ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[แม่ค้าหน้าหวาน]

รักหวานชื่น...รื่นรมย์...เข้าสมทบ
มิอาจลบ...ความนัย...ที่ใจหนึ่ง
เพียรส่งให้...ความหวาน...ซ่านตราตรึง
วจีซึ้ง...หมายมอบ...เข้าครอบทรวง

นัยสดับ...จับอยู่...มิรู้สิ้น
เฝ้าถวิล...ความหวาน...ดั่งตาลสรวง
นัยหนึ่งนั้น...ฉุดรั้ง...ทั้งแดดวง
หมายชิดทรวง...อิงแอบ...แนบกลางใจ

ก่อเกิดภาพ...วาบหวาม...แห่งมาลย์หอม
เข้าโอบล้อม...หยอกเย้า...กระเซ้าไหว
ลำนำซึ้ง...ซึมซับ...จับฤทัย
แสนหวั่นไหว...ดวงจิต...หมายชิดเชย

~แม่ค้าหน้าหวาน~

[ไพร พนาวัลย์]

อันลำนำหวานซึ้งคะนึงหา
ดั่งจะพาพบสวรรค์วันเฉลย
สำนวนกานท์จารจรดกำหนดเอย
เพียงเอื้อนเอ่ยน้ำคำฉ่ำดวงมาลย์

ฤาพระพรหมบันดาลให้พานพบ
ได้ประสบโฉมงามตามประสาน
จึ่งติดตามต่อเติมเสริมสราญ
ดั่งบัวบานแย้มรับกับภุมริน

สองนวลปรางนางหอมกล่อมห้องหอ
เฝ้าเคลียคลอจุมพิตนิจสิน
ดั่งน้ำผึ้งฉ่ำหวานธารรวยริน
ฤาเทวินหลงฟ้ามาเชยชม

 

"ปรางค์  สามยอด"

[เมฆา...]

๐.. ลำนาวา ไหลเอื่อย เรื้อยเรื้อยริ้ว
กลีบทองหลาง คว้างปลิว ลงผิวแผ่ว
ลอยปริ่มน้ำ ตามกระแส แปรเปลี่ยนแนว
คลอเสียงแว่ว สกุณา ปักษาไพร
   
๐..ริมสายธาร ผ่านริน กระถินยักษ์
คนอกหัก พักหม่น โค่นต้นใหญ่
ทอดสายตา เมียงมอง น้ำล่องไป
ปล่อยหัวใจ ไหลตาม ท่ามธารา
     
๐.. อนิจจา เจ้ากรรม คำหวานหวาน
เคยกล่อมมาลย์ ผ่านวลี กลับหนีหน้า
เหลือเพียงรอย อาลัย ของนัยย์ตา
ที่เหมือนว่า เอ่อท้น จนแทบพัง

๐..หรือคำพี่ นี้เพี้ยน เจ้าเลี่ยนหนอ
หรือมีคน ป้อยอ ต่อความหวัง
หรือแค่เล่น บทนาง อ้างให้ชัง
ปล่อยความหลัง สองเราไป ให้ไหลริน

๐..อากาศร้อน อบอ้าว แต่หนาวเหลือ
ฟืนไฟเชื้อ อยู่ไหน ไยหายสิ้น
ยามที่เรา หนาวใจ จนไข้กิน
แม้แต่ดิน ยังฉ่ำ ด้วยน้ำตา

๐..สกุณา วิหค เจ้านกเอ๋ย
ไยเยาะเย้ย เจื้อยแจ้ว แว่วเวหา
หรือเจ้าขำ คำหวาน ที่ผ่านมา
ไร้มนต์ตรา ขับกล่อม จึงตรอมตรม.....


