ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Kotchanan]

ผลการให้คะแนน
>>> คลิ๊กที่นี่

ผลประกวดกลอน
>>> คลิ๊กที่นี่

ผลประกวดเก่าๆ
>>> คลิ๊กที่นี่


หัวข้อประกวดกลอนประจำเดือน กันยายน ๒๕๕๓  - รอยยิ้มที่หายไป -    

                  (หมดเขตรับกลอนวันที่ ๓๐  กันยายน  ๒๕๕๓)




กติกา
1.หากยังไม่ได้สมัครสมาชิกให้สมัครสมาชิก่อนที่ !!!คลิ๊กที่นี่ !!
2. รูปแบบของกลอนนั้น Free Style ความยาวอย่างน้อย 2 บท (บทกลอนสั้นกว่านี้ไม่พิจารณาผลประกวด)
3. กลอนที่โพสนี้ ขอให้เป็นกลอนที่แต่งขึ้นเอง และไม่เคยโพสที่ไหนมาก่อน
4. ส่งได้ไม่เกิน 2 ผลงานต่อ 1 คน
5. ผู้ที่ได้รางวัลชนะเลิศของเดือนนั้นๆ จะต้องเป็นกรรมการของเดือนถัดไปด้วย มิฉะนั้นจะขอคะแนนคืน (กติกาข้อนี้เพิ่มมาใหม่สำหรับการประกวดเดือน ส.ค.53)
เมื่อหมดเวลารับผลงาน จะมีแบบฟอร์มกลอนประจำเดือนนั้น ที่มีผู้บทกลอน + ผู้แต่ง ส่งไปเพื่อให้กรอกคะแนนครับผม ซึ่งกรรมการทุกท่านจะได้รับคะแนน 5 คะแนนเป็นน้ำใจครับ

เวลาโพสขอให้ยึดรูปแบบตามนี้นะจ๊ะ

Title : ...................................
Author : ..............................

รางวัล    
 
1. รางวัลชนะเลิศอันดับ 1 ได้รับ 15 คะแนน และขึ้นโชว์ที่หน้าแรกของ www.klonthai.com

2. รางวัลรองชนะเลิศอันดับ 1 ได้รับ 12 คะแนน

3. รางวัลรองชนะเลิศอันดับ 2 ได้รับ 9 คะแนน

4. รางวัลชมเชย มี 3 รางวัล ได้รับ 3 คะแนน

5. รางวัลขวัญใจเพื่อนๆกลอนไทย ได้รับ 3 คะแนน

ผลประกวดกลอนอันดับ 1-3 จะถูกส่งไปให้สมาชิกของ klonthaiclub.com อ่านเป็นการเผยแพร่

ใช้เกณฑ์การตัดสินใหม่ (รวมคะแนนดิบ)จาก >>>> ว่าด้วยการประกวดกลอน

[Zhyphires]

Title : ฉันขอโทษ ...
Author : Zhyphires

-------------------------

   มองเก้าอี้ที่ว่างเปล่าในเช้านี้
รู้ตัวดีว่าผิดพลาดขนาดไหน
ที่เคยมียิ้มรักประจักษ์ใจ
เหลือเพียงใครอีกคนทนเฝ้ามอง

   ก่อนเจ้ายิ้มข้ามั่นในจากใจแน่
เพียงหากแต่ข้าไม่รับตอบสนอง
รอยยิ้มเจ้าข้าตอบกลับเพียงแค่มอง
ไม่เคยลองรับรสจับจรดใจ

   จากยิ้มแรกแปลกไปดูหมองหม่น
ยิ้มแต่คนตาไม่ยิ้มอยู่ใช่ไหม
ใช่ไม่รู้แต่อยู่ทนไม่สนใจ
ก็ใครใช้ให้ส่งยิ้มเจ้ามา ?

   จนจวบสุดรักรานไม่สานต่อ
เพราะคำขอเธอนั้นปรารถนา
รักอ้อนวอนนอนขอทั้งน้ำตา
และเป็นข้าที่ปาไปไม่ใยดี

   มาวันนี้ไม่มีใครยิ้มให้
จนความเหงาถามใจว่าใครหนี
คนที่ไล่เพิ่งเข้าใจในนาที
ว่ารักที่ดีแท้ได้ลอยไป..

