ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เพรางาย]

กลีบดอกล่องธารนานแล้ว
คลาดแคล้วโขดเขินเนินหิน
กวักกอบจากลำน้ำริน
กลีบบางแหว่งวิ่นชอกช้ำ

อยากวางกลีบงามตามพื้น
กลับคืนดินอุ้มชุ่มฉ่ำ
ได้ยินเสียงพ้อต่อคำ
อยากลอยตามน้ำต่อไป

ได้แต่ทำต่อตามสั่ง
แม้ยังงุนงงสงสัย
กลีบน้อยรู้บ้างอย่างไร
ถึงหวังแหลกไวกว่าควร

[กุลมาตา(singlemom99)]

ดอกไม้ธรรม  นำล้วน   ทวนกระแส
ธรรมดา   จึงตามแต่   กระแสน้ำ
ยากจะทวน   มวลกระแส   ที่แผ่นำ
ลอยตามลำ-   ธารไหล    ไม่อาจทวน

[ดาวระดา]

กลีบดอกลัดท่องร่องสินธุ์
ผ่านหินซอกซ้อนก้อนใหญ่
กระทบกระแทกแตกไป
กลีบช้ำร่ำไห้ใครรู้

งดงามยิ่งเหลือเมื่อเช้า
เย็นเย้ากลีบหมดอดสู
ก่อนร่วงดอกหนาน่าดู
คราวเรียงเคียงคู่ดูดี

อยากคว้ากลีบช้ำบำบัด
หลังซัดถูกโทรมโถมถี่
เหลือช่อดอกค่ามาลี
เพียงเหยื่อปลาที่คอยรอ

[คนรักษ์ถิ่น]

กลีบดอก  ลอยน้ำ  นานเนิ่น

เพลิดเพลิน  ริมธาร  หวั่นไหว

ผ่านแล้ว  ผ่านเพลิน  เกินไกล

หวลไห้  กลีบพร่ำ  รำพัน

[ปรางทิพย์]

กลีบอ่อนซ้อนเรียงเคียงช่อ
แทรกกอล่อผึ้งบึงเขียว
สดสีคลี่บานก้านเรียว
โฉบเฉี่ยวเหลียวมองต้องตา

ลมโชยโบยโบกโยกไหว
กิ่งไผ่ไล่ลู่ภูผา
บรรเลงเพลงไพรใกล้มา
บุหงาพาหวนชวนดม

นานวันพลันเฉาเหงาหงอย
รอคอยลอยวับสับสน
กลีบร่วงยวงแห้งแสร้งวน
หมองหม่นทนติดริดรอน

[สายลมสีขาว]

กลีบดอกไม้ ร่ายรำ ระบำสาย
โรยระบาย จากฟ้า สู่ธารฝัน
ร่วงระริน กลิ่นหอม อ้อมรำพัน
แล้วระลิ่ว ทิวนั้น กลางวารี

แต่งแต้มเสริม เติมสี คีย์รังสรรค์
ก่อภาพอัน วิจิตร ชิดดิถี
เป็นภาพงาม ตามแบบ แก้วมุนี
จึงร้อยกรอง เป็นวลี ได้จีรัง

ผกางาม บานคลี่ ที่พื้นแก้ว
ประกายแวว แผ่วลม ผสมหลัง
คลอคเลียเคล้า อรุณ เสียงระฆัง
พันเหนี่ยวรั้ง ดวงใจ ให้หยุดลอย

[masapaer]

กลีบดอกล่องธารนานแล้ว
คลาดแคล้วโขดเขินเนินหิน
กวักกอบจากลำน้ำริน
กลีบบางแหว่งวิ่นชอกช้ำ

อยากวางกลีบงามตามพื้น
กลับคืนดินอุ้มชุ่มฉ่ำ
ได้ยินเสียงพ้อต่อคำ
อยากลอยตามน้ำต่อไป

ได้แต่ทำต่อตามสั่ง
แม้ยังงุนงงสงสัย
กลีบน้อยรู้บ้างอย่างไร
ถึงหวังแหลกไวกว่าควร

พินิจพิศตามดอกไม้
เหตุใดไม่ตื่นคืนหวน
พื้นดินถิ่นชุ่มนุ่มนวล
กลับด่วนหวนธารพลันล่อง

