ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บอม ซอง ดุ๊ก]

วิถีชาวนาที่พร่าเลือน

ทุ่งรวงทองผ่องระรานตระการจิต
ชวนพินิจสะกิดคล้องต้องประสงค์
ประเพณีวิถีไทยไคร่จรรโลง
สืบสานส่งดำรงเดินให้เนิ่นนาน

ที่แห่งนี้ชี้ความเก่าเล่าสืบมา
แดนทุ่งหญ้าผืนทุ่งนาเคยขับขาน
มีผู้เฒ่าเท้าจมโคลนเมื่อวันวาน
ภาพเหล่านั้นกำลังเลือนและหายไป

เทคโนล้ำกล้ำแดนแผ่นดินเก่า
เกิดเรื่องราวของเมืองแมนแทนรอยไถ
ตึกระล้นคนคราคร่ำกลืนรอยไทย
ผู้ปักกล้ามาปักกายในโรงงาน

เหลือผู้แก่แย่ยักยันยังสานต่อ
มีแรงพออีกแค่ใหนให้สืบสาน
ชนรุ่นหลังไม่ซึ้งไถไม่แก่นลาน
อีกไม่นาน..คงไม่เหลือ ชาวนาไทย

ช่วยกันดำรงวิถีไทยเดิมๆ อย่าให้หายไปครับ

บอม ซอง ดุ๊ก

[สมนึก นพ]

ถึงหน้านา แหงนหน้า มาคอยฝน
พร่ำท่องมนต์ สวดอ้อน วิงวอนฟ้า
ฝนตั้งเค้า เมฆคล้ำ ลอยต่ำมา
เตรียมต้นกล้า ปักดำ ตามโบราณ

เจ้าทุยผูก แนวป่า รีบพากลับ
เพื่อบังคับ ลากไถ ในวันนั้น
ใช้จอบขุด อุดช่อง ร่องน้ำพลัน
ร่วมแรงกัน ขังน้ำ หมายทำนา

เมฆคล้ำ เค้าฝน ไปหล่นไหน
ลอยลิบไป ไกลลับ ไม่กลับหนา
ดูต้นกล้า หลายฟ่อน ที่ถอนมา
เริ่มโรยรา เฉาแดง และแห้งตาย

หุ่นไล่กา ตัวเก่า ยังเฝ้าอยู่
เหมือนจะรู้ เริ่มลด หมดความหมาย
ถึงหน้านา จะขอ ต่อเจ้านาย
หวังเสื้อลาย เปลี่ยนใหม่ ให้ดูดี

เจ้าของนา ระกำ ยิ่งลำบาก
หนี้สินมาก ทับทวี ในปีนี้
นาจำหน่าย ควายขาย ได้เงินมี
ต่างมุ่งรี่ งานใหม่ ในต่างแดน

ถูกเขาจับ ไล่กลับ มาทั้งหมด
สุดรันทด หมดไป ตั้งหลายแสน
นาของเรา เขาจ้าง มาทำแทน
อีกทั้งแฟน คนรัก ชักเปลี่ยนใจ

หุ่นไล่กา ตัวเก่า ยังเฝ้าอยู่
มันไม่รู้ เพื่อนควาย หายไปไหน
มันไม่รู้ เฝ้ามา นาของใคร
รู้หรือไม่ เสื้อใหม่ ได้ไหมนา.

[บอม ซอง ดุ๊ก]

"พระคุณของ.."พ่อเฒ่าแม่เฒ่า"....ที่เราลืมเลือน"

พ่อแก่แม่เฒ่าปลูกข้าวหนึ่งต้น
ให้สิบล้านคนบนผืนแผ่นดิน
อิ่มหนำสำราญหน้าบานพุงปลิ้น
ร้อยทุกข์คลุกดินสู่ล้านปรีดา

หน้าตั้งหลังงุ้มทุ่มเทกายใจ
หวังลูกสบายตั้งใจศึกษา
แบกคอนฟอนฟางพลีร่างตั้งตา
กำเคียวเกี่ยวกล้าอยู่มาเนิ่นนาน

....แสงสาดพาดทุ่งคลุ้งกลิ่นรวงข้าว....
สายหมอกยามเช้าแผ่ผืนกลืนผา
ต้นกล้าอ่อนโน้มยามลมโชยมา
ครั้นถึงเวลาเก็บเกี่ยวพืชพันธุ์