   จะขอโทษแต่ไม่ขอรอเธอกลับ
จิตจะจับจองจำรอยยิ้มใส
เป็นภาพวาดสลักลึกตรึกหัวใจ
กับรอยยิ้มที่หายไปไม่กลับมา...

---------------------   

[♥Bird♥]

]Title : หายเพราะรัก
Author :  ◄♥Bird♥► 

รอยยิ้มเธอทำไหมถึงหาย
แสนเสียดายยิ้มหวานพอมีไหม
เพราะอะไรถึงทำมันหายไป
เหตุอันใดช่วยเล่าความมาที
อันนวลน้องคนนี้ขอตอบว่า
คุณพี่ขาหนูรอรักมาแรมปี
พี่จากไปยิ้มหนูหายทุกที
เห็นคนรักมีคนอื่นยิ้มได้ไง
โธ่นวลน้องตัวพี่ผิดไปแล้ว
อภัยเถอะน้องแก้วเริ่มต้นใหม่
ต่อไปนี้พี่จะไม่มองใคร
จะไม่ไปไหนอีกพี่สัญญา
ถ้าหากว่าคุณพี่รับปาก
จะไม่พรากจากกันดีนักหนา
กลัวจะไม่เป็นไปตามคำสัญญา
คงไม่ว่าถ้าจะขอพิสูจน์ใจ

[note16026]

Title : รอยยิ้ม ผัดไทย และ  เส้นด้าย
Author : note16026




ทุกสิบเก้า นาฬิกา เวลาเดิม

ได้มาเติม แรงใจ ได้ดังฝัน

ถนนนี้ มีเธอผ่าน ทุกวานวัน

จำเป็นฉัน ฝากตัว ร้านผัดไทย



ความจริงว่า หาได้ชอบ ผัดก๋วยเตี๋ยว

มานั่งเปลี่ยว ประจำ ด้วยเหตไหน

เพียงเพื่อรอ ยลนางฟ้า ประจำใจ

เดินผ่านไป ชั่วพริบตา เวลาทอง




ทุกวันมา ตั้งตารอ พร้อมรอยยิ้ม

ใจกรุ้มกริ่ม  อิ่มเอิบ  ไม่มีสอง

เธอคนดี มากมี ใครหมายปอง

หวังจับจอง ดองรัก ปักอุรา



ชายทึ่มๆ หายซึม เมื่อเห็นเธอ

สิ่งแย่เจอ ทั้งวัน มันหนักหนา

สิ่งเลวร้าย สลายยาม เห็นเธอมา

บนใบหน้า มีรอยยิ้ม ไม่รู้ตัว



วันนี้มา ร้องเรียก ผัดไทยหนึ่ง

คอยคำนึง ถึงเธอ ยามสลัว

ผัดไทยหมด ไปสามชาม ฟ้ามืดมัว

ใจหวั่นกลัว ตัวเธอ ไปไหนกัน



สิบวันผ่าน ทุกจาน ของผัดไทย

เธอรู้ไหม มีใคร เฝ้ารอฝัน

ไม่เคยชอบ ผัดไทย ชุ่มน้ำมัน

แต่ตัวฉัน กินมัน เพื่อรอเธอ



ทุกวันนี้ ยังกิน ผัดไทยอยู่

หาได้รู้ สภาพหน้า ดั่งคนเอ๋อ

รอยยิ้มหาย ดั่งควาย หลงละเมอ

รู้ไหมเธอ คือรอยยิ้ม ที่หายไป



ได้เข้าใจ ปากผูกไว้ ด้ายเส้นหนึ่ง

โยงไปถึง  คนคำนึง ซึ่งห่างหาย

ยามพบเธอ ด้ายขยับ ปากยิ้มพราย

ยามเธอกราย ด้ายหย่อนวาย ยิ้มหายจาง




อย่าเอารอยยิ้มเราไปผูกไว้กับใคร เมื่อเขาจากไป  เราจะยิ้มให้ใครไม่ได้อีกเลย

[ดาวระดา]

