ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[masapaer]

@   เหงา..เศร้า..คิดถึง  @

หลับตาฟังเสียงลมที่ห่มร่าง
ไล้กายนางแพรพลิ้วปลิวลมหวน
หยั่งรู้สึกสะท้านผ่านรัญจวน
อกคร่ำครวญกลางไพรในค่ำคืน

พิศแสงจันทร์รำลึกนึกภาพเก่า
ฉายทาบเงาเบื้องบนปนสะอื้น
เก็บความเศร้าเหงาช้ำอย่างกล้ำกลืน
น้ำตารื้นเต็มอกหากตกใน

ณ แห่งนี้ที่เดิมเคยเติมรัก
เคยหนุนตักพักพิงอิงหลับใหล
เคยประคองพรอดพร่ำรำพันใจ
แต่สิ้นแล้วเยื่อใยในบัดนี้

สองมืออุ่นเคยโอบประคบร่าง
บัดนี้ห่างร้างไกลให้หายหนี
เพราะเหตุกลายใจเวียนเปลี่ยนฤดี
หรือลืมแล้วแก้วพี่ที่เคยเยือน

หยิบแพรบางผืนพลิ้วปลิวลมต้อง
ห่มกายหมองกระชับกลับพลันเลื่อน
ดังลมพัดหอบรัก หัก,คลาย,เลือน
มิต่างเหมือนลมผ่านพลันกลับกลาย

โอบกอดร่างกายนี้ที่หนาวลึก
กับรู้สึกคร่ำครวญป่วนใจหาย
สองมือตนค้นสอดกอดเรือนกาย
แทนกอดชายที่รัก..เขาจากลา

 

[ดอกกระเจียว]

จำไม่ลืมปลื้มจิตเคยคิดรัก
ได้ประจักษ์แก่ใจให้หลงเพ้อ
ทั้งภาพคำคอยหลอนให้ละเมอ
เพียงแต่เจอในฝันฉันเท่านั้น

ในความจริงมิอาจคงพลาดรัก
ด้วยตระแก่ใจชายน่าขัน
เป็นอย่างนี้จึงไม่มีใครผูกพัน
ผ่านปีวันมิวายเหงาแสนเศร้าใจ

วาดหวังว่าถ้ามีสักร้อยล้าน
ไม่มีภัยแผ้วพานใดหวั่นไหว
คงมิอายบอกว่ารักเธอล้นใจ
จะรักเพราะเหตุใดฉันไม่รู้

แล้วเธอเป็นใครฉันไม่อยากบอก
มันจะเติมความช้ำชอกให้อดสู
เราเพียงดินสิ้นค่าน้ำตาพรู
แม้นเขารู้คงหมายหมิ่นให้ดิ้นตาย






ตัดใจไม่ลง  เพ็ญ  พิสุทธิ์
http://solno07.exteen.com/20090820/entry-1

[GreenMonkey]

เหงาฉันเหงา เข้าใจ ฉันไหมหนอ
บอกให้รอ แล้วเก้อ ละเมอหา
สุดรันทด อดกลั้น กลั่นน้ำตา
แล้วเวลา ล่วงเลย ก็เฉยไป

เศร้าฉันเศร้า เข้าใจ ฉันไหมนะ
หรือเธอจะ ลืมกัน เริ่มหวั่นไหว
ไร้เรื่องราว ข่าวหาย คล้ายจากไกล
ฝืนหัวใจ ทนเจ็บ ไม่เก็บจำ

คิดถึงเธอ เสมอมั่น ฉันคิดถึง
สักวันหนึ่ง หวังเธอรับ กับคำร่ำ
จะฝากลม ห่มฟ้า พาถ้อยคำ
เพื่อบอกย้ำ ความคิด ของจิตใจ

GreenMonkey

[chaipan1999]

@   เหงา..เศร้า..คิดถึง  @

หลับตาฟังเสียงลมที่ห่มร่าง
ไล้กายนางแพรพลิ้วปลิวลมหวน
หยั่งรู้สึกสะท้านผ่านรัญจวน
อกคร่ำครวญกลางไพรในค่ำคืน

พิศแสงจันทร์รำลึกนึกภาพเก่า
ฉายทาบเงาเบื้องบนปนสะอื้น
เก็บความเศร้าเหงาช้ำอย่างกล้ำกลืน
น้ำตารื้นเต็มอกหากตกใน

ณ แห่งนี้ที่เดิมเคยเติมรัก
เคยหนุนตักพักพิงอิงหลับใหล
เคยประคองพรอดพร่ำรำพันใจ
แต่สิ้นแล้วเยื่อใยในบัดนี้

สองมืออุ่นเคยโอบประคบร่าง
บัดนี้ห่างร้างไกลให้หายหนี
เพราะเหตุกลายใจเวียนเปลี่ยนฤดี
หรือลืมแล้วแก้วพี่ที่เคยเยือน

