ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สายลมสีขาว]

+ คนรักที่...ไม่กล้าจะบอกรัก +

หยาดน้ำทิพย์ ระยิบโปรย โรยห้วงฝัน
อัศจรรย์ อันวิลาส วาดดิถี
เป็นทำนอง แห่งถ้อย ร้อยกวี
ดั่งวารี รินไหล ไออุ่นมาน

แม้มิอาจ จะกล่าว ถึงราวเรื่อง
แม้มิอาจ พูดเฟื่อง เรื่องนิ่งขาน
แม้มิอาจ จะบรรเลง เพลงกังวาน
แต่สายธาร ซึ่งสร้างขึ้น ก็ฉ่ำใจ

คนรักที่ ไม่กล้า จะบอกรัก
แล้วสลัก ถ้อยพจน์ บทสดใส
อนึ่งว่า จะกล่าว สาวคำไป
แทนสายใย ในรัก ปักสัมพันธ์

เวลาผ่าน กาลเคลื่อน มิเลื่อนย้อน
ใยทำเหมือน ทิ้งอมร วอนห้วงฝัน
แม้วันนี้ จะยังมี กันและกัน
แต่สักวัน มันอาจ หลุดพลาดลง

ปรารถนา แห่งจิต คิดเขียนเข้า
ทั้งเย็นเช้า เล่าความ อย่าย่ามหลง
ก่อเป็นแก้ว แววมณี ที่มั่นคง
อนึ่งนั้น จึงบรรจง ประสงค์กานต์

[หนึ่งหยดพิรุณ]

๛ จักซ่อนเร้นแววหม่น ของคนทุกข์
กับซ่อนซุกความฝัน อันยิ่งใหญ่
กับความจริงแอบเร้น ความเป็นไป
กับบางใครที่ไต่ถาม ความสัมพันธ์

    อนึ่ง..ถ้อยพิลาศแห่งปรารถนา
ฝากถึงแขกัลยา* ในราตรีฝัน
หลับแลตื่นฟื้นล่วง ผ่านห้วงวัน
มิกล้าแม้จะจำนรรจ์ ว่ามั่นครอง ๛

[พิมพิลาไลย]

จะหยิบถ้อย สร้อยหวาน มาขานบอก
พูดไม่ออก กรอกตา ทำหน้าใส
ความประหม่า ถ้าเอ่ย เผยความใน
กระตุ้นใจ ให้เต้น เหมือนเล่นกลอง

ก็รู้ดี มีใจ ไม่กล้าเอ่ย
ถ้ากาลเลย ล่วงผ่าน พาลจะหมอง
เมื่อสูญเสีย เธอไป ให้ใครครอง
คนที่ต้อง เสียใจ ไม่พ้นเรา

พยายาม ถามใจ พร้อมไหมนั่น
สักคำนั้น มันยาก หากรักเขา
ไม่กล้าบอก ชอกช้ำ กรรมของเรา
ถ้าเสียเขา ให้ใคร ไม่ได้คืน


พิมพิลาไลย

[กุลมาตา(singlemom99)]

มิกล้าเอ่ย  เผยคำ  จำนรรว่า
รักเจ้าดวง  ลดา  ผกาเจ้า
แล้วเมื่อใด  จะสม  อารมณ์เรา
แม้นรักเฝ้า  เจ้าไว้  มิได้ชม

รักจึงเลือน  ร้างไกล  ในที่สุด
มิอาจหยุด   ฉุดรั้ง  ให้หวังสม
ด้วยมิกล้า  บอกรัก  หนักอกตรม
จึงระทม   ชมเจ้า   เพียงเงาเอย