Title:ความเสื่อมถอยทำรอยยิ้มจาง
Author:สุวิจักขณ์

สังคมอันขมขื่น                   รอยยิ้มชื่นถูกกลืนหาย
หมดค่าน่าเสียดาย              หายากยิ่งกว่าสิ่งใด

ยิ้มเอ๋ยเคยค้ำชู                    น่าอดสูดูหม่นไหม้
จืดจางร้างลืมไป                   สังคมใหญ่เปลี่ยนไปแล้ว

นี่หรือคือความเสื่อม                ยากจะเอื้อมกลับคืนแถว
พี่ป้าน้าหน่อแนว                     ขาดสะบั้นชั้นสกุล

น้ำใจไม่ปรากฎ                      ยิ้มหยาดหยดหมดทางหมุน
กลับคืนฟื้นการุณ                   แหลกเหลวเหลือเอื้ออาทร

บ้านข้างขาดร้างรัก                    ไม่เหลือหลัก"ทัก"ถูกถอน
ถามไถ่ถูกไล่จร                            หวาดระแวงแสดงตน

ถ้อยทีถ้อยอาศัย                        ถูกลบไปให้ฉงน
น้ำใจในชุมชน                           เคยเต็มสิบเหลือหยิบมือ

เหตุผลคนเริ่มเถื่อน                   พวกพ้องเพื่อนเลือนนับถือ
หยิบฉวยต้องด้วยซื้อ                 หวังจะขอต้องรอนาน

รอยไทยในอดีต                        เหมือนมีมีดกรีด เฉาะ ฝาน 
ห่วงตนเป็นสันดาน                    ยากสมานคลานกลับคืน

ยุคเปลี่ยนเวียนลืมลบ                 ยิ้มเป็นศพกลบดินผืน
มอดไหม้ด้วยไฟฟืน                  ความเสื่อมถอยร้อยสังคม

รอยยิ้มจากริมปาก                  เหลือเพียงซากรากความขม
จบจางสร่างนิยม                     กาลเวลาฆ่ารอยยิ้ม       


           

[yotaga]

Title: ทำไมถึงทำกับฉันได้
Author: yotaga

     ฟ้าร้องฟ้าแลบฟ้าผ่า
     อกสั่นขวัญผวาในอารมณ์
     อดทนอดกลั้นเหลือจะข่ม
     ร้องห่มร้องไห้ใจสลาย
     เคยรักเคยลุ่มเคยหลง
     ซื่อตรงซื่อสัตย์กระจัดกระจาย
     ถูกเหยียบถูกย่ำถูกทำร้าย
     รอยยิ้มจึงจางหายไป
    เบื่องานเบื่อบ้านเบื่อช่อง
    เมียงมองหาหลีหญิงใหม่
    ช่างคิดช่างทำช่างเหยียบย่ำน้ำใจ
    ทำไม..ทำไม....ถึงทำกับฉันได้ถึงเพียงนี้
                                             
                                                                             

[puthanukorn]

 
Title: ยิ้มสยาม
Author: พุทธานุกร
ยิ้มเอย ยิ้มสยาม                       ช่างงดงาม จริงใจ หาใดเหมือน
ทั้งเด็กเล็ก เด็กโต เด็กดาว(น์)เดือน                       ยิ้มเสนาะ เยาะเสมือน เป็นเพื่อนกัน
ทั้งชรา แปลกหน้า ไทยและเทศ                          เรายิ้มให้ เพราะเหตุ ผลสร้างสรรค์
สร้างไมตรี ชีวีงาม ทุกคืนวัน                                สร้างให้มี เธอฉัน ทุกวันคืน
ทั้งบางกอก บางกรวย หรือบางเขน                          ยิ้มให้เห็น ฟันทุกซี่ ไม่มีฝืน
ชาวฝรั่ง มังค่า มานั่งยืน                                เห็นไทยยิ้มก็รื่น ระเริงใจ
ชาวต่างชาติ บอกSmile of Siam                          เทศหลายคน ซักถาม อยู่ที่ไหน
อยากไปเที่ยว เห็นยิ้ม อันพิมใจ                             ไปทุกที่ ในไทย ได้เห็นชัวร์
ยิ้มเอย ยิ้มสยาม                             ที่งดงาม จริงใจ ไยสลัว
ทั้งเด็กเล็ก เด็กโต ก็น่ากลัว                                ปัจจุบัน ถ้วนทั่ว มีเลศนัย
ทั้งชรา น่าแปลก ไทยและเทศ                          มันมีเหตุ ร้อยพัน นั้นไฉน
ถึงไม่ยิ้ม ไม่แย้ม แฉล้มใจ                                มีแต่ฉัน กับใคร ไม่มีเธอ
แม้กรุงเทพฯ บางกรวย และบางเขน                           ที่เคยเห็น ซี่ฟัน อยู่เสมอ
ชาวฝรั่งมังค่า มาพบเจอ                                “นี่ไทยเหรอ" บึ้งตึง เพราะอะไร
ต่างชาติเคย บอกSmile of Siam                          ปัจจุบัน ฉันถาม มันอยู่ไหน
อยากให้เราทุกคน ที่เป็นไทย                                เอารอยยิ้ม ที่หายไป กลับคืนมา
“อยากให้ราทุกคน ที่เป็นไทย                          มีรอยยิ้ม พิมใจ คู่ไทยเทอญ”

