ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ตะวันฉาย]

...เก็บอักษรร้อยนำคำกลอนพจน์
หวังจะลดความซ้ำเขาทำให้-
เป็นแผลแตกแทรกกลางทางฤทัย
กลั่นออกในจากห้วงลึกบันทึกมา

...รักที่เจ็บเก็บงำย้ำอักษร
ทุกวรรคตอนล้วนจริงวิ่งสู่หา
จากนอกในไหลออกทุกซอกพา
ธารน้ำตาก็สิงสู่มาคู่กลอน

...หวังคำถ้อยร้อยกานท์ที่จารแว่ว
ได้แต่แผ่วแนวใจใครจะสอน
สิ้นบทรักพักฤดีมีเว้าวอน
รักขาดตอนจรจากไกลใครช่วยที

...ได้แต่พึ่งอักษรามาปากฎ
เข้ามาจดแต่งแต้มแซมวิถี
หวังน้ำตาลบล้างทางชีวี
ซ้ำเต็มที่มีหัวใจใครจะเอา...

...นิยายรักขาดพลันวันฉันเริ่ม
สิ่งเดิม-เดิมก็ฉาบทาพาให้เฉา
ที่ต่อเติมเสริมรักพักแบ่งเบา
มีแต่เราเฝ้าอักษรตอนเขาลืม...

[ดาวระดา]

คราวถูกเคราะห์เลาะริมทิ่มใจบาด
ใช้อำนาจอักษรกลอนรักษา
เขี่ยความขุ่นชุนปะชะล้างลา
ความเหว่ว้าอาวรณ์กลอนบรรเทา

รอยขีดข่วนกวนใจให้แผลเจ็บ
เคาะคำเก็บกำไว้ไล่ความเหงา
เถอะความช้ำคำนี้ถูกคลี่เงา
ได้ผ่อนเพลาเอากลอนมาทอนทิ้ง

เดียวดายหนอคลอกานท์สมาน-อก
หากช้ำฟกตกในให้ไฟผิง
ก่อด้วยกลอนตอนช้ำด้วยคำจริง
ส่วนผีสิง-ปลิง-เรือด-เชือดด้วยคำ

[ตะวันฉาย]

...เอาอักษรนอนกอดทอดร่างซบ
หวังจะลบร่องรอยรักที่หนักหน่วง
เมื่อความรักจริงแท้แพ้กาลลวง
หลงติดบ่วงล่วงล้ำพาย้ำทาง

...ขอมาซับน้ำตาผ้าอักษร
แต่ละกลอนจรจากฝากนำห่าง
หัวใจนี้ร้าวรอนออนมาวาง
หวังจะส่างทางน้ำตาทิวารอ...

[จ้อง เจรียงคำ]

อยากเอื้อมปลดรสปวดยามชวดรัก
เอามาถักถ้อยกานท์ผ่านดินสอ
ล้วงระทมขมไหม้เสียให้พอ
จากต้นตอต่างๆ..ที่ค้างใจ

ยังมิทันบรรยาย..ก็ขายหน้า
แค่สะกิดจิตผวา..น้ำตาไหล
รดกระดาษ..ขาดยุ่ย..ลุ่ยลงไป
เหมือนเนื้อใน..ดวงแด..มีแต่รอย

หวังอักษรถอนพิษ..ไม่คิดว่า
ช้ำอุรา..เกินพจน์..พาลดถอย
ยามหม่นเศร้าเหงาโศก...โบกมือคอย
คงเพียงร้อยถ้อยอาบ....คราบน้ำตา

[ปากะญอ]

เอาอักษรรอนางทางกระดาษ
เข้ามาวาดบาดซ้ำย้ำใจหา
เอาท่อนกลอนวอนพจน์ทดนำมา
เอาน้ำตาทาเป็นหมึกผนึกคำ