หยิบแพรบางผืนพลิ้วปลิวลมต้อง
ห่มกายหมองกระชับกลับพลันเลื่อน
ดังลมพัดหอบรัก หัก,คลาย,เลือน
มิต่างเหมือนลมผ่านพลันกลับกลาย

โอบกอดร่างกายนี้ที่หนาวลึก
กับรู้สึกคร่ำครวญป่วนใจหาย
สองมือตนค้นสอดกอดเรือนกาย
แทนกอดชายที่รัก..เขาจากลา

 

ผืนแพรโบกพลิ้วพัดสะบัดไหว
แลเห็นใครกอดลมห่มเวหา
เหงาเปล่าเปลี่ยวเคียงเงาเศร้าอุรา
กลางพณาครวญคร่ำในค่ำคืน

เย็นลมโชยหนาวเหน็บเจ็บร้าวลึก
เธอหวนนึกคืนวันอันหวานชื่น
ที่กลับกลายขื่นขมตรมกล้ำกลืน
คนที่ยืนเคียงข้างมาห่างไกล

ณ ที่นั้นเธอเคยชื่นเชยนัก
เติมใจรักมอบมั่นไม่หวั่นไหว
กลับตีจากรันทดหมดเยื่อใย
ทิ้งเพียงไว้ผืนแพรไม่แลมอง

ขอเมฆเอยบดบังแสงจันทร์ฉาย
ขอดาวพรายพร่างฟ้านภาผ่อง
ขอลมโพยพัดน้ำตาที่หลั่งนอง
ขอให้สอง แขนเธอทอด กอดฉันแทน...



 

[สุดสาย]

เพียงลมโชย..แผ่วพลิ้ว..ปลิวหญ้าไหว
เหมือนหัวใจ..ฉันร้าง..ห่างเพราะเหงา
ได้แต่เก็บ..ความห่วงหา..มาบรรเทา
อยากลบเงา..เหงาในใจ..ให้จากลา

นั่งมองฟ้า..วันไกล..พาใจหวั่น
สุดฟ้านั้น..รู้ไหม..ใครห่วงหา
เสร็จจากงาน..ได้ไหม..ให้สัญญา
คืนกลับมา..หาฉัน..ขวัญของใจ

..nara..

[ทอฝัน]

...เหงาเพราะความ...ห่างไกล...ไร้เธอข้าง
มีเศร้าบ้าง...บางที...ที่เผลอไผล
คิดถึงใคร...คนหนึ่ง...เคยซึ้งใจ
แอบหวั่นไหว...หลายครั้ง...ยังรอคอย
<object style="height: 344px; width: 425px"><param name="movie" value="

<a href="http://www.youtube.com/v/pTBF7hT5Hb4&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/pTBF7hT5Hb4&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

ขอบคุณ..ระยะทางที่ทำให้เราต้องห่างไกล
ขอบใจ..เธอเหมือนกัน ทีเธอเลือกจากฉันไปแสนไกล

ขอบคุณเวลาที่ฉันนั้นไม่มีใคร
ขอบคุณอารมณ์อ่อนไหวที่มาทักทายกัน
ทำให้ฉันได้รู้..หากขาดเธอไปคงอยู่ไม่ไหว

เหตุเกิดจากความเหงาที่ทำให้รู้ว่ารักเธอเท่าไหร่
ความห่างไกลมันทำให้ฉันคิดถึงเธอ
ความอ้างว้างเดียวดายคอยตอกย้ำอยู่เสมอ

เหตุเกิดจากความเหงาที่ทำให้รู้เธอสำคัญเพียงใด
ความห่างไกลมันทำให้ฉันคิดถึงเธอ
ยิ่งห่างเหินเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้ว่าเป็นเธอ..ที่ฉันรักหมดหัวใจ

วันนี้..มาพบเธอ ด้วยใจที่เดินอย่างอ่อนล้า
ต้องการมาพบหน้า ต้องการจะบอกว่าพึ่งเข้าใจ

ขอบคุณเวลาที่ฉันนั้นไม่มีใคร
ขอบคุณอารมณ์อ่อนไหวที่มาทักทายกัน
ทำให้ฉันได้รู้..หากขาดเธอไปคงอยู่ไม่ไหว

เหตุเกิดจากความเหงาที่ทำให้รู้ว่ารักเธอเท่าไหร่
ความห่างไกลมันทำให้ฉันคิดถึงเธอ
ความอ้างว้างเดียวดายคอยตอกย้ำอยู่เสมอ

เหตุเกิดจากความเหงาที่ทำให้รู้เธอสำคัญเพียงใด
ความห่างไกลมันทำให้ฉันคิดถึงเธอ
ยิ่งห่างเหินเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้..ว่าเป็นเธอ..ที่ฉันรักหมดหัวใจ

