...ณ สำนักศึกษาอาจารย์เซ็น
อาจารย์เป็นผู้รู้ผู้ปฏิบัติ
จึงมากมีศิษย์มาสารพัด
มุ่งฝึกหัดศึกษาจากอาจารย์
...ร่วมชีวิตกิจกรรมร่วมสำนัก
ร่วมหล่อหลอมพร้อมพรักสมัครสมาน
เป็นอันหนึ่งอันเดียวกลมเกลียวการ
ร่วมศรัทธาทนทานนานนับปี
...ในบรรดาคณาศิษย์มีศิษย์หนึ่ง
เป็นศิษย์ซึ่งโง่เง่าเขลาเหลือที่
ชอบลักเล็กโขมยน้อยชอบต่อยตี
มีนิสัยไม่ดีอยู่คนเดียว
...ศิษย์ทั้งหลายจึงไปหากราบอาจารย์
ขอให้ท่านลงโทษด้วยโกรธเกรี้ยว
เจ้าศิษย์โง่โป้ปดชอบลดเลี้ยว
อาจารย์ต้องข้องเกี่ยวช่วยเยียวยา
...สองครั้งแล้วยังทนจนสามครั้ง
อาจารย์ยังนั่งเฉยไม่เคยว่า
จนพวกเราเหล่าศิษย์ระอิดระอา
ไม่จัดการเราจะลาออกพร้อมกัน
...อาจารย์ต้องจัดการไล่มันไป
ถ้าไม่ไล่เราก็พร้อมยอมผละผัน
อาจารย์จงเลือกเอาเราหรือมัน
อาจารย์ไม่ไหวหวั่นตอบทันใด
...เจ้าทั้งหลายเป็นผู้รู้ดีชั่ว
รู้เกลียดกลัวความเลวความเหลวไหล
เพราะฉนั้นถ้าจะไปก็จงไป
ฉันจะไม่ห่วงใยไม่เดือดร้อน
...แต่เจ้าศิษย์ยิ่งโง่ยิ่งควรให้
ฉันไม่สอนแล้วใครเล่าจะสอน
เจ้าศิษย์โง่จะต้องอยู่อย่างแน่นอน
ฉันจะต้องอาทรต้องสอนมัน...
...................................
"ศิษย์โง่"ประพันธ์โดย อาจารย์ เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
จากหนังสือชื่อ "พุทธทาสกับเซ็น" สำนักพิมพ์ "สุขภาพใจ"