***เมฆา...***
   

   
     
 


 
         

[มนฤทธิ์]

วจีใดลำนำใดก็ไม่หวาน
ไม่เปรียบปานดวงจิตที่คิดถึง
จะเอ่ยอ้างคำทวนครวญคนึง
ไม่ลึกซึ้งจะเอ่ยอ้างร้างน้ำคำ

คิดไม่ออกอ่ะ มีแต่คนแต่งเพราะๆทั้งนั้นเลยขอรับซึ้งจัง

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

ลำนำหวานกานท์กลอนอ้อนเอ่ยเอื้อน
รสมันเฝื่อนฝาดได้เมื่อไร้ค่า
วจีคำพร่ำหวานแต่นานมา
ไม่หวานซึ้งตรึงตราเช่นที่เคย

วันเวลาเปลี่ยนไปใจคนต่าง
รักจืดจางขมได้ใจเจ้าเอ๋ย
ยามค่ำคืนหงอยเหงาเปล่าเปลี่ยวเอย
คนชื่นเชยชวนชี้ไม่มีแล้ว

[ดอกกระเจียว]

ลำนำหวานหมายตอบเหมือนมอบรัก
มาทายทักด้วยใจเยื่อใยห่วง
หวังว่าทั้งดวงใจนี้ทั้งดวง
จะฝากจิตชิดทรวงเธอดูแล

แม้ออกเดาะเพราะรักเมื่อคราวนั้น
อย่าไหวหวั่นฉันนี้ที่รักแท้
จะหมายรักเธอด้วยใจไม่เปลี่ยนแปร
ไม่ได้หมายรังแกแต่รักจริง (นะ....)

[คนสาธารณะ]

๐๕๑๐

๐ ฝากแต่หวานใจหวั่นจนพรั่นจิต
อาจเคลือบพิษแรงเฝื่อนจนเปื้อนฝัน
เพียงรอยรูป,คำแร..มอบแก่กัน
ให้คงมั่นใจเหมือน..ไม่เลือนไกล

๐ เป็นเพลงลำนำกลอนมากร่อนกรีด
ดังจารีตจนหลากเพราะอยากใฝ่-
ฝันพอถึงคำถักจะพักใจ
บางสิ่งได้..หวาน-ขม,และลมลวง

๐ หนอ..ลำนำ...คำหวาน..เพาะหว่านหรือ
ที่หยิบถือมาฝาก...แลอยากพ่วง
หอบหิ้ว,ขน,รักปลั่งด้วยทั้งปวง
ให้ติดบ่วงรัก,บอดเพื่อจอดจม

๐ โปรด..เถิดปรายตาผ่านในกาลนี้
ขอซบความเศร้าปรี่เพราะมีขม-
ขื่น,เต็มอกใจอ่วนไม่ควรชม
ลำนำพรมคำหวาน...ที่หว่านเปรย ๚ะ๛

๐๕๒๑
๑๑กย.๕๓
(ตรงกับวันที่ตึกเวิลด์เทรดถล่ม?)




[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[อัศจรรย์จิต]

ลำนำเนื้อเชื้อเชิญสู่เนินย่าน
อักษรหวานหว่านพรมอารมณ์ไหว
มองฟ้าแจ้งแดงจัดเหมือนผลัดใบ
สู่วันใหม่ในม่านฐานโลกา

คว้าเอาคำนำทางเพื่อสร้างภาพ
ยกถ้อยฉาบอาบไล้ฤทัยหนา
เพื่อให้เวียนเปลี่ยนทางน้ำค้างตา
ผลัดอุราอาภัพให้วับวาว

แสงอุทัยให้ทองเรืองรองหน
อักษราบันดลให้พ้นหนาว
เมื่อสีแสงแปลงปลั่งเพียงครั้งคราว
ดั่งใจร้าวหนาวเหน็บเจ็บอีกครั้ง

[คนเผาถ่าน]

โอ้รัก..หมดแล้วๆๆๆๆ

โอ้.,ลำนำ..คำหวานสท้านจิต               เพ่งพินิจคิดไปใจไหวหวั่น
โอ้.,เธอหนอคิดได้อย่างไรกัน                ลองให้ฉันแต่งบ้างเพื่อเข้าที