มีคนเคยบอก ถ้าไม่สูญเสียบางอย่าง ก็ไม่รู้คุณค่าสิ่งนั้น
เหมือนอย่างตัวฉัน ทีเพิ่งรู้ว่าคืนวัน.ที่ผ่านมา ใครคือคนสำคัญ

เหตุเกิดจากความเหงาที่ทำให้รู้ว่ารักเธอเท่าไหร่
ความห่างไกลมันทำให้ฉันคิดถึงเธอ
ความอ้างว้างเดียวดายคอยตอกย้ำอยู่เสมอ

เหตุเกิดจากความเหงาที่ทำให้รู้เธอสำคัญเพียงใด
ความห่างไกลมันทำให้ฉันคิดถึงเธอ
ยิ่งห่างเหินเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้..ว่าเป็นเธอ..ที่ฉันรักหมดหัวใจ
...........................................//ทอฝัน

[สุดสาย]

ขอบคุณ..เวลาที่หวั่นไหว
ขอบคุณ..กำลังใจให้คลายเหงา
ขอบคุณ..ที่ตรงนี้มีเพียงเรา
ฉันจะจำ..วันเก่า..เราต่อไป

ขอบคุณ..ที่ส่งใจอาลัยหา
ขอบคุณ..ที่กลับมายามล้าไหว
ถึงวันนี้..ไม่ได้..อยู่อย่าง “ คนรู้ใจ ”
แต่แค่เพียง..ความห่วงใย..ใจเกินพอ

..nara..

[ดาวระดา]

บอกความปวดให้กรวดหินได้ยินเสียง
เจ็บแปลบเปรี้ยงปวดปานเสียงธารไหล
ตกจากเขาเข้าแทรกกระแทกไซร้
ร้าว-อกในให้น้ำตานั้นบ่าริน

ถูกกัดเซาะเกาะทรวงติดห้วงโศก
รักวิโยคสั่นคลอนสะท้อนผิน
บาปกรรมใดให้เจ็บเหน็บชีวิน
เศร้าโศกบิ่นกินกัดสะบัดกาย

[masapaer]

ความอ้างว้างเดี่ยวโดดคือโทษหนัก
ที่คอยกักวิญญาณมานทั้งหลาย
ทรมาณพร่าหม่นทุรนทุราย
เหมือนต้องตายดายเปล่าเพราะเศร้าตรม

กับความเหงาเร้าเหมือนคอยเฉือนจิต
ทีละนิดกรีดฆ่าแบบสาสม
ความคิดถึงคอยย้ำความระทม
คอยขย่มหัวใจให้แหลกราญ

 

[พิมพิลาไลย]

เหงาเหลือเกิน เมินหมาง กันอย่างนี้
ก่อนเคยมี ที่พัก ตักให้หนุน
เคยพรอดพร่ำ คำขาน หวานละมุน
ซบอกอุ่น หนุนแขน แทนหมอนกัน

เศร้าเหลือเกิน เหินห่าง อย่างโหดร้าย
ทั้งใจกาย หมายมาด อาจร่วมฝัน
แต่เธอฝืน ขืนขัด ตัดสัมพันธ์
ปล่อยให้ฉัน นั้นเศร้า เหงาเหลือเกิน

คิดถึงจัง ดังใจ จะไหม้มอด
รักต้องจอด วอดวาย กลายเก้อเขิน
เพราะรักมาก หากหยุด สะดุดเดิน
ก็คงเกิน ห้ามใจ ให้ลืมเธอ


พิมพิลาไลย

[ทอฝัน]

...ในความเหงา...เศร้าเปลี่ยว...เสียวหัวอก
รอยช้ำฟก...กลับฟื้น...คืนเสนอ
ให้เจ็บปวด...รวดร้าว...คราวละเมอ
คิดถึงเธอ...เผลอไผล...ใจระบม

....ในความห่าง...ร้างลิบ...กระซิบฝัน
เคยสัมพันธ์...วันเก่า...เราสุขสม
เวลาเลื่อน...เคลื่อนพลัน...แปรผันตรม
เหงาผสม...เศร้าชิด...คิดถึงจัง...!!!
...........................//ทอฝัน

[สุดสาย]

ในความเหงา  เปล่าเปลี่ยว  โดดเดี่ยวนัก
ในความรัก  ที่หาย  ได้แค่หวัง
จะมีเธอ  คืนกลับ  มารับฟัง
เผื่อว่ายัง  คิดถึง  คนซึ่ง..ห่างไกล

ในความเหงา  วังเวง  เกรงว่าหวั่น
คงมีฉัน  ที่ปวดร้าว  เศร้าหวั่นไหว
คิดถึงเธอ  เหลือเกิน  ทางเดินใจ
อีกเมื่อไหร่  จะกลับมา  ตั้งตาคอย


..nara..

