ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไพร พนาวัลย์]

     

..~ หักใจไม่คิด ~..

สองเราตัดใจพรากจากกันแล้ว
ต่างแน่แน่วทางใครไปเถิดหนา
อวยพรให้โชคดีพี่ขอลา
ไว้ชาติหน้าบ่ายคล้อยค่อยเจอกัน

แต่มาคิดทวนถามถึงความรัก
มันยากนักจะหามาร่วมฝัน
ครั้งรักกันใหม่ใหม่ใจตรงกัน
ความสัมพันธ์หอมหวานซ่านฤทัย

เดี๋ยวนี้กลับแสนห่วงดวงใจพี่
โอ้ คนดีมีทุกข์สุขไฉน?
คิดถึงเจ้าเช้าค่ำอยู่ร่ำไป
โถ ทรามวัยพี่ซมตรมฤดี

อันคุณงามความดีพี่ซาบซึ้ง
ยังติดตรึงฝังใจไม่หน่ายหนี
เจ้าเหมือนคู่ชีวันขวัญชีวี
ตราบชีพนี้จะหาใครมาทัน

ที่รักจ๋าอย่างอนวอนขอโทษ
อย่าขึ้งโกรธไปเลยนะจอมขวัญ
ที่เราสองพลั้งไปอภัยกัน
ลิ้นกับฟันกระทบขบไปมา

พี่มาซับน้ำตาอย่าร้องไห้
ต่อนี้ไปไม่พรากจากแล้วหนา
จะรักน้องคงมั่นคำสัญญา
มอบชีวาน้องพี่นี้คนเดียว

 

“ปรางค์  สามยอด”

[ปางลขุมา]

ช่างออดอ้อนอ่อนหวานดั่งตาลอ้อย
เหมือนพี่คอยปลอบใจให้หายเปลี่ยว
เป็นน้ำทิพย์ชโลมกันปานนั้นเทียว
หายโดดเดียวเดียวดายหัวใจน้อง

มิขึงโทษโกรธใครพี่ชายจ๋า
ที่น้ำตาหลั่งไหลใช่ใจข้อง
ฝุ่นเข้าตาเคืองขัดไม่ชัดมอง
จึงเหมือนร้องเสียใจดั่งใครครวญ

เพียงเห็นพี่มีใจก็หาย...แผล
ที่ย่ำแย่ทุกข์ยากเกินจักหวน
ขอเพียงพี่ปลอบใจหายเรรวน
น้องไม่กวนใจกัน...ฤาฉันท์ใด

[มนฤทธิ์]

อันความรักมีแล้วไม่แคล้วทุกข์
ไม่สนุกฟั่นเฟือนเหมือนดังฝัน
ต้องตัดใจลาร้างอ้างว้างพลัน
ใจของฉันห้ามไม่ได้กระไรเลย

อย่าได้คิดจงตัดใจไปเสียสิ้น
ทั้งชีวินนั้นกระไรโอ้ใจเอ๋ย
ไม่ให้คิดกลับต้องคิดเหมือนจิตเคย
ขอละเลยห่างร้างจางจากจร

[ชมตะวัน]

   
ห้ามหัวใจอย่างไรไม่คิดถึง
เมื่อใจนี้ยังรำพึงถึงเสมอ
ทำอย่างไรถึงลืมได้ไม่พร่ำเพ้อ
หักอย่างไรให้ลืมเธอไม่เผลอใจ

ห้ามหัวใจอย่างไรไม่ให้คิด
ถูกหรือผิดฉันไม่รู้ดูตรงไหน
แค่ติดตรึงคิดถึงหนึ่งคนไกล
แค่ยังหวั่นยังไหวตอนใกล้กัน

ขอสักนิดแค่คิดถึงหนึ่งคนห่าง
เพียงคิดถึงบ้างได้ไหมใครคนนั้น
อย่าห้ามเลยขอแค่คิดนิดหนึ่งแล้วกัน
ขอสิทธิ์ฝันแค่ในใจได้ไหมเธอ

[แป้งน้ำ]

เริ่มหวั่นไหวกับสายตายียวน
ความคิดกับหัวใจมันสวนทาง . .. ไม่คงที่
หักใจไม่ให้คิด .. . แต่หน้าเธอติดหนึบทุกที
ใจเกเรดวงนี้ . .. มันฟ้องว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไป


