ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บ้านริมโขง]

<a href="http://www.youtube.com/v/Agl-zWnHAjU&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/Agl-zWnHAjU&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

ความขื่นขมถมทับลงกับอก
ให้สะทกสะเทือนเหมือนโลกไหว
ความปวดร้าวเข้าแทรกรอยแตกใจ
ให้สะท้านทรวงใน..ให้ตรอมตรม

เพราะพิษรักผลักชีวิตเลยผิดหวัง
โรคเรื้อรังเกาะติดพิษรักขม
เสาะหายามารักษาคราซานซม
ยิ่งระบมผสมไข้ในรักเรา

อยากได้ รัก มาถมทับเพื่อดับพิษ
อยากได้ มิตร มากน้ำใจเหมือนใครเขา
อยากได้ คนรักมั่น มาบรรเทา
อยากได้ เจ้า เข้ามาเติมเพิ่มยาดี

เสี้ยวของเดือนยังเคลื่อนเหมือนชีวิต
จากน้อยนิดยังเพิ่มสวยด้วยแสงสี
เมื่อเต็มดวงเปล่งแสงแข่งราตรี
แต่รักนี้ ยังขื่นขม...ถมไม่เต็ม

http://img716.imageshack.us/img716/7296/x727377012.jpg

[ตะวันฉาย]

...พิษรักแรงแทงลงตรงที่เริ่ม
พิษลวงเพิ่มฝังในเหมือนใช้เข็ม
พิษสวาทหลอกล่อพอแทะเล็ม
ถมไม่เต็มเพราะฤทธิ์ล้ำย้ำทรวงใน

...เสาะหายามาแก้ยังแพ้พิษ
เข้าผูกจิตต่อเงื่อนเคลื่อนไม่ไหว
เมื่อซึมแทรกแตกซ่านพล่านฤทัย
คงยากไซร้จะรักษาพาบรรเทา

...หากเอารักทับตรงที่ตรมเจ็บ
เพื่อคอยเย็บรอยบาดที่ขาดเฉา
ด้ายเวลาทาแต้มแซมบางเบา
ถักใจเราเติมต่อทอรักคืน

...ได้แต่ขอรอเสี้ยวเศษเข้าเขตพัก
ใครตระหนักส่งให้ใช่จะฝืน
แสงสุรีย์ราตรีกาลวานมายืน
ลบรอยขื่นที่ขมในใจคนรอ...

[บ้านริมโขง]

.......เป็นความหวัง ตั้งไว้ให้หายเศร้า
จึงคอยเฝ้า ..เขาจะซึ้ง ถึงคำขอ
อยากลบซาก..จากไป ไม่กล้าพอ
อัศจรรย์จริงหนอ...ต้องง้อรัก

........ล้วนแต่คิด คิดไป เพื่อให้ชื่น
หากมีอื่นมาฟื้นไข้ ได้ชะงัก
พิษลดน้อยถอยไปได้ประจักษ์
ยึดเป็นหลัก ลุกได้ ก็หมายชม

.......เกรงแต่หลักและยา พาเป็นอื่น
หวังได้ชื่น ฟื้นพิษรัก กลับผลักขม
รับไม่ได้ หากใจ ต้องตรอมตรม
กลับซานซม อีกครา..ขอลาตาย..!

......อาจจะเป็น ดั่งเช่น ลิขิตฟ้า
แบ่งเส้นมา กำหนดขอบ มอบความหมาย
หากเจ้าเดิน เกินเส้น เป็นละลาย
ขีดเส้นเป็น..เส้นตาย...คล้ายกักกัน

 

[ตะวันฉาย]

...หากลาตายเพราะรักที่หนักอก
น้ำตาตกเพราะเขาเข้าเสกสรร
เกิดแผลเป็นเซ่นทรวงดวงชีวัน
เวลามันก็เข่นฆ่ามิปรานี

...ขอเอาเส้นอักษรกลอนผูกจิต
ดั่งลิขิตจากฟ้าว่าสักขี
เอากานท์ทักถักรอทอไมตรี
จากคนนี้ที่ส่งมายังอาวรณ์

...จะช่วยไล่ขับพิษที่ฤทธิ์แทรก
ดวงใจแตกคอยเย็บเหน็บอักษร
เฝ้าร้อยเรียงเคียงคำนำบางตอน
อย่าเพิ่งจรจากคนไกลที่ใจรอ...

