เพียงผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเดินผ่าน
จึงประมาณอ่านใจไม่ได้หนอ
รับรู้สึกปรึกษาหากกล้าพอ
ชายคนนี้จึงขอรอเวลา
ในค่ำคืนขื่นค้างขออ้างข่ม
ขับความตรมขมผลักคอยรักษา
ผ่านความเศร้าเหงาทรวงร่วงน้ำตา
ชายนี้หนากล้าพอจะรอใจ
มิถามถึงซึ่งเถ้าเงาความเจ็บ
จะขอเหน็บเก็บกำคำสงสัย
จงลืมเสียความเศร้าอย่าเหงาไป
ต้นรักใหม่ใบงามอร่ามเรือง
เพียงแค่ผ่านหาญกล้าเข้ามาปลอบ
รู้สึกขอบคุณยิ่งทุกสิ่งเรื่อง
เพียงสักคนทนได้โดยไม่เคือง
เพราะขาดความต่อเนื่องเรื่องมันยาว
หวังไว้มากจากศูนย์เพิ่มคูณร้อย
หมดใจปล่อยรักให้จากใจสาว
เขาไม่สนหม่นนักอกหักร้าว
หมดแรงก้าวเดินต่อท้อทุกข์ใจ
เจ็บเหลือเกินเมินหน้าหลบตาซ่อน
น้ำตาร้อนย้อนกลับระงับไหล
จะขอลบความเศร้าเหงาทันใด
หากมีใครร่วมหุ้นลงทุนรัก.
“Kanthita”
25 ก.ย. 2553