จะได้หายคลายโศกที่โยกเฝ้า
ที่คอยเข้าเผาทำลายมิหายซ้ำ
ขอให้จดจารถ้อยค่อยร้อยรำ
เจ็บอย่าจำฝังลงกลอนตอนอาลัย

[แม่ค้าหน้าหวาน]

ร่ายบรรเลง...เพลงเศร้า...เคล้าน้ำเนตร
บอกถึงเหตุ...อักษรนัย...ที่ใจหมาย
รักลวงหลอก...ย่ำยีใจ...ใกล้วางวาย
จิตสลาย...ร้องร่ำ...ช้ำอุรา

พจนา...มธุรส...หวานหยดย้อย
ฟังแล้วคล้อย...ครุ่นคิด...จิตใฝ่หา
กลับหลงเชื่อ...น้ำคำ...จำนรรจา
ช้ำอุรา...จาบัลย์...วันเธอจร

[เมฆา...]

         @ ..อักษรา..ลารัก...@

๐..ความรู้ต่ำ คำหวาน ก็พาลด้อย
สำนวนกร่อย รอยหม่น เพราะคนเขียน
ใช้ภาษา ป่าไพร เลยไม่เนียน
แต่ยังเวียน เพียรแต่ง สำแดงใจ

๐..จบชั้น มอ.  ต่อตรี แค่ที่ฝัน
มลายพลัน  วันเศร้า เขายืนให้
อ่อนความรู้ ดูท่า ไม่น่าไกล
อักษรใจ จึงเลือน ไม่เหมือนเดิม

๐..สำนวนรัก จักแต่ง แสดงหวัง
 ไร้พลัง ยั้งฉุด หยุดฮึกเหิม
 หาแรงอุ่น หนุนเกื้อ เผื่อเพิ่มเติม
 ได้เพียงเคลิ้ม คลับคลา แล้วลาไกล

๐..วรรณยุกต์ ทุกเสียง ก็เรียงเพี้ยน
  สัมผัสเลียน เลือนลาง  อย่างสั่นไหว
  คงไปตาม ความขื่น สะอื้นใน
  ห้วงหทัย ยามร้อง นองน้ำตา

๐..ตัวสะกด บท-บาท ก็ขาดช่วง
 ความหมาย,กลวง ควบกล้ำ ก็คว่ำหา
 แต่ละวรรค หนักหน่วง ทรวงระอา
 เหมือนไร้ค่า ไร้สิ้น กลิ่นกวี
 
๐..แค่อยากบอก ออกไป ใช่เหนี่ยวรั้ง
 ว่าฉันยัง ยืนค่า สง่าศรี
 คุณวุฒิ สู้ใคร ใช่..จะไม่มี
 คือ ป.ตรี แต่งกลอน ตอนตรอมตรม.......

   

  ***เมฆา...***   

 ปล.   ป. ตรี ก็คือ เปรียญ นักธรรมตรี ครับ   ..อิอิ.. 

[jt]

อักษรา มาเรืยงร้อย ถ้อยคำเกี่ยว
พยางค์เดียว เหนี่ยวใจร้าว ทุกเช้าค่ำ
คำคำนี้ ที่บอกผ่าน การกระทำ
คอยเยียบย่ำ ทำร้ายใจ ให้ทุกข์ทน

แต่ก่อนนั้น บันดาลสุข ทุกสถาน
แต่พอกาล ผ่านลับ กลับสับสน
คำว่า'รัก' ปักใจผูก ดั่งถูกมนต์
กลับฆ่าคน ชนที่สร้าง อย่างเลือดเย็น

 

[บอม ซอง ดุ๊ก]

รักตันใต้กลอนตัน

กลั่นประโยคหักโศกขื่นเป็นผืนกลอน
เว้าอุทรณ์วอนวิญญูชูอักษร
ช่วยประศาสน์บริพันธ์อันเอมอร
ให้ชำระความร้าวรอนในฤทัย

