ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ตะวันฉาย]

...จับอักษรเป็นสื่อกลางวางความเศร้า
เพื่อบรรเทาความเจ็บที่เหน็บฝัง
รอยแผลเก่าเล่าผ่านจากกาลพัง
พอประทั่งใจอยู่ให้รู้คลาย

...ขอต่อเติมเพิ่มถ้อยด้วยด้อยค่า
ขอเวลาว่าสักหน่อยค่อยสลาย
ขอเอากลอนผูกเงื่อนก่อนเคลื่อนกลาย
แตกมลายเพราะใจเจ็บ...ด้วยเก็บงำ

...เป็นกวีคนซื่อถือรักแท้
ยังพ่ายแพ้แก่ชายกายถลำ
ส่งใจให้ไปฝาก...ลากกระทำ
ฝังพิษนำลงฤทัยใครบรรจง

...เธอใช้คมคำรักพักบาดเฉือน
หัวใจเกลื่อนโดยซอยกี่รอยหลง
รักปิดจากฉากแผลยังแผ่ตรง
อยู่มั่นคงที่ใจ...ใช้ลงทัณฑ์

...มาขอให้อักษรวอนเข้าลบ
จึงขอซบบ้านกลอนก่อนอาสัญ
หาทดแทนจากสิ่งไหนที่ใดกัน
หรือรอวันฉันตาย...ลงลายกลอน...

[จ้อง เจรียงคำ]

ขอกวีคนเศร้า..จงเข้าพัก
อยู่ประจำตำหนัก..แห่งอักษร
คฤหาสน์พจนาจักพานอน
บนฟูกหมอนกรองกานท์สราญรมย์

แพรประพันธ์สรรหาเอามาป้อน
ยามหนาวร้อน..สรรพางค์ต่างผ้าห่ม
เพลงลำนำ..ขับกล่อม..มาพร้อมลม
เชิญคนตรม..สดับ..ก่อนหลับนอน

["สายธารศรัทธาธรรม"]

ความอกหัก รักกลับกลาย ทำลายจิต
อย่ามัวคิด ทำลายตน ให้คนหยัน
สร้างชีวิต ให้เฟี่องฟู สู้ประจัน
ให้เขาหัน สยบกาย เสียดายเรา"

ไม่รู้ว่ากลอนใคร เห็นว่าเพราะดีเลยเอามา

[กุลมาตา(singlemom99)]

ขอกวีคนเศร้าเจ้ามุ่งหมาย
กลั่นอักษรผ่อนคลาย..รักร้ายเศร้า
เถอะ..วันหนึ่งถึงทีสบพบรักเจ้า
รักแท้แลเป็นเงา..เศร้ามลาย

[คนเผาถ่าน]

๐หากกวีคนซื่อถือรักแท้
ขอจงแลเพื่อนใกล้ชิดไม่ผิดหวัง
เพื่อนจะช่วยแต่งเสริมเติมกำลัง
ความหนหลังผ่านมาอย่าไปมอง

๐คนบ้านกลอนวอนมาให้ลองพิศ
อย่าฝังจิตผิดมาอย่าเศร้าหมอง
มวลมิตรแท้กลอนไทยให้หมายปอง
ขอแค่ลองคุยกันฉันท์กวี

๐จะหมายมุ่งพุ่งหาค่ารักแท้
จะแน่วแน่แลใจมิหน่ายหนี
ความพ่ายแพ้แก่ใจจักไม่มี
ขอเป็นที่พักใจให้ตะวัน...ฉาย

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

มีผ่านมา...ผ่านไป...ในเส้นทาง
มีมากบ้าง..มีน้อยบ้าง...จริงไหมนั่น
มียิ้มบ้าง...มีเศร้าบ้าง...คละเคล้ากัน
คือความจริง..ที่มั่น...นิรันดร์กาล

เพราะคนเรา...มีเงา...มีตัวจริง
เหรียญไม่นิ่ง...ก็ยิ่งมอง...ได้สองด้าน
สียังมี...ดำขาว...กล่าวขนาน
มีสั้นยาว...เปล่าเต็ม...ให้เห็นกัน

นิ่งเสียเถิด....หัวใจ..ที่บอบช้ำ
เพื่อแสดง..มิใช่จำ...คือถือมั่น
แต่ให้รู้...ยังรูสึก...ยังรู้ทัน
อีกไม่นาน..ตวงตะวัน....สาดส่องมา

ดวงดารา..มิฉายแสง...แข่งนานนับ
มิใช่นาน...เดือนจะดับ...กลับแสงจ้า
เช้าวันใหม่...เปืดหัวใจ...ดูสักครา
ก้าวต่อไป...ในวันหน้า...กล้าแกร่งได้!!!

