ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[คนสาธารณะ]

๒๐๓๐

๏ เพลงระฆังไหนเคาะเสนาะครั้ง
หยุดรัวยังฝันอยู่เมื่อครู่ใหญ่
จึงสะดุดเพลงร่ำห้วงรำ,ไฟ-
ผลาญหัวใจยามเริ่มเราเติมเพลิง

๏ เพลิงพลังแห่งรักที่หักร่วง
ลงกลางช่วงเคลิ้มกลิ้งทุกสิ่งเหลิง
ลีลาร่ายเพลงเลิศต้องเปิดเปิง
หยุดรำเซิ้งเกมสุขกระตุกรัก

๏ รักหยุดเพลินเพียงครั้งระฆังลั่น
เพิ่มความหวั่นไหวหวาดที่วาดตัก-
ตวงแต่สุขเสริมต่างหนทางพัก
นอนพำนักแนบพิงอิงอกนาง

๏ นางนวลร่ำเพลินหลุดสะดุดกึก
ต่างสะอึกจังหวะไม่กระจ่าง
กับอารมณรวนกร่อยไม่ปล่อยวาง
เกือบสว่างจึงลุกเข้าคลุกโลม

๏ โลมแต่รักเราต่อมาคลอหลัก
เพื่อหมุดปักเป็นหมัดเข้าฟัดโถม
เปลี่ยนเพลงรุกรับจะเข้าประโคม-
ต่อเป็นโหมหาญศึกเข้าคึกครวญ

๏ ครวญเพลงกรุ่นรักร้อนมาก่อนไก่
อรุณใหม่หมอกฝ่าซับนาสวน
ยังชุ่มชื่นเย็นเรื่อกรุ่นเนื้อนวล
หลังจากครวญหลับก่ายตื่นสายเกิน ๚๛
๒๑๐๐
๒๐๐๑๕๔


สวัสดีขอรับเพื่อนๆชาวกลอนไทย
ต้องขออภัยยิ่งที่มิค่อยได้เข้ามาร่วมร่ายกลอนบ่อยนัก ขอรับ

[ohWOW]

จะกี่ครั้งกี่คราวลมหนาวผ่าน
จะเก็บรสความหวานให้นานเนิ่น
จะย้อนรอยอารมณ์ที่ข่มเพลิน
จะเชื้อเชิญเชยชิด..ทั้งจิตใจ

ตะวันส่องห้องหอที่รอแดด
ทอแสงแวดข่มฝนที่หล่นไหล
เผยรังสีล้ำล่วงสู่ทรวงใน
คล้ายเปลวเพลิงโลมไล้..หัวใจคน

[อักษรารำพัน]

จะกี่ครั้งกี่คราวลมหนาวผ่าน
จะเก็บรสความหวานให้นานเนิ่น
จะย้อนรอยอารมณ์ที่ข่มเพลิน
จะเชื้อเชิญเชยชิด..ทั้งจิตใจ

ตะวันส่องห้องหอที่รอแดด
ทอแสงแวดข่มฝนที่หล่นไหล
เผยรังสีล้ำล่วงสู่ทรวงใน
คล้ายเปลวเพลิงโลมไล้..หัวใจคน

๐ ต้องเข้าใจ..ในรัก..อย่างหนักแน่น
ให้ลึกซึ้ง..ถึงแก่น..ยามแสนหม่น
และต้องพร้อม..ยอมรับ..กับกมล
ที่ทุกข์ทน..บนทาง..ที่ร้างใคร

๐ เมื่อเข้าใจ..ในรัก..ตระหนักค่า
จะรู้ว่า..คราอก..ตอนหมกไหม้
ความเจ็บนั้น..มันแค่..รอยแผลใจ
ความอาลัย..ไม่ช้า..ก็พร่าเลือน

[จ้อง เจรียงคำ]

สักระฆังครั้งเคาะเสนาะเคลิ้ม
อีกยกเพิ่มเริ่มเพลงบรรเลงเพื่อน
จะกี่ยกถกยามความรักเยือน
ยังยินเหมือนเกลื่อนหมายสหายมิตร

