กูยึดมั่นถือมั่น ในโลกา
อยากครองใจนานมา ถ่วงสิ้น
จะเติบโตในทางธรรม กลับหยุด
ตายไปกายดับสิ้น สูญเปล่าที่เกิดมา
ชีวิตใครใคร่หวง ปกติ
ไม่ใช่เพื่อสันติ โหยหา
ของเราเรารักษา ให้อยู่กับตัว
เล่นชีวิตไม่ใช่เรื่อง สนุกสนาน
สุดแล้วแต่ใจเจ้า ปรารถนา
แท้จริงแล้วใจข้า โหยหวน
ทางเรียบราบเดินแล้ว สบายเท้า
เดินไปให้ถึงฝั่ง อย่างง่ายดาย
ถึงแล้วเห็นได้จริง เมื่อเห็น
ทางที่ราบเรียบเป็น ไม่มี
ท้าทายให้ชีวิตเรา พบความวิบัติ
ทายทักว่าชีวิต พบความยับเยิน
ต่างแต่ทางต่างสาย คนเดิน
คนพลุกพล่านหวังเหิน ถึงฟ้า
ทำทุกสิ่งเพื่อสู่ความ- คิดอ่านแก่ตน
ไมใยไฉนต้อง ดิ้นรนทุรนทุราย
หมายกำหนดการผ่านฟ้า เลื่อนลอย
อุบาทว์อุบัติคอย พบหา
ต่างคนต่างลีลา- ลวงล่อ
โลกันตุ์โลกาสู่ สุดแท้ทางเดิน
เพียงเริ่มทางก็ถึง ผ่านวันรอ
มิอาจเพียงชลอ ก็พ้น
วันนี้พรุ่งนี้คง ไกลบ้าน
เหลืออยู่เพียงหนึ่งเดียว สุดท้ายสายเสียแล้ว
วิมานนรกมอง เหมือนสวรรค์
สังคมบัญชาการ ให้หม่น
วิถีทางต่างกัน ของสองฟากฟั่ง
เรืองรุ่งสู่เลือนลาง สู่ทางเดินเดิม
หนุ่ม นิยมไพร
ปัจฉิมลิขิต
กระผมต้องขออภัยอย่างยิ่ง สำหรับ ภาค ๒
ซึ่งเต็มไปด้วยคำหยาบคาย
ต้องกราบขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยขอรับ
(อย่าถือสา คนบ้าเลยนะขอรับ)