เก็บเอาไว้...ในส่วนดี...ที่หลงเหลือ
แต่ยากเชื่อ...ว่าใคร....ทำใจง่าย
คงมีเพียงเวลา...พาคว้าชัย
กำลังใจ...มอบไว้...ให้คว้ามา

["สายธารศรัทธาธรรม"]

ยังจดจำพร่ำเพ้อละเมอฝัน
ผ่านพ้นวันกล่ำกลืนที่ฝืนทน
อยู่ลำพังขังกายแสนสับสน
ที่เวียนวนตรอมตรมระทมใจ

กลัวเหลือเกินเพลินลมจะหนีหาย
ทิ้งเดียวดายทนรอ ไม่ขอไป
ยังคงรักถักทอหว้งฤทัย
เสริมเยื่อใยเติมต่อเป็นช่อใจ

---พลังศรัทธา---

[แม่ค้าหน้าหวาน]

คือบทพจน์...หลั่งไหล...จากใจหนึ่ง
เฝ้ารำพึง...ความหลัง...เมื่อครั้งหวาน
เสกสมมุติ...ว่าสุข...แต่ทุกข์มาน
โอบรอบกาล...ความเศร้า...เคล้าน้ำตา

หวังพึ่งคำ...ร่ายบท...ลดความโศก
มาพัดโบก...เริงรส...ผ่านพจน์หนา
มิอาจหยุด...ทอถัก...อักษรา
ด้วยเวียนมา...จารจด...หมายชดเชย

~แม่ค้าหน้าหวาน~

[บ้านริมโขง]

เมื่อความเศร้าความเหงาเข้าฝังจิต
เหลือเพียงมิตรหนึ่งเดียวที่เหลียวเห็น
เลยรำพึงถึงเศร้าเราลำเค็ญ
ถึงได้เป็นเพียงเจ้าเข้าใจเรา

ร่วมพายเรือเลี้ยวลดให้หมดทุกข์
ยามสะดุดเขาดันว่ามันเขลา
ผลักเราลุกปลุกเราฟื้นคืนนานเนา
เจ้าอักษร..เพื่อนเรา..เขาเพื่อนจริง

[ทอฝัน]

ยังจดจำพร่ำเพ้อละเมอฝัน
ผ่านพ้นวันกล่ำกลืนที่ฝืนทน
อยู่ลำพังขังกายแสนสับสน
ที่เวียนวนตรอมตรมระทมใจ

กลัวเหลือเกินเพลินลมจะหนีหาย
ทิ้งเดียวดายทนรอ ไม่ขอไป
ยังคงรักถักทอหว้งฤทัย
เสริมเยื่อใยเติมต่อเป็นช่อใจ

---พลังศรัทธา---

ยังจดจำพร่ำเพ้อละเมอฝัน
ผ่านพ้นวันกล่ำกลืนที่ฝืนหม่น
อยู่ลำพังขังกายแสนอายคน
ที่เวียนวนตรอมตรมระทมใจ

กลัวเหลือเกินเพลินลมจะหนีหาย
ทิ้งเดียวดายทนรอขอแก้ไข
ยังคงรักถักทอห้วงฤทัย
เสริมเยื่อใยเติมต่อเป็นช่อใจ

---เพราะรู้ความจริงใจไม่มีวันตาย//ดรีม---

...จะไม่มีคำตัดพ้อหรือต่อว่า
เพราะรู้ค่าเสมอว่าเธอใช่
จะพิสูจน์ให้รู้ดูต่อไป
ความจริงใจใหญ่ยิ่งของมิ่งมิตร...!!!