ถึงอกเหน็บเจ็บหนาวอีกคราวหนอ
ยังเพียรจ่อรอเจิมมาเพิ่มจิต
หรือเข็ดคร้ามห้ามข่มพาล่มคิด
ก็ยังพิศวาสพร้อม..สมยอมภักดิ์

 

[ohWOW]

ถึงอกเหน็บเจ็บหนาวอีกคราวหนอ
ยังเพียรจ่อรอเจิมมาเพิ่มจิต
หรือเข็ดคร้ามห้ามข่มพาล่มคิด
ก็ยังพิศวาสพร้อม..สมยอมภักดิ์




ถึงอกเหน็บเจ็บหนาวกี่คราวครั้ง
ชีพก็ยังรอเติมเพื่อเสริมหลัก
จะพลิกฟื้น ถลาแล่นทั้งแดนรัก
รอคนปักหลักส่ง..ตรงกลางดวง

ในคืนหนาวฝนคลุมผ่านนุ่มเนื้อ
อยากอุ่นเอื้อล้อมรุกทุกคราวช่วง
ฟังเสียงครวญสันไหวจากในทรวง
ยิ่งคล้ายแววห่วงหวง..จากดวงตา

[พรายม่าน]

เสียงระฆังดังครวญอย่าด่วนคล้อย
แสนละห้อยร้อยหวงยังห่วงหา
ก่อนระฆังสั่งซ้ำเสียงอำลา
ขอแก้วตาอย่าเลือนเหมือนระฆัง

รอระฆังกังวาลผ่านเพลงเคาะ
ส่งเสนาะเหมาะบรรเลงเป็นเพลงหวัง
กับคืนคอยดอยหนาวร้าวภวังค์
ขอให้รู้ผู้อยู่หลัง ก็ยังรอ

พรายม่าน
สันทราย
๒๙.๐๑.๕๔

[(ฟ้า) มารสุรา]

เสียงระฆังดังหง่างอย่างผิวแผ่ว
วังเวงแว่วจับจิตใจให้หวนหา
รักเริ่มแรกแทรกซึมทรวงดวงอุรา
เอิบเอมอ้าอิ่มอกตกหลุมใจ

สิ้นเสียงดังระฆังก้องร้องหมดยก
โอ้นรกตกหลุมพรางร่างมอดไหม้
ถูกไฟรักเผาผลาญมาลย์ดวงใจ
คงเหลือไว้ให้เห็นแต่แค่วิญญาณ

 

[ohWOW]

พิษรักคงครวญคำตามกำหนด
เพื่อแต่งบทรอรักปักกลางฐาน
ก่อนเร่งเร้าสื่อล่วง จากดวงมาน
ให้ขับขานแทรกขวัญ..จนสั่นรัว

อา ไออุ่น วับวามทั้งสามโลก
มาหยอกล้อลมโบก กรรโชกยั่ว
กระแทกโหมโครมครวญก่อนม้วนตัว
แนบฟ้าหลัวตอบรับ..ในวับนั้น

[คนสาธารณะ]

๐๑๔๔

๐ ระฆังขานขับล้า........ระโรยเสียง
ฟังแว่วพอยินเพียง.......ผ่าวนั้น
แรงรักห่มคลอเคียง.......เนาคู่
ยังอุ่นอวลอกฝั้น..........อีกฟื้นเพลงสนาน

๐ ลานรักเริงกรุ่นเรื้อ......รัง,ฝัน
เพลินผับเรียมรังสรรค์....หล่อนซึ้ง
ชายตรึงต่อเพลงอัน......เอมสุข
ยังส่งนวลจนอึ้ง...........อิ่มพร้อมระฆังขาน ฯ

๐๑๕๔
๑๓๐๓๕๔

" คนสาธารณะ "
คิดถึงพี่น้องบ้านกลอนทุกๆท่านขอรับ