ฝนชโลม พรมหลั่ง จากฝั่งฟ้า
สู่พสุธา แดนดิน ถิ่นอาศัย
ให้ชุ่มเย็น เป็นสุข ไร้ทุกข์ภัย
ผู้ยากไร้ ได้ทำกิน ถิ่นไทยงาม
ใบหญ้าเขียว ขจี ที่ท้องทุ่ง
แสงของรุ้ง ทอประกาย หลายคนถาม
หัวอยู่ไหน หางโค้งลง ตรงฟ้างาม
ฟ้าสีคราม ช่างงามจัง หลังฝนซา
หญ้าคลุมดิน ให้ดินดี มีไปทั่ว
ดินไม่กลัว โดดเดี่ยว เฝ้าเหลียวหา
ดินกับหญ้า คู่กัน เนิ่นนานมา
ทั้งหญ้าคา หญ้าแฝก หญ้าแพรกงาม
หญ้าบนดิน ยังยินยล คนชูเชิด
สุดประเสริฐ เลิศค่า น่าเกรงขาม
ยามไหว้ครู ระลึกสู่ ผู้ลือนาม
หญ้าแพรกตาม งามสม ประนมครู
แต่หญ้าแพรก นี่ก็แปลก แทรกคำกล่าว
ในเรื่องราว การเข่นฆ่า น่าอดสู
ช้างชนช้าง ต่างชนชั้น เข้าพันตู
ไม่น่าดู ผู้ลาญแหลก หญ้าแพรกเอง..
ไม่เคยเห็น เป็นตน คนต่อสู้
ใครตายหมู่ ตายเน่า เขาข่มเหง
ใครลาญแหลก แหลกลาญ การนักเลง
ใยยังเกรง ไม่บอกเล่า เขาหรือใคร
แต่ให้หญ้า รับไป ไม่คงอยู่
หญ้าไม่รู้ อยู่บนดิน ถิ่นไหนไหน
คนฆ่ากัน มันร้อนรุ่ม เหมือนสุมไฟ
คนไปไหน ให้หญ้าแพรก ต้องแหลกแทน....
