เธอมีทุย หนุ่มน้อย คอยดูแล
หย่านมแม่ คอยป้อนหญ้า พาสุขสม
เฝ้าพากเพียร เลี้ยงมา พาชื่นชม
เติบโตสม ตั้งใจ ให้หญ้าฟาง
เฝ้าสอนสั่ง การงาน ด้านนาไร่
รู้จักไถ คราดนา ก่อนฟ้าสาง
รู้คำสั่ง ใดใด จากปากนาง
ไม่เคยห่าง เธอและทุย คุยรู้กัน
เธอเมตตา เจ้าทุย คุยไปว่า
เลี้ยงเจ้ามา เหมือนได้มิตร จิตสุขสันต์
จะใช้งาน เช้าค่ำ ไม่รำพัน
ทุยเท่านั้น ที่เธอรัก สลักใจ
เมื่อทุยโต เต็มพันธุ์ มันไร้คู่
ไม่อาจอยู่ โดดเดี่ยว เปลี่ยวไฉน
มันเริ่มออก เสาะหา แม่ยาใจ
ทุยเลยไม่ กลับบ้านบ้าง บางเวลา
เธอกลับเศร้า เหงาไป หัวใจหด
ให้รันทด เศร้าหมอง เฝ้ามองหา
ทุยไปไหน ใยมาห่าง แลร้างลา
รู้ไหมว่า ข้าเศร้า เหงาฤดี
ในบางวัน ทุยกลับมา หน้าตาช้ำ
เพราะต้องปล้ำ ต้องสู้ กู้ศักดิศรี
ตามวิสัย สังคมสัตว์ จัดให้มี
เป็นวิธี เอาชนะ ประตูชัย
เธอร้องไห้ ฟูม ฟ-า-ย ไม่อายแล้ว
พ่อยอดแก้ว ใครทำ จำได้ไหม
ข้าจะไป แก้แค้น แทนโดยไว
ปากบ่นไป แล้วให้ยา รักษากัน
เธอรักทุย ทุยไม่รู้ ว่าเธอรัก
แค่ประจักษ์ ว่าเมตตา ไม่ฆ่าฉัน
มันทำงาน ตามหน้าที่ ที่ใช้มัน
นอกจากนั้น มันเป็นอย่าง โลกสร้างมา
ด้วยเธอหวัง ผิดไป ใจเลยติด
มัวไปคิด ว่าโน่นนี่ ดีนักหนา
คนรักคน นั้นดีแล้ว แก้วกานดา
อย่าเสาะหา รักใดอื่น..เลยชื่นใจ