[จ้อง เจรียงคำ]

เธอรักฉันขั้นไหน..ไม่กล้าคิด
เพราะเป็นกรรมสิทธิ์ที่ปิดกั้น
หรือหัวใจใครแย่แล้วแต่มัน
จึงแชเชือนเหมือนฉันนั้นบ้าบอ

พิศวงวงรอบเขตขอบจิต
นั้นเพียงน้อยหน่อยนิดแค่คิดหนอ
ไยเรียกร้องปองรักไม่จักพอ
ฉันต้องต่อท่อรักสักเท่าใด

หรือใจเธอทั้งทรวงกี่ดวงแน่
รักจากฉันนั้นแผ่ถึงแค่ไหน
ฉันเคี่ยวรักหลอมรสหมดทั้งใจ
ก็ยังไม่อาจถมสมใจเธอ

หรือรอยริ้วผิวพื้นดื่นรอยรั่ว
หลากรูไหลไปทั่วหัวใจเผลอ
รักที่เพียรเวียนย้ำถมบำเรอ
ถึงไม่เคยพบเจอ..คำว่าเต็ม..


โอย เต่าเกาะกลอน..

[พิมพิลาไลย]

ต้องถมรัก สักเท่าไร ให้เกลื่อนกลบ
เพื่อจะลบ ทบถม ทุกข์จมหาย
หลุมรักลึก ตรึกตรอง หมองมิวาย
กว่าจะคลาย สลายเศร้า ก็เนานาน

รอรักถม ลมแล้ง เหมือนแกล้งหลอก
ทุกคำบอก ออกนั้น มันแสนหวาน
แต่เคลือบมา ยาพิษ ฤทธิ์พระกาฬ
คิดประหาร ผลาญพร่า ไม่ปราณี



พิมพิลาไลย

[tanapok]

เธอนี่ช่าง                                   พลางลับ      ทับทรวงอก
ด้วยโกหก                              ตกรัก               ชักไปใหญ่
แม้นไม่รัก                             ภักดิ์ต่อ               ท่อทางใจ
ก่อทำไม                                 คำรัก               มาชักใย

หรืออาจลอง                          ปองน้ำหนัก            รักของฉัน
จะไหวหวั่น                           วันนี้                   ที่วันไหน
จะสอบทด                             บทรัก              จากหัวใจ
ว่าเมื่อไหร่                             ใจฉัน               เปลี่ยนผันไป

ท้อแสนท้อ                         ต่อเธอ      ที่เพ้อรัก
เหนื่อยยิ่งนัก                        จักจำ      ทำไฉน
เหมือนเทน้ำ                        ช่ำชุ่ม      ลงหลุ่มใจ
แก้วไม่ใหญ่                        แต่ใย      ไม่เคยเต็ม

หรือเธอเป็น                        เช่นฟ้า      มหาสมุทร
ที่ก่อชุด                           ผุดลวง      แล้วจ้วงเผ่น
ที่เธอทำ                           ช้ำหนัก      อักกระเซ็น
ไม่อยากเป็น                    เช่นคน         ทนเหมือนควาย

รักของฉัน                           ถมทับ          นับครั้งสิบ
จนเหนื่อยฉิบ                    ยังจิ๊บจ้อย      คอยถวาย
ต่ออีกร้อย                           ร้อยปี          ที่พลีกาย
มิอาจคล้าย                          หมายใจ      เธอให้เต็ม


 

[ไม่รู้ใจ]

เคยรู้สึก บ้างไหม ยามใจเหงา
ไยจึงเศร้า ร้อนรน จนหม่นหมอง
ไม่มีใคร เหลียวแล แม้แต่มอง
การใฝ่ปอง เธอนั้น มันยากเย็น

จะต้องทุ่ม เทรัก สักแค่ไหน
จึงทำให้ เธอนั้น หันมาเห็น
ท้อแท้จน บ่นพร่ำ เกินจำเป็น
ช่างลำเค็ญ ถมรัก ยากจักคืน

[ดอกกระเจียว]

อยากยอมรับรักถมมาชมชอบ
ด้วยหมายมอบรักนานแสนหวานชื่น
ไม่เปลี่ยนแปรแน่หวังรักยั่งยืน
ถึงใครอื่นหมางหมองไม่ต้องการ

แต่..ว้า..อันคู่เขานกเขาคู่
ฟังเสียงกู่ร้องเพรียกเรียกเสียงหวาน
นั่นคู่เขานึกหมองไหม้ไร้เบิกบาน
จะร้าวรานหัวใจแม้ใฝ่ปอง