[บอม ซอง ดุ๊ก]

Title:คืนมาเถิดรอยยิ้ม
Author:บอม ซอง ดุ๊ก

รอยยิ้มเอ๋ย เคยอ่อนหวาน เคยคุ้นตา
สุดขอบฟ้า ยังเลื่องลือ นี่คือ"ไทย"
เอกลักษณ์ แห่งไมตรี มีความหมาย
คือสายใย  และหัวใจ อันงดงาม   

แล้ววันหนึ่ง รอยยิ้มนั้น มาเลือนหาย..!!
คงเหลือไว้ แค่เพียงรอย ความบอบช้ำ
ด้วยเหตุการณ์ ความวุ่นวาย ทุกเช้าค่ำ
"เกิดสงคราม ชิงเป็นใหญ่ ไปทั่วแดน"

ต้องใจหาย ในเหตุการณ์ อันสลด
จบภาพพจน์ อันดีงาม ล้ำค่าแสน
เพราะตัณหา ของบางคน ทำคลอนแคลน
"ลบรากแก่น คู่บ้านเมือง เพียงเรื่องเงิน"

แบ่งฝักฝ่าย หอบทิฐิ  เข้าหากัน
สร้างชนชั้น กั้นน้องพี่ ให้ห่างเหิน
ไฟวิกฤติ เผาผลาญไทย จนยับเยิน
"คงสายเกิน หากไม่หยุด ก่อสงคราม"

เพียงหันหน้า เข้าหากัน กลั่นรอยยิ้ม
แย้มกรุ่นกริ่ม พริ้มอีกหน ชนสยาม
กลับคืนสู่  ความเป็นไทย ที่งดงาม
   ฟื้นทรงจำ ยิ้มแบบไทย ให้กันเอย   

"ยิ้มให้กันวันละนิด จิตเบิกบานแจ่มใส"

[อัศจรรย์จิต]

Title:ร่องรอยแห่งรอยยิ้ม
Author:อัศจรรย์จิต
ครั้นเพรงกาลนานมาใบหน้าชื่น
รอยยิ้มยื่นชื่นชิดพิศมัย
ความกลมเกลียวเกี่ยวพันด้วยปันใจ
ความรักใคร่ในเครือนั้นเหลือท้น

พายเรือผ่านบ้านเขาก็เข้าทัก
ความรู้จักมักเคยไม่เลยหล่น
อาหารหอบมอบให้ไม่กังวล
ไม่คิดต้นคิดดอกให้งอกเงย

รู้ช่วยเหลือเจือจุนอบอุ่นแสน
ใครขาดแคลนแทนให้ไม่นิ่งเฉย
เกิดรอยยิ้มกริ่มกรุ่นความคุ้นเคย
ไม่ละเลยเหลียวแลธาตุแท้ไทย

มีขุ่นข้องหมองเศร้าเข้าปรึกษา
เช็ดน้ำตาผ้าผืนหยิบยื่นให้
ปลอบขวัญคราวร้าวรนหมองหม่นใจ
รอยยิ้มให้เสมือนเพื่อนร่วมตาย

