ความผิดหวังจำเจที่เททับ
เกินจะนับจับจดกำสรดเหลือ
ละเลงลงตรงใจไม่จุนเจือ
สิ่งที่เหลือเมื่อรักลา..น้ำตาเรา
อยากจะเดินจากไปไม่หวนกลับ
อยากจะพับเพียงพอเพื่อรอเผา
อยากลอกลายรอยเปื้อนเกลื่อนตัวเรา
อยากปล่อยเศร้าให้ละลายกับสายลม
กาลเวลาเมื่อมาแล้วก็ไป
เหมือนไม่มีสิ่งใดได้สะสม
แต่ความทุกข์ความเศร้าร้าวระบม
กลับทับถมไม่สลายคลายตามกาล
ต้องลอกลายกี่หนคนทนเจ็บ
รอแผลเย็บเลือนหายได้ประสาน
อยากหลีกหลบจบคำเป็นตำนาน
รอยแผลเป็นแห่งกาลประสานตัว
ความรักหลงคงเป็นเจ้าความเศร้านี้
ยากปลดปล่อยชีวีหนีสลัว
คงมืดครึ้มไม่ปลื้มดื่มเมามัว
เนิ่นนานชั่วกัปกัลป์สวรรค์ลืม
