| 18 กันยายน 2010, 02:54:PM |
|
บ้านริมโขง
|
 |
« เมื่อ: 18 กันยายน 2010, 02:54:PM » |
 ชุมชน
|
หากเก็บฝันแต่ละคืนฟื้นรอยหลับ
แล้วม้วนพับกับกงฝ้ายไว้ปลายเสา
รวมทุกคืนยามนอนผ่อนกายเนา
ความฝันเราคงยาวเหยียดเฉียดตะวัน
ในความจริงมีเธอพาเพ้อหา
ดวงยิหวาคือดาวสวยด้วยใฝ่ฝัน
คือนางฟ้าในสายตาของคนธรรพ์
คือตะวันรุ่งแสงแห่งอรุณ
เธอผ่องพรรณผุดผาดสะอาดเนื้อ
ผิวระเรื่อเจือชมพูดูน่าหนุน
แก้มเปล่งปลั่งดั่งท้อรออรุณ
เนื้อละมุนน่าอิงแอบแนบอุรา
กลิ่นกายหอมพยอมอายเมื่อกรายใกล้
ยิ้มละมัยใสปิ้งยิ่งหรรษา
กระซิบสั่งไพเราะเพราะวาจา
ความเมตตาผูกมิตรพิชิตใจ
จึงอยากเก็บเอาฝันนั้นทอถัก
บวกความรักเป็นเกลียวแล้วเรียวไหล
เป็นทอฝันทอรักสลักใจ
ผ้าผืนใหม่ เขียน..ทอฝัน..ฉันรักเธอ..
|
|
|
|
| 18 กันยายน 2010, 03:44:PM |
|
|
|
| 18 กันยายน 2010, 04:42:PM |
|
|
|
| 18 กันยายน 2010, 09:46:PM |
|
บ้านริมโขง
|
 |
« ตอบ #3 เมื่อ: 18 กันยายน 2010, 09:46:PM » |
ชุมชน
|
...เรื่อยระรื่น...คลื่นน้ำ...ท่วมท่ามล่อง
ไหลเอ่อนอง...ฟองพราย...กรายเสนอ
หวานลำนำ...พร่ำฝัน...จำนรรเกลอ
เอียงอายเก้อ...เผลอยิ้ม...ปริ่มละไม
...ลีลาโลม...โหมสะท้าน..."บ้านริมโขง"
เยื่อใยโยง...แยบยล...เกินทนได้
ต้องว่ายน้ำ...ข้ามลู่...หวังดูใจ
ต่อกลอนไกล...ไล่คำ...มาค้ำเคียง
...พลิ้วกระเพื่อม...เหลื่อมไล้...วิไลหรู
ทุกอณู...อารมณ์...ช่างกลมเกลี้ยง
เคลื่อนลิขิต...คล้อยไหว...ใส่สำเนียง
ช่างร้อยเรียง...ราบรื่น...น่าชื่นชม
...รินรอนเชี่ยว...เลี้ยวลด...ถึงบทท้าย
ริมโขงร่าย...คล้ายว่า...วาจาสม
นาม"ทอฝัน"...พลันแทรก...แหวกคารมณ์
จึงติดหล่ม...ลมปาก...ที่ฝากมา...
.................//ทอฝัน
ด้วยเคยคิดเคยฝันจากวันก่อน
วันเข้ามาบ้านกลอนอ่อนพรรษา
วันงกเงิ่นเดินเปลี่ยวเสียวกายา
ก็ได้พาลพบหน้าคนใจดี
นาม..ทอฝัน..เหมือนแสงใส ที่ปลายถ้ำ
ได้ชี้นำเจือจุนคุ้นราศรี
กำลังใจจากน้ำคำนำพาที
ดุจดั่งมีทิพย์รสหยดให้กลืน
เลยชอบนำ คำ..ทอฝัน นั้นมาคิด
ช่างแจ่มจิต คิดรอ ไม่ขอขืน
ทอแสงใด จากแห่งใด ในค่ำคืน
จะไม่ฝืน ยืนรอ ทอฝันนาง
ขออภัยหากว่ากลอน นั้นย้อนยอก
ได้พาออก ลีลา หาหัวหาง
ขยับกาย หลายลู่ ดูหนทาง
ได้ลดเอว ลงบ้าง..ทางคงดี ? ...อิ อิ  |
|
|
|
| 18 กันยายน 2010, 10:10:PM |
|
ทอฝัน
|
|
« ตอบ #4 เมื่อ: 18 กันยายน 2010, 10:10:PM » |
ชุมชน
|
...เพียงได้พบ...สบกลอน...สะท้อนพจน์
ล้วนหลากรส...ซดชิม...จนอิ่มหนำ
เริงลีลา...แรงร้อน...ซ่อนในคำ
จึงถลำ...นำใจ...ไปทักเธอ
...มาร่วมกัน...สรรสร้าง...บนทางศิลป์
