ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

"เหยื่อหลงใหล?"

๐

๐ เธอละล่ำละลักเข้าทักฉัน
เสียงคล้ายสั่นสรรคำพร่ำโอนอ่อน
วันนั้นแก้มแย้มปลั่งทั้งหน้าอร
ปนออดอ้อนออเซาะ...เพราะมีใจ

๐ ฉันมีค่าครานั้นวันเธอชอบ
ครั้งจิตบอบบางซ่อนจึงอ่อนไหว
กระโจนลงหลงเธอเผลอกลิ่นไอ
กอบความใสใส่จิต..คิดรักเธอ

๐ วันของเราเบาบางอย่างคนสุข
ร่องรอยทุกข์ซุกหายไม่เผยอ
จนเริ่มกลับตาลปัตรชัดที่เจอ
เกิดชายเซ่อน่าขัน..แต่นั้นมา

๐ บทบาทฉันหลงซื่อเฝ้ายื้อยุด
อย่างมนุษย์ผู้ชาย..ก่อนไร้ค่า
เสียงละล่ำละลักหนักเย็นชา
บทอ้อนซาตาเปลี่ยน..เจียนหมางเมิน

๐ เริ่มรู้สึกนึกข่มเพราะปมรัก
คอยแน่นหนักรักท่ามความห่างเหิน
ความโดดเดี่ยวเดียวดายง่ายเผชิญ
เพียงขัดเขินคนถาม..ถึงทรามวัย

๐ ฉันละล่ำละลักทักวันนี้
ด้วยเสียงที่สั่นเครือ..เหยื่อหลงใหล
เมื่อความจริงเฉลยเผยความนัย
ว่ามีใครที่เธอ..เจอใหม่แล้ว..

ระนาดเอก

[แม่ค้าหน้าหวาน]

เมื่อรักจาก...ยากเอ่ย...เอื้อนเผยออก
ว่าช้ำชอก...เกินทน...กมลหนอ
ฤาว่ารัก...ร้อยให้...ไม่มากพอ
ไยร้องขอ...เลิกลา...อุราตรม

มาเสแสร้ง...สร้างภาพ...ให้วาบไหว
สุดท้ายใคร...เย้ยย่ำ...จนช้ำขม
เช่นละคร...ตอนจบ...ที่จ่อมจม
น้ำตาพรม...รดทรวง...ท่วมดวงมาน

~แม่ค้าหน้าหวาน~
 

[มนฤทธิ์]

คนหลงใหลคนนี้แท้คือเหยื่อ
เป็นเพียงเรือข้ามฟากแล้วผลักไส
มายั่วยวนชวนให้ฉันปั่นป่วนไป
แล้วลาไกลทิ้งฉันไว้ให้อาวรณ์