นายหน้าค้าข้าวเถ้าแก่โรงสี
มาร่วมยินดีนาทีสุขสันต์
ข้าวหลายสิบไร่แลกไม่กี่พัน
ส่วนเหลือเผื่อทานอยู่เพียงหยิบมือ

พ่อเอ๋ยแม่เอ๋ยใยไม่ถดท้อ?
เป็นเช่นนี้หนอ..ยังสู้ต่อหรือ?
เหตุใดตรากตรำหว่านดำกำมือ?
ทำไมยังยื้อ..มาได้เนิ่นนาน?

ถ้าพ่อไม่ไถ...แล้วใครจะทำ?
ถ้าแม่ไม่ดำ...แล้วใครจะหว่าน?
ถ้าลูกร้องหิว...แล้วใครต้องดั้น?
เพื่อไทย เพื่อท่าน....ใครกันต้องทน!!??

ข้าวทุกเม็ดที่อิ่มท้อง มาจากหยาดเหงื่อของผู้อดทนในชนบท
*สาเหตุที่อยากตั้งกระทู้นี้ เพียงอยากเตือนความทรงจำให้ตนเอง...เพราะในอดีตบรรพบุรุษของผมเคยเป็นชาวนามาก่อนครับ

บอม ซอง ดุ๊ก

[แป้งน้ำ]

. .. . ในวันที่ฉันอ้างว้าง
นอกหน้าต่าง . .. ข้างทางรถโดยสาร
ฉันมองเห็นต้นข้าวโน้มเรียว .. . สวยตระการ
นั่นเป็นความอุตสาหะของชาวนาที่ไถหว่าน . .. บนแผ่นดินบ้านเกิดเมืองนอน



แบกรับความทุกข์ความท้อแค่ไหน? กว่าจะเป็นรวงข้าว
ซับน้ำเหงื่อน้ำตากี่เช้า . .. กลับไม่เคยถ่ายถอน
มันทำให้ฉันฉุกคิดขึ้นได้  ~  ง่ายดายเหลือเกินที่ชีวิตฉันถูกสั่นคลอน
หัวใจดวงเล็ก ~ เล็กเฝ้าฟังเสียงสะท้อน .. . พูดคุยกับเงา


. .. . นอกหน้าต่างรถโดยสาร . .. .
แดดร้อนเปรี้ยงยังแผดผลาญอย่างร้อนเร่า
ขอบคุณความอดทนของชาวนา . . ที่ทำให้ใจดวงล้า ~ ผ่อนคลาย ~ แผ่วเบา
ขอบคุณทุกเมล็ดพันธุ์ข้าว . .. ที่ทำให้หัวใจเติบโตอีกก้าว . .อย่างงดงาม





ชาวนาไม่ได้แค่ปลูกข้าวให้เรากินค่ะ . .. แต่ให้บทเรียนแง่คิดชีวิตกับแป้งด้วยค่ะ

[เศษเหล็ก//]

...กว่าจะได้ข้าว มาทาน ในแต่ละเม็ด
ชาวนาเหน็ด เช็ดเหงื่อไหล ที่หลั่งริน
ยอมลำบาก หลังสู้ฟ้า หน้าสู้ดิน
เราได้กิน จนใหญ่โต อยู่อย่างสบาย



ทุกวันนี้ มีใครบ้าง คิดรำลึก
ไม่สำนึก กินอยู่ดี ร่วมจับจ่าย
มีของดี ปล่อยทิ้งขว้าง อย่างมากมาย
มิเสียดาย เล่าคิดถึง คนไม่มีกิน



แม้เด็กน้อยด่อยโอกาสเราต้องอาย
ร่วมกันร่าย รำลึก คุณแผ่นดิน
ข้าวทุกจานอาหารทุกอย่างเป็นอาจิน
ก่อนจะกิน ข้าวกับได้ ต้องคำนึง

อยู่อย่างพอดีตามรอยพ่อสร้าง
เป็นหนทาง ที่พวกเราต้องนึกถึง
ร่วมกันประหยัดใช้สอยเคล้าคลึง
รวมเป็นหนึ่ง ประเทศชาติจักจำเจริญ

.....................เศษเหล็ก.