 

[บ้านริมโขง]

 

...มีหลายท่าน มาคอมเม้น เห็นกระทู้
ขอรับรู้ด้วยไมตรี ดีเกินฝัน
จรดลำนำ ขับเสียงพร้อมเพียงกัน
เหมือนสวรรค์  เมตตา ฟ้าปรานี

.....ให้คนดง หลงดอย คอยปลาบปลี้ม
จะไม่ลืม มิ่งมิตร จิตสุขศรี
จะไม่ลืม คนสวย ที่ใจดี
จะไม่ลืมไมตรี จากพี่ชาย

......อยากตอบแทน คุณท่าน อันยิ่งใหญ่
อยากรับใช้ ด้วยจิต คิดมุ่งหมาย
อยากส่งใจไปอยู่คู่เคียงกาย
จากใจชาย ใช้คำตอบ...ว่า..ขอบคุณ  ...

[บ้านริมโขง]

...หากลาตายเพราะรักที่หนักอก
น้ำตาตกเพราะเขาเข้าเสกสรร
เกิดแผลเป็นเซ่นทรวงดวงชีวัน
เวลามันก็เข่นฆ่ามิปรานี

...ขอเอาเส้นอักษรกลอนผูกจิต
ดั่งลิขิตจากฟ้าว่าสักขี
เอากานท์ทักถักรอทอไมตรี
จากคนนี้ที่ส่งมายังอาวรณ์

...จะช่วยไล่ขับพิษที่ฤทธิ์แทรก
ดวงใจแตกคอยเย็บเหน็บอักษร
เฝ้าร้อยเรียงเคียงคำนำบางตอน
อย่าเพิ่งจรจากคนไกลที่ใจรอ...

.....ถึงวันนี้ ก็มีเพียง เสียงอักษร
อยู่เป็นเพื่อนเว้าวอนอ้อนคำขอ
มาเย้าหยอกเป็นเพื่อนเตือนให้พอ
อักษรพ้อให้ร้อยเรียง เพียงแต่เธอ

.....หากมีมิตรมุ่งหมายช่วยคลายเศร้า
ก้มรับเอาใส่ใจไว้เสมอ
ช่วยกันเรียง เสียงประสาน งานบำเรอ
อักษรเธอ+ อักษรฉัน คงบรรเทา

.....พิษไหนไหนว่าร้ายต้องหายสิ้น
ที่เกาะกินลึกล้น จนคนเหงา
ได้สร่างซาลาสิ้นชิ้นมัวเมา
เหลือรับเอา..แต่ชื่น ทุกคืนวัน..

[ตะวันฉาย]

...หากลาตายเพราะรักที่หนักอก
น้ำตาตกเพราะเขาเข้าเสกสรร
เกิดแผลเป็นเซ่นทรวงดวงชีวัน
เวลามันก็เข่นฆ่ามิปรานี

...ขอเอาเส้นอักษรกลอนผูกจิต
ดั่งลิขิตจากฟ้าว่าสักขี
เอากานท์ทักถักรอทอไมตรี
จากคนนี้ที่ส่งมายังอาวรณ์

...จะช่วยไล่ขับพิษที่ฤทธิ์แทรก
ดวงใจแตกคอยเย็บเหน็บอักษร
เฝ้าร้อยเรียงเคียงคำนำบางตอน
อย่าเพิ่งจรจากคนไกลที่ใจรอ...

.....ถึงวันนี้ ก็มีเพียง เสียงอักษร
อยู่เป็นเพื่อนเว้าวอนอ้อนคำขอ
มาเย้าหยอกเป็นเพื่อนเตือนให้พอ
อักษรพ้อให้ร้อยเรียง เพียงแต่เธอ

.....หากมีมิตรมุ่งหมายช่วยคลายเศร้า
ก้มรับเอาใส่ใจไว้เสมอ
ช่วยกันเรียง เสียงประสาน งานบำเรอ
อักษรเธอ+ อักษรฉัน คงบรรเทา

.....พิษไหนไหนว่าร้ายต้องหายสิ้น
ที่เกาะกินลึกล้น จนคนเหงา
ได้สร่างซาลาสิ้นชิ้นมัวเมา
เหลือรับเอา..แต่ชื่น ทุกคืนวัน..