[จ้อง เจรียงคำ]

การที่เขาเหงาโศก..ในโลกหนึ่ง
นั่งรำพึงรำพันเสกสรรถ้อย
เนื้อคำอันเอ่ยเอื้อนที่เลื่อนลอย
มีเราไหมเพียงน้อยในร้อยกรอง

หากควานค้นต้นตอการห่อเหี่ยว
พบเรานี้มีเอี่ยวอย่างเกี่ยวข้อง
เป็นผู้ก่อการร้าย..ที่หมายปอง
ยินดีจะสนอง..คำร้องใจ

หากแต่เพียงเสียงกลอนทุกท่อนศัพท์
บรรเลงขับคลอผ่านหนุ่มบ้านใกล้
ลอยข้ามทุ่งมุ่งดุ่มหนุ่มบ้านไกล
ผู้ที่เขานั้นไม่เคยไยดี..

[บอม ซอง ดุ๊ก]

เหงา..เศร้า..คิดถึง

เอาใจเราตั้ง หารด้วยใจเธอ..เจอผลลัพท์คือ"เหงากาย"
เหลือเศษส่วนใจ ประมวลได้ ว่าคือ"เศร้า"
เก็บเศร้ามาตั้ง แล้วบวกเพิ่มไป ด้วยความ"เหงา"
ผลลัพท์บอกเรา....ว่า"คิดถึง"เธอ......ไม่เคยจืดจาง

รักนี้ของเรา...แต่เขามาหาร แบ่งปันความรัก
ฉันต้องลำบาก  เพราะรักหนักอก ยกกำลังหมาง
กลายเป็นเศษส่วน ถูกปัดทิ้งไป จนไร้หนทาง
ต้องช้ำครวญคราง....กับรักที่บ่ง "ว่าไม่ลงตัว"

ชีวิตจริงตกคณิตศาสตร์..อุตริแต่งกลอนแนวนี้เราT-T

ถะๆ..โถ ไอ้บอม ซอง ดุ๊ก

[จ้อง เจรียงคำ]

๐ หนุ่มบ้านใกล้..ไม่เคย..จะเอ่ยทัก
หรือบอกรัก..สักคราว..กับสาวนี่
ทั้งรู้แน่..แก่ใจ..เยื่อใยมี
กลับหลบลี้..หนีหน้า..ไม่กล้าเจอ

๐ หนุ่มบ้านไกล..ไหนกัน..ที่ฉันหมาย
มิมีชาย..หมายกล้า..มาเผยอ
หนุ่มในฝัน..นั้นหรือ..ก็คือเธอ
ที่ฉันเพ้อ..เหม่อคอย..ทุกร้อยกรอง....

หนุ่มหน้ามน..คนไกล..หน้าใสนุ่ม
พี่มัน หนุ่มหน้าหม่น..คนหน้าหมอง
เพราะเจียมใจ..ไม่กล้าท้าประลอง
แววตาน้องมองเขา...พี่เข้าใจ

หนอแววนั้นมันฟ้อง...ว่าน้องปลื้ม
จนหลงลืมยิ้มส่ง..อย่างหลงใหล
ลืมว่าพี่นี้มองน้องแต่ไกล
ทุกเป็นไปทั้งหมด..พี่อดคิด

หนุ่มติดดิน..กันดาร..มิหาญเทียบ
หนุ่มติดดาว..สาวเพรียบ..เปรียบไม่ติด
รู้ร้อยกรองน้องกลั่น..ฝันใกล้ชิด
พี่มีสิทธิ์โดยชอบ...แค่ลอบฟัง

[ตะวันฉาย]

...เหงาเพราะเขาไม่อยู่มาคู่ชิด
เหงาเพราะจิตยังห่วงหานำพาหวน
เหงาเพราะเรายังเฝ้าเข้าทบทวน
เหงาจึงครวญรัญจวนหาอย่างอาลัย

...เศร้าเพราะเขาตีจากฝากใจเจ็บ
เศร้าเพราะเก็บมาเหน็บคำนำอ่อนไหว
เศร้าเพราะว่ายังไม่เลือนเคลื่อนทางใจ
เศร้าเพราะใครให้เราจำย้ำแผลรอ

...ที่คิดถึงตรึงตราเพราะว่ารัก
สุดจะหักตัดลามาวอนขอ
ที่คิดถึงเพราะใจเราเฝ้าถักทอ
คิดจนท้อเพราะไม่ถึงจึ่งบึ่งลา...

...ที่คิดถึงเพราะอักษรกลอนบาดจิต
คอยนิมิตภาพปรากฎมาจดค่า
ที่ยังเศร้าเพราะยังห่วงดวงดารา
ที่เหงามาเพราะเวลามิพาลืม...