รู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
ตะลอนหาภาระใหม่ ~ ใหม่
ขยันทำสิ่งดี . .. แบบที่ไม่เคยคิดว่าจะทำให้ใคร
เลยอยากเอามาฝากไว้ .. . พลาง ~ พลางไปก่อนละกัน


สมมตินะ . . ถ้าใจเธอไม่รังเกียจ
จะขอเบียดพื้นที่ ~ ไปเป็นคนของความฝัน
สมมติต่อไปนะ . .. ถ้าเธอเองก็ ~ ผูกพัน
จะรักษาคำมั่น .. . ว่าให้เป็นของเธอนั้น . . ตลอดไป

[พิมพิลาไลย]

หักใจให้ ไม่คิด เรื่องผิดพลาด
ที่วิวาท บาดหมาง อย่างหวาดเสียว
ไม่แตกหัก รักห่ม อย่างกลมเกลียว
เราจะเกี่ยว ก้อยกัน นั้นต่อไป

ลิ้นกับฟัน มับขบ กระทบบ้าง
เป็นการสร้าง สีสรร อันสดใส
ชีวิตคู่ อยู่กัน นั้นจนตาย
จงอภัย ให้กัน นั่นแหละดี



พิมพิลาไลย

[สายใย]

ว่าจะหักดวงจิตไม่คิดถึง
แต่ภาพซึ้งตรึงใจในความหลัง
ยังตามย้อนหลอนใจในภวังค์
เมื่อคราครั้งยังหวานซ่านฤทัย

เมื่อแรกพบสบตาพาปั่นป่วน
สายตายวนเย้ากันให้หวั่นไหว
จากวันนั้นสัมพันธ์เริ่มก้าวไกล
จึงมอบใจให้เธอเผลอรักจริง

แล้วจู่จู่เธอหายไปอยู่ไหนนี่
รู้ไหมพี่ติดตามถามข่าวหญิง
ดังคนบ้าไล่คว้าเงากลัวเจ้าทิ้ง
มิรู้สิ่งใดทำเจ้าช้ำใจ

สิ่งดีๆมากหลายเธอให้พี่
ขอโทษทีพี่เลวทำเหลวไหล
อาจหลงทางบางครั้งจึงพลั้งไป
แต่หัวใจรักมั่นไม่ผันแปร

โปรดอภัยให้พี่เถิดที่รัก
พี่พร้อมจักเยียวยารักษาแผล
อยู่แห่งไหนจะไปเฝ้าดูแล
สัญญาแม้สิ้นชีวีมีเพียง เธอ


ขออนุญาตใช้กลอนเก่าเข้ามาแจม...นะครับ
 

[เศษเหล็ก//]

....โอ้!.ชีวิตรัก มักวุ่นวาย หลายตลบ
เดียวว่าคบ เดียวเลิกกัน เอายังไงดี
บอกว่า"รักนะ" "คิดถึงนะ" กันทุกวี้
แต่แอบมี ควงคนใหม่ ให้ช้ำทรวง

แบบนี้แหละ ปากอย่าง ใจอย่างไม่แน่
ว่ารักแท้ ยังแปรผัน ระยะช่วง
มีใครบ้าง จะรักกัน มั่นเด็ดดวง
ใบไม้ร่วง อยู่จนแก่เฒ่า สิ้นชีวา

จะทำสิ่งใด พลาดพลั้ง โดยไม่คิด
จะถูกผิด ควรตริตรอง ก่อนหนา
จะรักกัน อยู่ด้วยกัน มั่นสัญญา
พิจารณา "หักใจไม่คิด" ผิดหวังเอย.

...........เศษเหล็ก.

[สายใย]

แต่ต้องขอตัดใจ ให้เลิกคิด
รู้ว่าสิทธิ์ มีได้ แค่ใฝ่หา
เรามิใช่ใครหนึ่งเขาตรึงตรา
แต่อุรากลับคนึงถึงเธอนั้น

จำใจลาแม้ว่าอาลัยนัก
หมดที่พักพิงใจแม้ในฝัน
ก็คงสู้อยู่ได้ไปวันวัน
ชืวิตฉันสั้นไปไม่อาวรณ์

[บอม ซอง ดุ๊ก]

ยิ่งอยากลืม ยิ่งชัดเจน

บอกดวงจิตอย่าคิดไปให้ป่วยการ
แต่เหมือนฉันกลั้นหายใจใต้ผิวน้ำ
เพียงไม่นานก็หวนคืนมาจดจำ
โอ้..เวรกรรมมาดลใจ..ให้โศกตรม..