...เพียงกระซิบผ่านมนต์ดลอักษร
เข้ามาป้อนสัมผัสจัดสร้างสรรค์
เหย้าคำพจน์จดแต้มแซมประพันธ์
บ่วงจาบรรณ์หวังบรรเทาให้เบาบาง

...ซึ้งความเรียงเสียงฝากจากริมโขง
มาเชื่อมโยงกานท์เนาเคล้ามิห่าง
มิตรภาพฉาบทานำพาวาง
จนรุ่งสางทางตะวันมีฉันรอ

...อาจเป็นแค่คนผ่านมาจารพบ
ไม่เคยลบคำชิดมิตรเลยหนอ
ส่งบทกลอนตอนว่างวางพะนอ
หวังพิษพอออกจากใจ...ใสกลับคืน...

 

[บ้านริมโขง]

...หากลาตายเพราะรักที่หนักอก
น้ำตาตกเพราะเขาเข้าเสกสรร
เกิดแผลเป็นเซ่นทรวงดวงชีวัน
เวลามันก็เข่นฆ่ามิปรานี

...ขอเอาเส้นอักษรกลอนผูกจิต
ดั่งลิขิตจากฟ้าว่าสักขี
เอากานท์ทักถักรอทอไมตรี
จากคนนี้ที่ส่งมายังอาวรณ์

...จะช่วยไล่ขับพิษที่ฤทธิ์แทรก
ดวงใจแตกคอยเย็บเหน็บอักษร
เฝ้าร้อยเรียงเคียงคำนำบางตอน
อย่าเพิ่งจรจากคนไกลที่ใจรอ...

.....ถึงวันนี้ ก็มีเพียง เสียงอักษร
อยู่เป็นเพื่อนเว้าวอนอ้อนคำขอ
มาเย้าหยอกเป็นเพื่อนเตือนให้พอ
อักษรพ้อให้ร้อยเรียง เพียงแต่เธอ

.....หากมีมิตรมุ่งหมายช่วยคลายเศร้า
ก้มรับเอาใส่ใจไว้เสมอ
ช่วยกันเรียง เสียงประสาน งานบำเรอ
อักษรเธอ+ อักษรฉัน คงบรรเทา

.....พิษไหนไหนว่าร้ายต้องหายสิ้น
ที่เกาะกินลึกล้น จนคนเหงา
ได้สร่างซาลาสิ้นชิ้นมัวเมา
เหลือรับเอา..แต่ชื่น ทุกคืนวัน..

...เพียงกระซิบผ่านมนต์ดลอักษร
เข้ามาป้อนสัมผัสจัดสร้างสรรค์
เหย้าคำพจน์จดแต้มแซมประพันธ์
บ่วงจาบรรณ์หวังบรรเทาให้เบาบาง

...ซึ้งความเรียงเสียงฝากจากริมโขง
มาเชื่อมโยงกานท์เนาเคล้ามิห่าง
มิตรภาพฉาบทานำพาวาง
จนรุ่งสางทางตะวันมีฉันรอ

...อาจเป็นแค่คนผ่านมาจารพบ
ไม่เคยลบคำชิดมิตรเลยหนอ
ส่งบทกลอนตอนว่างวางพะนอ
หวังพิษพอออกจากใจ...ใสกลับคืน...

 

เหมือนพบเพื่อน ที่ถูกใจ ในภาษา
ร่วมเจรจา ออกรสชาติ ไม่อาจฝืน
ช่วยปลอบใจ คนไข้ ได้ฟื้นคืน
จิตเต็มตื้น ในเมตตา เอื้ออาทร

อาจจะเป็นเห็นชอบในกรอบรส
อันหมดจดด้วยภาษาตราอักษร
หรืออาจเป็น เห็นตาขรัว ตัวละคร
ใจเลยอ่อนเอนเอียงเสียงอ่อนลง...

ถึงอย่างไรเราสองคงต้องชอบ
อยู่ในกรอบกลอนการย์จารลุ่มหลง
ใส่ภาษาเสียงใสให้บรรจง
แล้วส่งตรงถึงกัน...เพื่อบันเทิง

ภาษากลอนอันอ่อนหวานเป็นงานชอบ
จึงโต้ตอบถึงกันจนฉันเหลิง
นั่งหน้าคอมตอบกลับรับรื่นเริง
เพราะภาษาพาบันเทิง...จนเหลิงลม

ภาษากลอน แก้โศก โรคกำเริบ
ได้อาบเอิบยามเหงา เฝ้าสะสม
จินตนาหาคำนำรื่นรมย์
มาผสมให้กลมกล่อม..ล้อมลองชิม