สมมุติผุดฉายกายตน
ลอยวนทนสินธุ์รินต้อง
กระแสแม่น้ำตามคลอง
เพราะใดใคร่ตรองลองเป็น

เหตุแลกแตกร่างอ้างไหน
เพื่อใดให้เจ็บเหน็บเห็น
ลอยไปไร้เลือดเหือดเย็น
ลำเค็ญเช่นไรไม่รู้

ยอมเพื่อเอื้อร่างต่างเซ่น
แทนใครใดเร้นเป็นอยู่
เพื่อใช้ในหนี้คลี่ดู ?
กลับยิ่งหดหู่มืดมน

(ขออภัยไม่ค่อยถนัดค่ะ......)

ให้ฉงนสงสัยในดอกไม้
มิเข้าใจใดหรือคือเหตุผล
ที่ร้องขอปล่อยนางลอยร่างวน
ในสายชลนทีที่เชี่ยวแรง

ร่างถูกโทรมโถมถั่งรังจะปริ
ยังดำริลงธารอย่างหาญแกร่ง
เพราะเหตุใดไขเถิดเปิดแสดง
ให้รู้แจ้งคนเขลาอย่างเราที

หลับตาข่มสมมติผุดภาพฉาย
นิมิตกายให้ตนวนธารปรี่
ปะทะหินโสโครกโศกกายมี
ทำเช่นนี้มีเหตุเขตข้อใด

หากบางคนยอมได้เพื่อสมแลก
ยอมร่างกายนี้แตกแหลกร่อนไหว
เพื่อขอคนที่รักหักโศกไป
ก็อาจเป็นได้บ้างอย่างใจตน

เพียงหนึ่งเหลวหรือแหลกแลกสิ่งเกิด
ก็น่าเชิดน่าลองตรองดูผล
บัดดอกไม้คือดอกไม้มิใช่คน
ในกมลของนางคืออย่างใด

ใคร่รู้จัง....

[ดาวระดา]

   รูปกลีบกลายกลิ่นสิ้นหนอ
หลังถ่อธารไหลใกล้ฝั่ง
บอบช้ำดำเขียวเซียวจัง
พลังพังราบนาบดิน

จะหวนทวนทางด่างพร้อย
ริ้วรอยใครสนกลกลิ่น
คืนกลับสับสนมลทิน
ใครยินดีเล่าเคล้าคลอ

เหลือชีพเพียงซากตากแห้ง
แมลงไม่ดอมหอมห่อ
เหมือนเคยคราวก่อนตอนรอ
ดอกช่อบานกลีบรีบคว้า...........   
                               

[masapaer]

นี่หรือคือผลบนจิต
พินิจคิดไปไร้ค่า
ด้อยรูปซูบหายกายา
ตามกาลเวลาค่าผัน

ไยจึงถึงเลือกเกลือกกลั้ว
ลอยตัวรัวแบบแสบสัน
บนพื้นขืนเฝือนเหมือนกัน
รอวันบั่นปลิดจิตโรย

ไม่เลือกพื้นดินกลิ่นนุ่ม
โอบอุ้มเรี่ยวแรงแห้งโหย
จนชีพกลีบริดปลิดโปรย
หมดสิ้นกลิ่นโชยโรยรา

มลทินกลิ่นอับทับถม
ไร้ชมดมรูปบุปผา
บัดครบสบเล่ห์เวลา
ถึงคราว่าหมดทดเวร

"ทำไมต้องเลือกทางที่ทำร้ายตัวเองขนาดนั้น.....???"   

[สุวรรณ]

ร่วงมาแต่ไหนดอกไม้นี้
ซูบซีดเหือดสี ในทีหม่น
แต่คงกลิ่นหอมย้อมกมล
ส่งสุขเหลือล้นยามกลิ่นโชย

กลีบเจ้าลอยล่องลงท่องน้ำ
ดับนิยามความช้ำยามกลีบโผย
ปล่อยไปตามกาลความร่วงโรย
ขั้วลิดปลิดโปรยสู่ธารา

แล้วทบกลบร่างพลางทับถม
ปรักหักจมสู่หัตถา
ของวังวนวัฏฏะมรรคา
ตามช่วงเวลาหนอดอกไม้