รัก.,เอ๋ยรัก.แรกรู้จักรักหวานหยด            ช่างใสสดดีเลิศประเสริฐศรี
รัก.,คำหวานออดอ้อนของวจี                ทั้งชีวีมอบให้เธอไปพลัน

หมด.,ทุกสิ่งใคว่คว้ามามอบให้              ให้เธอได้แม้แต่ชีวีฉัน
หมด.,พื้น.ฟ้าหรือแม้แต่ดวงจันทร์          เพราะเธอนั้นประดุจดั่งดวงชีวา

แล้ว.,ทำไม เธอถึงไม่.ไคว่คว้าใว้           หรือเธอไร้แล้วซึ่ง เสน่หา
แล้ว.,เธอทิ้งฉันหายไปกับตา                ไหนเธอว่าจะรักฉันจนวันตาย...

ข้าน้อยผิดไปแล้ว ขอโปรดจงให้อภัย  ด้วยความเคารพ+++++
 

[อัศจรรย์จิต]

ใช้ภาษาต่างชั้นวรรณะแล้ว
โอ้พ่อแก้วแผ้วทิ้งจะได้ไหม
ต้นคำงามวามวับประทับใจ
เหตุไฉนท้ายทางกระด่างดำ

แก้สักนิดคิดหน่อยค่อยจรด
อย่าให้พจน์หมดค่าพาถลำ
เขียนให้ซึ้งดึงมาอย่าฆ่าคำ
มองไม่ขำดอกหนาพี่ยาเอย

[คนเผาถ่าน]

บทกวีที่แต่งด้วยแรงรัก
ดีเยี่ยมนักเพราะไปตามใจฝัน
อารมณ์ถึงจึงยอดคลอดมาพลัน
อัศจรรยจิต คิดทบทวน
อันตัวเราเขาว่าต้องยอมรับ
ขอคำนับ ดั่งศิษย์ที่คิดหวน
ต่อไปนี้จะใช้คำที่รัญจวน
ทุกคำล้วนออกมาจากใจจริง
  emo_5

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

ร่ายลำนำ   คำหวาน   ผ่านอักษร
มาเว้าวอน   อ้อนใจ   ใครคนหนึ่ง
ด้วยจิตหมาย   กายห่าง   สุดคนึง
เพราะคิดถึง   จึงเอ่ย   เผยออกมา

อยากบรรยาย   หมายคิด   ให้ติดทรวง
จึงอยากทวง   ห่วงคำ    ที่พร่ำหา
ส่งลำนำ   คำหวาน   ผ่านสายตา
ด้วยวาจา   จากจิต   คิดคะนึง

พระอาทิตย์อัสดง

[อัศจรรย์จิต]

น้ำผึ้งหวานหวานได้ด้วยไม้หอม
ใช่จะย้อมสีแสร้งจำแลงหลอก
เหมือนถ้อยคำจริงใจไม่กลับกลอก
ใช่อยากปอกลอกลายให้อายใคร

เห็นคำซึ้งจึงซ่านสนานจิต
มิเคยคิดปลิดปั่นจนสั่นไหว
คำเสนาะเจาะจงอย่าหลงไป
ว่าอื่นไกลเลยหนาพี่ยาเอย

ด้วยเคารพจบคำลำนำหวาน
ใช่กรีดกานท์ดาลดักประจักษ์เผย
ขอบคุณพี่ที่เข้าใจในทรามเชย
ใช่เกินเลยดั่งใครอื่นที่ยื่นมา

[สมนึก นพ]

อยากจะแต่ง ลำนำ คำหวาน
คิดอยู่นาน ผ่านลง คงไม่ไหว
ต่างก็เขียน ได้เหมาะ เพราะจับใจ
ทำอย่างไร จะเด่น เช่นเขานา

อายุก็ ปาไป สู่วัยนี้
ไม่เคยที่ ได้ฟัง สักครั้งหนา
มองพวกเขา ระรื่น ชื่นอุรา
บนใบหน้า เอมอิ่ม ส่งยิ้มกัน

