…มันเป็นความ ว่างเปล่า ที่เขาสร้าง
ที่เขาวาง รั้วกั้น ด้วยหวั่นไหว
เกรงฝูงเหลือบ แลลิ้น บินเข้าไป
เกาะหัวใจ ให้รำคราญ แล้วรานรวน
หัวใจใคร ใครก็หวง ห่วงที่สุด
ไม่อาจหลุด ให้ครอง ของสงวน
สร้างเกาะกั้น ปั้นกำแพง แบ่งใจนวล
แยกเป็นส่วน เป็นซีก ปลีกเอกา
ถามได้ไหม ไงเห็น เป็นเช่นนั้น
แยกส่วนชั้น หัวใจ ทำไมหนา
ความว่างเปล่า รอบตน คนชินชา
รอบหัวใจ คนคงว่า ช่างน่ากลัว
แม้นสุดหวง ดวงใจ ในที่สุด
ไม่อาจหยุด ฉุดให้เฉา เจ้าทูนหัว
ธรรมชาติ สร้างรักมา ไม่น่ากลัว
ใยมามัว ขังใจ ไม่แบ่งปัน
เหมือนกีฬา ที่ต้องซ้อม พร้อมต่อสู้
ลงสนาม พร้อมมวลหมู่ คู่แข่งขัน
แพ้ชนะ จะเจ็บบ้าง ก็ช่างมัน
ต้องมีวัน ได้ขึ้นแท่น แสนยินดี
...ความว่างเปล่า มองไป เหมือน ไร้เพื่อน
ใครไม่เยือน เรือนไม่ล้าง ต่างเมินหนี
...ความว่างเปล่า หากมีได้ คล้ายยินดี
แต่สุดท้าย..ก็คือที่ เก็บซากตน...