ด้อยซึ่งหลักไวยากรณ์อ่อนสำนวน
ไร้วจีที่รัญจวนชวนหวั่นไหว
ไร้คำพร้องช่วยคล้องคลึงตรึงหัวใจ
ไร้กลิ่นไอแห่งกาพย์กลอนมาผ่อนปรน

เพียงอยากสิ้นกลิ่นความเศร้าใต้เงากลอน
หวังดับร้อนให้ฤทัยคลายสับสน
แต่ไร้แสงแห่งกลอนกานต์มาดาลดล
ต้องระคนทนรักร้อนใต้กลอนตัน

แถไปในทุกโอกาสครับ อิอิ

บอม ซอง ดุ๊ก

[ไพร พนาวัลย์]

ยกเอาโหลยาดองมามองซ้ำ
แล้วเทคว่ำทิ้งไปไม่แยแส
เอาอักษรซ่อนน้ำตามาเล็งแล
คิดถึงแม่หน้ามลคนใจดำ

จะดื่มกินล้างใจให้ใสสด
ดื่มให้หมดทั้งโหล โห น่าขำ
ดื่มแล้วตายคนเดียวไม่น่าทำ
มันชอกช้ำเพราะใครไยต้องลา

โอ้ อกเอ๋ย เคยรักมาหักดิบ
อยู่ไกลลิบยังลวงทรวงถลา
ทำไมหนอถูกเฉดไม่เมตตา
ออกพรรษางดเศร้ากินเหล้าแทน

 

"ปรางค์  สามยอด"

[สายใย]

 
หยิบ ร.เรือ เปื้อนน้ำตา มาล้างน้ำ
ดูชอกช้ำดำหมด ไม่สดใส
เฝ้าขัดถู จนสะอาด ปราศคราบใจ
หวังจะใช้ เขียน “รัก” อีกสักครั้ง

แล้วมองหา ไม้นั้น  หันอากาศ
ที่เคยพลาด ขาดวิ่น จนสิ้นหวัง
ขอกาวใจบ้างนะพอประทัง
แล้ววางตั้ง นั่งหัว เหนือตัว รอ

นั่นกอไก่ ขาถ่าง เขาขว้างทิ้ง
หรือถูกหญิงปัดกระจายหน่ายคำขอ
เก็บมาดัดจัดวางไว้ห่างพอ
ให้รู้ข้อความเก่าที่เราช้ำ...

 

[อัศจรรย์จิต]

สองมือกำคำกลอนหวังซ่อนเจ็บ
มองนิ้วเล็บเหงื่อไหลด้วยใจเศร้า
ความเจ็บแสบแสบสุมมารุมเร้า
คำกลอนเก่าเราเคยเชยชมกัน

เพียงกระดาษบาดใจได้เพียงนี้
อักษรศรีคลี่อ่านกานท์กลอนฝัน
เคยขับคำร่ำรินจนสิ้นจันทร์
จนตะวันนั้นโผล่........ ...โถชีวิต

มรสุมรุมใส่ให้สับสน
ทั้งมืดมนคนรักมาหักสิทธิ์
กลอนเคยหวานอ่านซ้ำกลับทำพิษ
ทำปวดจิตคิดจำไปทำไม

เนื้อกลอนแกล้งแทงใจให้สะบั้น
บดขยี้บี้ฝันจนหวั่นไหว
โยนอักษรกลอนกรองเข้ากองไฟ
ให้ลุกไหม้ไล่ช้ำหมดกรรมเวร....

[ดาวระดา]

ละอองฟุ้งพุ่งฟากหลายหลากศัพท์
มาโยนทับกับกลอนอักษรเสียง
หวังเป็นเพื่อนเยือนอยู่เป็นคู่เคียง
บนทางเสี่ยงเลี่ยงยากจึงฝากวอน

ขอเถอะ"คำ"นำโศกจากโลกฉัน
หอบจาบัลย์ปันไปใส่อักษร
ขับคำเรียงเพียงรินให้กลิ่นกลอน
มาสดับรับช้อนเพื่อผ่อนคลาย