น้ำใจริน...แบ่งปัน...มั่นเสมอ
ยินดีนัก...วันนี้...ที่ได้เจอ
เอวเบ้อเร่อ...ลดแน่...ถ้าแก้ทาง
...............//ทอฝัน |
|
|
|
| 19 กันยายน 2010, 04:32:AM |
|
บ้านริมโขง
|
|
« ตอบ #5 เมื่อ: 19 กันยายน 2010, 04:32:AM » |
ชุมชน
|
"ฉันรักเธอ" ได้ยิน จนชินหู
ด้วยอยากรู้ ว่าแน่ แท้จริงไหม
หรือเป็นเพียง ลมปาก ใช่จากใจ
คงต้องใช้ เวลา มาไตร่ตรอง
อยากจะรับ ผูกมิตร คิดเป็นเพื่อน
แต่ต้องเตือน ตัวเอง เกรงเศร้าหมอง
แล้วมานั่ง ซบหน้า น้ำตานอง
เพราะอยากลอง รักนั้น เป็นฉันใด.../จาก ไม่รู้ใจ เพียงสามคำนำมาพาอยากรู้
เกาะติดอยู่ก้นบึ้งจึงขานไข
อัน..ความรัก..นั้นดี ต่อใครใคร
มีรักไว้ต่อกันโลกบันเทิง
อย่าได้กลัวมัวฟังคนยังโกรธ
คนที่โทษรักร้ายคล้ายกลัวเหลิง
รักไม่หลงรักจริงอย่างชิงเชิง
รักระเริงรักร้อนต้องนอนซม
อย่ากลัวก่อนตัวร้อนนอนเป็นไข้
เธอรู้มั้ย ไข้ใจ ใหญ่และขม
ถ้าไข้กายใช้น้ำเย็นเป็นน้ำพรม
ยังสุขสมหายได้สบายตัว
แต่ไข้ใจ รู้มั้ย ไข้มันลึก
ถ้าตกผลึก ยิ่งมัวหม่น จนสลัว
จะแก้ได้ ต้องใช้รัก ควักตักตัว
รีดเอามั่ว ออกจากใจ รักใหม่แทน
จะกล้ามั้ย เอารักใหม่ ไล่รักเก่า
ไม่ต้องเศร้าอาลัย ใจหวงแหน
รักไหนดีเก็บไว้ใช้ทดแทน
จะสุขแสน ถ้าเล่นรัก..ต้องหักใจ |
|
|
|
| 19 กันยายน 2010, 06:37:AM |
|
สมนึก นพ
|
|
« ตอบ #6 เมื่อ: 19 กันยายน 2010, 06:37:AM » |
ชุมชน
|
"ฉันรักเธอ" ได้ยิน จนชินหู
ด้วยอยากรู้ ว่าแน่ แท้จริงไหม
หรือเป็นเพียง ลมปาก ใช่จากใจ
คงต้องใช้ เวลา มาไตร่ตรอง
อยากจะรับ ผูกมิตร คิดเป็นเพื่อน
แต่ต้องเตือน ตัวเอง เกรงเศร้าหมอง
แล้วมานั่ง ซบหน้า น้ำตานอง
เพราะอยากลอง รักนั้น เป็นฉันใด..ไม่รู้ใจ ฉันรักเธอ ได้ยินมา กว่าร้อยครั้ง
แต่อยากฟัง อยากรู้ อยู่ใช่ไหม
พูดกี่คำ กี่ครั้ง ยังซึ้งใจ
มีทำไก๋ แค่ลมปาก มากกลลวง
เรื่องความรัก กะเกณฑ์ เช่นของเล่น
แต่ไม่เป็น อย่างคิด ผิดใหญ่หลวง
มีเท่าไหร่ รับไว้ หมายตักตวง
จะโดนบ่วง หนึ่งในร้อย พลอยหลงมา
หากนายพราน ตั้งใจ จะได้ดัก
ไม่นานนัก สมมาตร ปรารถนา
และเมื่อนั้น กอดเข่า เจ้าน้ำตา
ถึงรู้ว่า รักเธอ อย่าเผลอลอง
หากมีผิด บ่อยซ้ำ จำขีดเขียน
เป็นบทเรียน อย่าพลั้ง ครั้งที่สอง
รักกับใคร ชอบได้ ควรไตร่ตรอง
จะไม่หมอง เศร้าใจ ให้ระทม
ฉันรักเธอ เธอรู้ อยู่ว่ารัก
พูดบ่อยนัก ว่าไป ไม่เหมาะสม
ออกจากปาก ใช่ฝาก ไปกับลม
จากใจผม นะครับ รับด้วยนา. |
|
|
|
|
| 19 กันยายน 2010, 03:52:PM |
|
|
|
| 19 กันยายน 2010, 05:53:PM |
-- i*M dAviL --
LV3 นักเลงกลอนประจำซอย.