อยากจะฟัง ลำนำ คำหวาน
ทุกวันผ่าน เจอมี ที่เย้ยหยัน
มุ่งแต่งาน เช้าเย็น หน้าเป็นมัน
เคยนึกฝัน ถึงบ้าง ก็ห่างไกล

เจอกระดาษ แผ่นเก่า เขาห่อข้าว
สีด่างขาว ยุ่ยบาง ยังพอไหว
มีเลือนลาง บางตอน อักษรไทย
เขาพิมพ์ไว้ เป็นทาน จึงอ่านดู

เป็นลำนำ คำหวาน จากบ้านกลอน
แหย่แง่งอน ไพเราะ เสนาะหู
เรียงสัมผัส จัดสม บรมครู
แสนหดหู่ กระดาษ เหลือขาดมา

อยากจะอ่าน ลำนำ คำหวาน
อีกส่วนนั้น หายด้วย ช่วยรื้อหา
ว่าจะเจอ คำหวาน ผ่านสายตา
อนิจจา ความหวัง ยังลอยลม.

[อัศจรรย์จิต]

เล่าลำนำคำหวานดั่งตาลเคี่ยว
เพื่อให้เกลียวเสี้ยวฝันถูกฟั่นแน่น
จึงได้กรีดรีดร่ายหมายรำแพน
ดั่งยูงแดนแคว้นป่าช่างน่าชม

ให้ระย้าหยาดเยิ้มเพิ่มอีกหน
เสกร่ายมนต์ดลกานท์สราญถม
ฝากดวงใจไปอ้อนด้วยกลอนคม
หากไม่สมคมพอขออภัย

เพราะอยากพบสบตาจึงมาขับ
กลอนประดับขับคำลำนำไข
สานภาษาเขตคามงามวิไล
ผ่องอำไพในโลกห้วงโตรกกลอน
ปล.กลอนวันนี้ก๊อปของพี่มาหลายคำเลยค่ะ ก็เขาเล่นไม่พูดไม่จานี่คะ

[พิมพิลาไลย]

อยากร่วมนำ คำหวาน หว่านให้ทั่ว
แต่ก็กลัว มดไต่ ไล่ไม่หนี
หวานไม่เป็น เห็นใจ ไหมคนดี
อยากจะมี คำหว่าน หวานไม่เป็น

ขอเอาคำ ซื่อซื่อ คือคำหวาน
มาขับขาน หว่านไว้ พอได้เห็น
จะหวานลม ขมไป ใช่ประเด็น
แค่อยากเห็น นักกลอน มาวอนกัน




พิมพิลาไลย

[/center]

[สมนึก นพ]

เล่าลำนำคำหวานดั่งตาลเคี่ยว
เพื่อให้เกลียวเสี้ยวฝันถูกฟั่นแน่น
จึงได้กรีดรีดร่ายหมายรำแพน
ดั่งยูงแดนแคว้นป่าช่างน่าชม

ให้ระย้าหยาดเยิ้มเพิ่มอีกหน
เสกร่ายมนต์ดลกานท์สราญถม
ฝากดวงใจไปอ้อนด้วยกลอนคม
หากไม่สมคมพอขออภัย

เพราะอยากพบสบตาจึงมาขับ
กลอนประดับขับคำลำนำไข
สานภาษาเขตคามงามวิไล
ผ่องอำไพในโลกห้วงโตรกกลอน
ปล.กลอนวันนี้ก๊อปของพี่มาหลายคำเลยค่ะ ก็เขาเล่นไม่พูดไม่จานี่คะ

หลงหากระดาษ แผ่นต่อ ที่ห่อข้าว
ตั้งแต่เช้า ถึงบ่าย ยังไม่เห็น
เหลือเศษ ไม่มาก หายากเย็น
ข้อความเด่น เขียนไว้ ซ่อนไหนนา

เหมือนสวรรค์ เปิดฟ้า มาให้แล้ว
เสียงเจื้อยแจ้ว เล่นคำ นำมาหา
ลำนำ คำหวาน สรรค์สร้างมา
สมอุรา วันนี้ มีให้ชม

