีดเส้นเป็นทำนอง
ที่เราสองพบกันมิทันนาน

ต้องจากน้องไปรบดั่งจบรัก
มิอาจจะฟูมฟักให้รักหวาน
พอได้ฟังเสียงเพลงที่พ้องพาน
ในดวงมานฝังใจในรักเดิม

แสนสงสารสีหนุ่มผู้ขับร้อง
ทีมาต้องเจ็บป่วยด้วยโรคเริ่ม
เสียงที่เศร้าเร้าใจให้ต่อเติม
ดั่งจะเพิ่มรอยรักเคยปักใจ

 

"ปรางค์  สามยอด"
ไม่เป็นการล่วงเกินหรอกจ้า
แต่กลับรู้สึกเป็นเกียรติที่เข้ามาร่วมแจมในตำนานรักในอดีตด้วยกันนะครับ

[ปรางทิพย์]

จากความหลังฝังใจในวสันต์
รอคอยวันขวัญตาที่ท่าขาม
เฝ้าชะแง้แลหามิมาตาม
ฤานงครามหยามรักที่ภักดี

จึงบรรเลงเพลงวอนสะท้อนหวน
แม่เนื้อนวลยวนใจไยหลบหนี
พิษณุโลกโศกเศร้าเคล้าวลี
ร่ายกวีที่หลั่งครั้งระทม

ว่าเจียมตนทนหนาวปวดร้าวแสน
ว่าอ้อมแขนแทนหมอนนอนสุขสม
ว่าจะคอยรอยรักแม้จักตรม
ว่าขื่นขมจมอยู่เพียงผู้เดียว