[เอกชัย ดำรงสกุลชัย]

คราบน้ำตา ไม่จาง ห่างใบหน้า
ฝนมิซา เมื่อห่างเขา เศร้าจับจิต
ความห่วงหา ต้องจากลา คราใกล้ชิด
แต่ชีวิต ต้องยังคง ยืนยงไป

[ตะวันฉาย]

...นับเวลาเดินหน้าเมื่อคราจาก
ส่งกลอนฝากห้วงลึกผนึกไว้
สานส์คนเศร้าเข้าเขียน...เวียนพร่ำไป
ทุกบทใจไหลกลั่นพจน์เฝ้ารดคำ

...ไม่รู้ว่าวันใดจะได้พบ
กี่ครั้งทบจึงจะคืนให้ยื่นนำ
หายหน้าไปใครเล่าเฝ้าจดจำ
ไม่ใช่คนสำคัญ...วันจากมา

...นั่งหน้าจอรอจดบทกลอนวาด
ให้พิลาสเป็นภาพฉาบห่วงหา
เอาอักษรถักเรียงเคียงตำรา
เหม่อมองพาอุราเศร้าเฝ้าเพียงจอ

...ณ บัดนี้แม้ห่างหายกายไกลนัก
ไปตั้งหลักฟากฝันวันเนาขอ
สิ่งสุดท้ายที่เหลือไว้ให้พะนอ
คือกลอนทอ...จากใจใครหนึ่งคน....

ปล...อาจห่างหายไปเพียงช่วงเวลา
จะเข้ามาทักทายบ้างในบางหน
กลอนไม่เพราะเสนาะคำนำกมล
ส่งเข้าปนด้วยสักครา...ก่อนลาไป...

...ขออำลาด้วยบทกลอนอักษรนี้
น้ำตาปรี่ล้นจอพอสั่นไหว
ร่ายกานท์เนาเฝ้านำคำอาลัย
ส่งสานส์ใจว่าต้องจาก...ฝากเป็นกลอนฯ...

[จ้อง เจรียงคำ]

ใจหายวับกับน้องเมื่อต้องพราก
เคยร่วมยากมากมายลายอักษร
จนสมัครรักมั่นมิสั่นคลอน
ให้อาวรณ์วันเก่า..เหมือนเงาใจ

ความคุ้นเคยเลยเถิดที่เกิดขึ้น
ยังงงมึนเหมือนว่ามาตอนไหน
กว่ารู้คิดมิตรรักก็พักใน
ดวงฤทัยที่ทอดไปจอดรับ

เป็น พี่-น้อง ครองเรือนยามเยือนบ้าน
ต่างคอยเอื้อเนื้อกานท์ตรวจทานศัพท์
ความอบอุ่นคุ้นเคยเลยเกินนับ
สัญญาไม่เลือนลับไปกับกาล

เรือนอักษรกลอนไทยมากใครผู้
จะยังคงคอยอยู่คืนสู่บ้าน
ตะวันฉายหายหน้า..อย่าให้นาน
ยังคิดถึงผลงาน..จารน้ำตา

คนกันเองเกรงว่าถ้าไปเปล่า
คงเลื่อนลอยสร้อยเศร้าไม่เข้าท่า
น้องจงนำกำลังใจไปพกพา
ในยามห่างร้างลา..จดตราตรึง

สำคัญไม่สำคัญในบ้านนี้
ก็เป็นน้องของพี่..ที่คิดถึง
ขอฝันเปรื่องเรืองรอง..น้องรำพึง
เสมือนหนึ่งสยบ..อย่างครบครัน 

[เอกชัย ดำรงสกุลชัย]

ยามค่ำลง ตะวันรอน แสงอ่อนล้า
โชคชะตา ที่ไกลกว่า ตามหาฝัน
คราบน้ำตา ประเปื้อนหมอน คืนก่อนวัน
เพียงใบนั้น เคยเป็นเพื่อน ให้เตือนใจ

แสงลับร้าง ลาไร้รัก สุดหักห้าม
ถึงทวงถาม ว่าความรัก ที่ผลักใส
จันทรายืน เฝ้าเคียงข้าง ตะวันไกล
แต่เจ้าใย ลับไร้เสียง เพียงนิทรา