น้ำตาลเคี่ยว สานเกลียว เกี่ยวความหวาน
คงไม่นาน เกลียวคลาย กลายเป็นขม
ยูงรำแพน แผ่นหาง กว้างวงกลม
หากโดนลม พัดโบก แยกโยกไป

ฟังลำนำ คำหวาน ผ่านจากจิต
ยังต้องคิด อยู่นี่ มีสงสัย
ร่ายเสกมนต์ บันดาล ประสานใจ
ฝากมาใน กลอนคม ผมรับมา

คงจะไม่ เวทย์มนต์ สับสนนี้
ก็ใช่ที่ กลใด ให้ไฝ่หา
เหตุบังเอิญ มาพบ สบสายตา
ประหนึ่งว่า คำหวาน ซ่านคับทรวง.

[เพลิงคำ]

กลั่นความรักจากใจมาเรียงร้อย
ต่อเป็นถ้อยลำนำคำวาบหวาน
เติมเล่ห์มนต์เคล้าคนปนบทกานท์
หวังเธออ่านหลงเล่ห์เสน่ห์กล
จะใส่คำว่ารักสักพันพจน์
เชิญเธอซดความหวานสักล้านหน
ให้ความซ่านอาบทรวงดวงกมล
ให้รักฉันเอ่อท้นหทัยเธอ...
 ......ก้านกล้วย

[tanapok]

หว่านลำนำ    คำกานท์    สานผสม
เอ่ยคำชม    ห่มรัก    ภักดิ์เสมอ
ส่งไปตาม    สายลมกวัด    ที่พัดเจอ
ถึงคนดี    ที่เธอ    พี่เพ้อครวญ


มีคำอ้อน    อ่อนหวาน    ผ่านอักษร
เอ่ยถึงตอน    ย้อนวันเก่า    คลอเคล้าสรวล
จากวันจร    วอนซึ้ง    รำพึงควญ
สลักห้วน    ป่วนนิดนิด    คิดถึงเธอ



แม้จะเหนื่อย    เมื่อยล้า    ขอฟ้ากว้าง
ชวนเมฆบาง    พลางยิ้มให้    ได้เสนอ
วอนสายลม    พรมพัด    ขัดละเมอ
บอกคนดี    พี่นี้เพ้อ    อยากเจอกัน



ทำงานหนัก    สักเท่าไหร่    อยากให้เจ้า
พักผ่อนบ้าง    นางนงเยาว์    ที่เฝ้าฝัน
ล้ามากนัก    ควรจักพัก    ตระหนักครั้น
ยิ้มให้ฟ้า     ว่าพี่นั้น    รำพันถึง



จึ่งฝากไป    ให้เธอ    เธอคนนั้น
คนที่ฉัน    มั่นรัก    ที่หนักอึ้ง
ผ่านกลอนกานท์    สาส์นรักห้วง    ทรวงคะนึง
เผยคำซึ้ง    หนึ่งที่รัก    ภักดิ์เพียงเธอ


ลำนำรัก    สลักลง    ตรงที่เก่า
ไล่ความเหงา    เศร้าขม    ตรมเสมอ
ให้ไหลเวียน    เปลี่ยนเป็นยิ้ม    ที่พริ้มเจอ
ฉันรักเธอ     และเพ้อหา      ทุกคราไป


 

[ปรางทิพย์]

อักษราคารมคำคมหวาน
ให้ซาบซ่านผ่านจิตยามคิดถึง
บทรำพันสรรหายังตราตรึง
ด้วยคะนึงซึ้งอยู่ไม่รู้จาง

หยิบตะวันพลันฉายประกายแสง
สีเรื่อแดงแห่งรักยากจักขวาง
หอบสายลมห่มกอดอ้อนออดนาง
เก็บมอบวางต่างใจในบทกลอน

คือลำนำคำหวานตำนานฝัน
คือสัมพันธ์วันหมายร่ายอักษร
คือสายใยใกล้ชิดลิขิตวอน
คือสังวรณ์สอนโลกย์คราโศกตรม