[ตะวันฉาย]

...สิ้นเสียงกลอนบรรเลงเกรงเป็นอื่น
ฉันคงตื่นจากภวังค์ครั้งปัจฉิม
อักษรคล้อยลอยลมห่มเพียงริม-
ใจสนิมเกาะกินทั่วทั้งตัวตน

...ได้ร่วมแบ่งความเหงาที่เข้าแทรก
ได้ร่วมแยกให้บางเงาเบาอีกหน
ขอแค่ฝันกับฉันในกมล
สุดท้ายปนด้วยน้ำตาอำลากลอน

...หวังหมู่มิตรชิดเชื้อเอื้อมาให้
ทุกบทใจใส่ลงตรงอักษร
ทิวาจางลางเลือนเยือนสุนทร
อย่าเพิ่งจรเบื่อนาง...จางสำเนียง...

[เมฆา...]

...สิ้นเสียงกลอนบรรเลงเกรงเป็นอื่น
ฉันคงตื่นจากภวังค์ครั้งปัจฉิม
อักษรคล้อยลอยลมห่มเพียงริม-
ใจสนิมเกาะกินทั่วทั้งตัวตน

...ได้ร่วมแบ่งความเหงาที่เข้าแทรก
ได้ร่วมแยกให้บางเงาเบาอีกหน
ขอแค่ฝันกับฉันในกมล
สุดท้ายปนด้วยน้ำตาอำลากลอน

...หวังหมู่มิตรชิดเชื้อเอื้อมาให้
ทุกบทใจใส่ลงตรงอักษร
ทิวาจางลางเลือนเยือนสุนทร
อย่าเพิ่งจรเบื่อนาง...จางสำเนียง...

๐..มนต์อักษร จรจาร ผ่านบทศิลป์
  ปลอบชีวิน พินต์พักตร์ ตระหนักเสียง
  เป็นจังหวะ สูง-ต่ำ คำร้อยเรียง
  ควรคู่เคียง เทวา ฟ้าบันดล
   

  ๐..หวังเพียงใกล้  ได้ชิด สนิทแนบ
  คอยอิงแอบ อ่านถ้อย สักร้อยหน
  สำนวนสาน ปานเสก ด้วยเลขมนต์
  ทุกครา,ยล  ล้นปรี่ ทวีกานท์

  ๐..จะคราไหน ไหลต่อ ก็ไพเราะ
  เสพย์เสนาะ  สุดซึ้ง รำพึงสาร
  สื่อความแท้ แน่นัก รักวันวาน
  มิอาจหาญ เบื่อลง หรือหลงลืม

   
     ***เมฆา...***

แฮะๆ ใครกล้าเบื่อพี่ตะวันคนสวยได้ลงหนอ อิอิ...

[สมนึก นพ]

ดึกสงัด คืนก่อน นึกย้อนหลัง
ยังคงฝัง ใจจำ ทำเศร้าหมอง
บนสะพาน แห่งนี้ ที่ฝั่งคลอง
แม่เนื้อทอง สิ้นคิด ผิดหวังมา

เข้าไปถาม รู้ความ ตามบอกกล่าว
ดูเจ้าสาว อิดโรย ห่วงโหยหา
โดนผู้ชาย สลัดรัก หักใจลา
เสียน้ำตา ขอตาย หมายจากกัน

แต่ด้วยใจ ปราณี เรื่องที่รู้
ยังขาดคู่ รับได้ ไปกับฉัน
เรื่องผ่านมา อย่าเศร้า เฝ้าจาบัลย์
ยังมีวัน เริ่มใหม่ รีบไตร่ตรอง

ผลสุดท้าย ได้รัก สลักจิตร
สมดังคิด ครองคู่ ร่วมอยู่สอง
ถมรักเต็ม เติมให้ ดังใจปอง
ตามครรลอง รักใหม่ ได้ปลามัน

ดึกสงัด คืนนี้ มีเรื่องแปลก
นำคิดแยก แยะดู รู้แปรผัน
ราวสะพาน คืนนั้น อันเดียวกัน
กลายเป็นฉัน จนตรอก มาบอกลา

ใจของหล่อน ลึกนัก ถมรักให้
ก็ยังไม่ เต็มดี มีปัญหา
อ่อนต่อโลก จึงเศร้า เฝ้าโศกา
โดดคงคา แทนเขา เราโง่เอง.