เหลือเพียงร่องรอยเก่ามาเล่าสู่
ให้รับรู้ก่อนเก่าเราเฉิดฉาย
รักร่วมเรียงเคียงกันจนวันวาย
หาเหือดหายแห้งเหี่ยวเหมือนเดียวนี้

[rain]

Title : ปากเป็นโทษ
Author : rain
                                                               ปากเอ๋ยปากพูดได้ทั้งโทษทั้งคุณ
                                                            เหมือนบาปบุญที่เราได้ทำกัน
                                                            พูดให้ขำพูดให้เศร้าชั่วนิรันดร์
                                                            ปัญหาก็ำพากันไปชกต่อย
                                                               เหลือแต่เลือดนองไว้เป็นร่องรอย
                                                            ค่อยค่อยแห้งจนประดิดประดอย
                                                            ไม่มีร้อยยิ้มเหลือแม้แต่น้อย
                                                            จะรอคอยให้คนมาเก็บศพ
                                                                เหมือนแค่แกล้งหยอกล้อให้มันขำ
                                                            ทำให้ช้ำจนเขาต่อยสลบ
                                                            เมื่อฟื้นเอาแต่หนีเอาแต่หลบ
                                                            สักวันมันจะจบพร้อมกับน้ำตา
                                                                 รอยยิ้มหายไปพร้อมกับความสุข
                                                             เหลือแต่ทุกข์ไว้ให้เพื่ออำลา
                                                             ทั้งหายนะต่างต่างนานา
                                                             อนาคตข้างหน้าจะสุขหรือทุกข์
                                                               
                                                               

[หลานเจ๊กโรงสุรา]

Title : สิ่งที่หายไป
Author : ณัฐกวินท์

ยังนึกถึงวันวานที่มีเธออยู่
ได้เคียงคู่ข้างกายก็คลายหนาว
ได้นั่งมองท้องฟ้ามองดวงดาว
จะจดจำทุกเรื่องราวที่มีเธอ

แต่วันนี้ข้างกายมันว่างเปล่า
แสงดวงดาวที่เฝ้ามองก็เลือนหาย
นั่งกอดเข่าเหน็บหนาวไปทั้งร่างกาย
บทสุดท้ายต้องเฝ้ารอแม้ทรมาน

ไม่มีแล้วรอยยิ้มบนใบหน้า
ไม่มีแล้วสบสายตาให้ใจสั่น
ไม่มีแล้วกระซิบบอกว่ารักกัน
ไม่มีเธอ...แล้วฉัน...จะมีใคร

[แป้งน้ำ]

Title : .  .. รอยยิ้มที่หายไป .. .
Author :  。゜・ ♪*.แป้งน้ำ♪(*^ ・^)ノ⌒☆





และแล้ว . .. .  น้ำตาแห่งความอ่อนไหว
ก็ย่ำเท้าทิ้งตัวเป็นสายบนใบหน้า
ลบความเข้มแข็งสุดท้ายที่ฉันมี .. . ชั่วพริบตา
มันเป็นเกมส์แห่งความปวดปร่า . .. ที่สั่นคลอนน้ำตา . . จนท่วมใจ


หมากตัวหนึ่ง .. . บนกระดานแห่งความอ้างว้าง
ร่ำไห้กับการถูกทิ้งขว้าง . .. อย่างหวั่นไหว
ช่วยตอบโจทย์ให้กระจ่างสักนิด  ~ ความจริงแล้วฉันทำผิดเรื่องใด
จึงถูกพันธนาการความเหงาไว้ .. . เข่นฆ่ากัน


หรือว่าที่แท้  ~ ฉันเป็น "แค่" คน "ไม่เคยถูกรัก"
คนแสนดีอย่างเธอ จึงไม่อาจจมปลัก . .. เดินร่วมฝัน
ไม่มีสิทธิ์ .. เลือกเอาความรักทั้งชีวิตไปผูกพัน
ควรต้องยอมรับคำพิพากษาลงทัณฑ์ .. . ด้วยความเต็มใจ