คะแนนกลอนของผู้นี้ 6
 ออฟไลน์
เพศ: 
กระทู้: 34
-- i*M dAviL--
|
|
« ตอบ #8 เมื่อ: 19 กันยายน 2010, 05:53:PM » |
ชุมชน
|
อาจเหมือนนึงคำ ..ที่เธอฟังซ้ำ ๆ จนเคยชิน
คำที่เคยได้ยินคงไม่ทำให้หัวใจที่ชาชินต้องสั่นไหว
หลายผู้คนที่แบ่งปัน หลายคนที่เธอนั้นให้ความสนใจ
และเธอคงอยากจะบอกใคร ด้วยคำซ้ำมาซ้ำไป คำเดียวกัน
โปรดให้โอกาสฉันได้พูด .. คำนั้นบ้าง
เพื่อคำพูดที่ฉันสร้าง ทำให้เธอไหวหวานได้มากกว่านั้น
แน อัน เน นอ อิด ซอ เธออยู่่ในใจฉัน มานิจรันดร์
ซา ราง แฮ โย ได้ไหมเพื่อผูกพัน ตอบมาด้วยคำนั้นยืนยันอีกที [/b] |
ใคร ๆ เรียกเมรี .. เมื่อฉันร่ำเมรัย
อยากให้จำกันได้ ,, ว่าให้เรียกเมษา |
|
|
| 19 กันยายน 2010, 06:15:PM |
|
|
|
| 19 กันยายน 2010, 08:48:PM |
|
|
|
| 19 กันยายน 2010, 09:10:PM |
|
|
|
| 20 กันยายน 2010, 03:05:AM |
|
บ้านริมโขง
|
|
« ตอบ #12 เมื่อ: 20 กันยายน 2010, 03:05:AM » |
ชุมชน
|
ฤาจักเป็น...กำหนด...บทจากสรวง
สลักห้วง...แห่งรัก...ปักใจหนา
ส่งเชือกเกลียว...เกี่ยวใจ...ใยรักมา
โชคชะตา...ดาลดล...ฤาพ้นทัน
อยากหลบหนี...แต่ใจ...กลับไม่ถอย
ด้วยยังคอย...ก่อร่าง...สร้างความฝัน
เพียงให้รู้...นัยซึ้ง...ส่งถึงกัน
หมายผูกพัน...เราสอง...ร่วมห้องใจ
~แม่ค้าหน้าหวาน~
 อันแดนสรวง คือสวรรค์ ที่สรรสร้าง
ใจเปราะบางจึงอิงสิ่งสวยใส
แต่จริงแท้ แน่นัก เกิดจากใจ
ใจสุขไซร้ ได้สวรรค์ นั้นมาครอง
จากแดนสรวง ส่งสาร มานานนัก
มอบความรัก ภักดิ์ดี ไม่มีสอง
ใยกานดา ยังเศร้า เจ้าเนื้อทอง
นั่งเศร้าหมอง นองน้ำตา พาระทม
หรือว่ารัก จากสรวง ร่วงจากฝัน
ไม่ถูกใจ แจ่มจันทร์ มันไม่สม
จึงตัดพ้อ รอรักใหม่ ให้พักชม
รักใครหนอ..จะพอสม..ลมรักนาง |
|
|
|
| 20 กันยายน 2010, 03:58:AM |
|
|
|
| 20 กันยายน 2010, 04:40:AM |
|
|
|
| 20 กันยายน 2010, 11:36:AM |
|
|
|
| 20 กันยายน 2010, 03:09:PM |
|
บ้านริมโขง
|
|
« ตอบ #16 เมื่อ: 20 กันยายน 2010, 03:09:PM » |
ชุมชน
|
สร้างกระสุน แห่งรัก สักหนึ่งนัด
บรรจงจัด อ้อมแขน แทนปลอกสี
เอาพลัง ความรัก อัดอีกที
แรงขับดี ด้วยความกล้า ท้าสู้นาง
เอาหัวใจ ร้อนรุก คลุกความหวาน
ประสบการณ์ เป็นชนวน ชวนถากถาง
เอาจุมพิต เป็นไฟ โลมไล้นาง
ครบทุกอย่าง เล็งกลาง ระหว่างใจ
ท้ายกระสุน เกาะเกี่ยว เหนี่ยวเชือกรัก
เมื่อยิงปัก อกสาว น้าวเนื้อใส
ผ่อนและดึง คว้าถึง ซึ่งดวงใจ
กอดเก็บไว้ ใกล้ตน คนแม่นปืน
เล็งแล้วเหนี่ยว เรียวไก ด้วยใจมุ่ง
หวังให้ตุง ดวงใจ ไร้ขัดขืน
เป้าหยุดนิ่ง..พิงฝา หน้าทะมึน
เรากลับยืน ขาสั่น สะท้านทรวง
จะเป็นใคร ที่ไหน คนใดเล่า
ก็แม่เจ้า พิมพิลาฯ ที่น่าหวง
ตะโกนท้า เสียงกร้าว ราวฟ้าทวง
เสียวซ่านทรวง ควงกระบี่ รี่เข้ามา
กระสุนรัก กระเด็นออก ปลอกกระแทก
ร่วงลงแตก แทรกลง ตรงหินผา
คนถือปืน ยืนตะลึง ถึงเวลา
รอถูกฆ่า จากสตรี ..ที่งดงาม...
|
|
|
|
|