จะดั้นด้นกระโจนตนไปที่ใหน
อยู่หนใดก็มิคลายความขื่นขม
ต้องกลัดหนองหมองหม่นทนซานซม
กับมาจมกับอดีตเฝ้ากรีดตน.....



เราเอง..ที่ผูก

น้ำตามันจะไหล..เท่าที่เราอยากให้ไหล
ใครปลอบใจให้ทางออก..ก็ไร้ผล
ปมที่ผูก เกิดที่ตน...แก้ที่ตน
รักที่ล้น...คนที่ตัด ก็คือเรา...

เศร้าแค่ใหน จะมีใครมามองเห็น
ทุกข์ที่เป็น เหตุเพราะฉันหรือว่าเขา?
ทุกอย่างนั้นเกิดมาจาก..สองมือเรา
รักของเรา...เรารักเอง...ต้องรับเอง...



...ปลายทาง....

สิ้น    ความหวังกับรักเราที่สร้างมา
สุด    ขอบฟ้าที่เคยหมายได้แค่ฝัน
ด้วย     วันนี้เราไม่แคร์กันและกัน
ความ    เย็นชาที่มีนั้น...มันมากมาย

เจ็บ     ทุกคราเมื่อเวลาเราทะเลาะ
ปวด ร้าวเพราะถูกความรักมาผลักไส
ดี      ให้ตายไม่เคยมองไม่คล้องใจ
กว่า จะซึ้งถึงความหมาย..ใจแสนเพลีย

ต้อง   แยกทางวางความฝันลงตรงนี้
ทน    ให้ใจถูกย่ำยี.............มีแต่เสีย
เจ็บ    เกินกลั้นมันไม่ไหวที่จะเคลียร์
ปวด  จนเสียความเป็นเรา..ที่เคยเป็น

ไม่     ต้องรั้งหรืออาวรณ์ตอนที่สาย
มี    เพียงแค่ความเสียดาย..ที่ฉันเห็น
สิ้น    ความรัก...ที่แสนหนักและลำเค็ญ
สุด    ยากเย็นก็ต้องทำ...."เพื่อสองเรา"

บอม ซอง ดุ๊ก

[ดาวระดา]

ถามเจ้าใจใครกันนั้นคนผิด
หัก-ปลด-ปลิดคิดห่างร้างไฉน
บอกฤดีกี่ครั้งอย่าหวังไกล
แต่แล้วไยใจหนาไม่ว่าตาม

คอยร้องร่ำค่ำเช้าเมื่อคราวห่าง
หักใจบ้างเถิดหนาอย่าคอยถาม
ผิดหรือถูกปลูกไว้กลัวไหม้ลาม
หักใจห้ามยามนี้นั่นดีแล้ว


ขอบคุณน้องหทัยชนกนะครับช่วยตรวจทานและชี้แนะ ด้วยจิตคารวะ สุวิจักขณ์

[ปรางทิพย์]

ในเส้นทางหว่างเราแสนเศร้าหมอง
ด้วยใจสองต้องห่างอย่างที่เห็น
จำกล้ำกลืนฝืนอยู่รู้ลำเค็ญ
เขาหลบเร้นเย็นชาช่างน่ากลัว

คิดหักใจไม่ง้อขอห่างหาย
รักสลายร้ายเกินเดินสลัว
หยุดสัมพันธ์วันเก่าเงามืดมัว
รู้ดีชั่วตัวตนทุกข์ล้นทรวง

จึงหยุดนิ่งทิ้งฝันแม้หวั่นไหว
เดินจากไปไกลกว่าสุดหล้าสรวง
กอบใจเจ็บเก็บซ่อนคำอ้อนลวง
มิแหนหวงห่วงหาความอาทร

มองเห็นเขาเคล้าคลอพะนอคู่
รู้ทั้งรู้...อยู่รักยากจักถอน
หวังปิดบทรสหวานผ่านบทกลอน
ด้วยอักษรตอนค่ำแทนคำลา