ฉันยอมจำนนแล้วล่ะ . .. ที่รัก
ช่วยอยู่ปลอบโยนอีกสักพัก  ~ แล้วค่อยแยกย้ายได้ไหม?
แลกกับรอยยิ้มของคนตรงหน้าที่กำลังหมดไป
พร้อมกับการมาเยือนของความเสียใจ . .. ชั่วนิรันดร์

[my smile]

Title :  ... รอยยิ้มของฉัน ...
Author :  My smile




รอยยิ้มที่เปื้อนบนใบหน้า
ถูกลบด้วยม่านน้ำตาที่รินไหล
อาจสงสัยว่าความจริงมันเป็นยังไง
แต่อย่าถามได้ไหมยังไม่พร้อมตอบเธอ

ตอนนี้ยังไม่อยากสบตา
สิ่งที่ฉันพบมายังวนเวียนอยู่เสมอ
ภาพรอยยิ้มที่เขามอบให้กับเธอ
และภาพที่เธอ อาจเผลอยิ้ม ตอบกลับไป

หากถามว่าเป็นยังไงบ้าง
รู้สึกอ้างว้างและไม่อยากหยุดร้องไห้
คำตอบที่อัดอั้นคือฉันเสียใจ
ยังไม่อยากทำอะไร ไปกว่า ก้มหน้าหลบสายตา

รอยยิ้มของฉัน
ยังไม่อยากเสียมันสิ่งมีค่า
ได้ยินไหมฉันตะโกนออกไปพร้อมน้ำตา
มันดังก้องบอกเธอว่าอย่าจากฉันไป.....

[สายลมสีขาว]

Title :  รอยยิ้มที่หายไป…ฉันจะรีบไขว่ เพื่อตามมา..
Author :  สายลมสีขาว

สลักพิมพ์ กริ่มดวง ยวงใบหน้า
ตละการตา ด้วยยิ้ม พริ้มสดใส
ช่างอ่อนหวาน และนุ่มนวล กว่าอื่นใคร
แต่แล้วใย กลับหาย คล้ายไม่มี

จะทวงคืน รอยยิ้ม อันสดใส
พร้อมกับใจ ที่ฝาก ในดิถี
จะตามหา บางสิ่ง แห่งรวี
ซึ่งเคยมี โอบอ้อม ล้อมดวงกานต์

ถึงสุดหล้า ฟ้าคราม อร่ามเห็น
จะร้อนเย็น ไม่สน ผจญผลาญ
เพื่อรอยยิ้ม ได้กลับคืน ชื่นดวงมาน
ใครคิดทาน ห้ามฉัน คงต้องทวน

เพราะด้วยใจ ตั้งมั่น จะช่วยเหลือ
อำนวยเอื้อ เกื้อจิต ด้วยคิดหวน
แม้ตราบฟ้า แผ่นดิน และทั้งมวล
แล้วแต่ล้วน ได้เห็น เป็นพยาน ...

[Toetoo88.5]

Title : ...................................รอยยิ้ม ของรอยรัก ที่ขาดหายไป
Author : .............................. ตือโต๊ะ

เรื่องราวรัก ร้อยเรียง เล่าเรื่องรัก

ตอนอกหัก รักร้าวราว แตกสลาย

รอยยิ้มหวาน ที่เคยเห็น ขาดหายไป

ดวงฤทัย มลายลับ ดับชีวัน...


ครั้นจะย้อน ตอนเธอยิ้ม พิมพ์ใจมั่น

รอยยิ้มนั้น คงไม่หวน มาสู่ขวัญ

ครั้นจะอ้อน วอนก้มกราบ ไม่สำคัญ

เพราะฉันมัน แค่รอยรัก เธออยากลา...

 

[คนเผาถ่าน]

Title : .สยาม..เมืองยิ้ม..
Author ..สุรัตน์ชัย

[หนึ่งบทความ หนึ่งบทกลอนสอนให้คิด                 ประจักษ์จิตแน่แท้แลความหลัง
ประเทศนี้ประเทศไทยใกล้หรือยัง                         ทุกคนหวังความสงบเช่นบทความ
แล้วรอยยิ้มที่หายไปจะคืนกลับ                            เฝ้ารอรับความสุขคืนสยาม
คืนรอยยิ้มพิมพ์ใจที่งดงาม                                 ดั่งนิยาม สยามเมืองยิ้มที่นิยม
วอนทุกฝ่ายหันหน้าเข้าหากัน                              ยิ้มให้ฉัน-ฉันยิ้มให้จะเหมาะสม
อย่าปะทะวาจาและอารมณ์                                 ยิ้มชื่นชมให้กันนั่นคือไทย......
 

[เอกชัย ดำรงสกุลชัย]

Title : ใครยืมหรือลืมไป
Author : เอกชัย ดำรงสกุลชัย

หลากวลี ที่ต่างสรร สร้างความหมาย
ถ้อยคำคล้าย คำบอกอ้าง วางให้เห็น
ใจมีทุกข์ ยิ้มพลันหาย เช้าสายเย็น
เวลาเป็น นานเท่าใด ให้พูดจา

ล่องลอยลิ่ว ปลิวลอยไกล ต้นไทรโศก
ยอดสนโบก คราโศกร้าง ห่างหนักหนา
ต่างต้องหมุน คืนความฝัน ผันเวลา
เพื่อนำพา รอยยิ้มแย้ม แต่งแก้มคุณ

แม้รอยยิ้ม จะจางหาย มิวายห่วง
ใบไม้ร่วง ถึงคราไกล ไร้รักหนุน
แต่ที่ใจ มีภาพยิ้ม อยู่เป็นทุน
ขอเพียงคุณ มิลืมหลง คงสุขใจ[/center]

ขอบคุณ "อัศจรรย์จิต" มา ณ โอกาสนี้ด้วย

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

Title : แม่ของฉัน
Author : kanthita

ร่างป้อมกลมสมวัยชวนใกล้ชิด
ทุกอาทิตย์พบหน้าพาสุขสันต์
อาหารอยากแบบใดได้ทันควัน
สารพันทำให้ไม่แชเชือน

ตาทั้งคู่ประกายให้ความรัก
หอมกรุ่นตักกอดได้หาใครเหมือน
อิ่มละมัยใบหน้าไม่ลาเลือน
รอยยิ้มเปื้อนวันนี้ไม่มีแล้ว

[สอกิ้น (ดินสอสั้น)]

Title :   ยิ้มเหงาๆ
Author : สอกิ้น  (ดินสอสั้น)
 emo_62ตึ๊กตั๊ก   ตึ๊กตั๊ก    ตึ๊กตั๊ก
ความรักถูกซ่อนเร้นอยู่เส้นไหน
หลายปีแล้วที่รอยยิ้มอันพิมใจ
มาถูกรักพรากไปในความเศร้า
 (                  ?                      )
นี่ซินะเขาเรียกว่าความว่างเปล่า
เสียงกระซิบข้างหูดูเงียบเบา
กระพรายเพื่อมเชื่อมเงาเหงาเข้ามา
 ห........................
สัญญาณของหัวใจอ่อนนักหนา
จะหยิบเอาอะไรในโลกาภ์
ช่วยดูดคลื่นชีวาในชีวิต
 ตึ๊กตั๊ก    ตึ๊กตึ๊ก    ......ตึ๊ก
รู้สึกนึกหาระอาจิต
รอยยิ้มก็เหือดหายไร้ความคิด
เพราะพิษรักลวงหน่วงเหนี่ยวใจ
 

[บ้านริมโขง]

Title: รอยยิ้มที่หายไป

Author: บ้านริมโขง

น้ำเจิ่งนองท้องทุ่งของลุงป้า
มันเป็นน้ำท่วมนาพาโศกศัลย์
เหมือนท่วมลมหายใจในชีวัน
ที่ต่อเติมความฝันให้สั้นลง

เห็นใบหน้าเศร้าหมองของสองเฒ่า
ที่เคยเฝ้าฝากหวังดั่งประสงค์
จากเม็ดข้าวในนาพาดำรง
เลือนลางลงจากดวงตาที่ฝ้ามัว

ไม่มีเหลือรอยยิ้มอิ่มใบหน้า
มีแต่รอยน้ำตาพร่าสลัว
ทางชีวิตมืดมนจนน่ากลัว
มองรอบตัวยิ่งมัวหม่น..คนทำนา !