สองปีกว่าตั้งตารอคอยฉัน
แม้นานวันไม่สิ้นหวังดังเฉลย
เข้าปีสามหวังริบหรี่เกือบไม่มีเลย
น้องเฉลยหวังเหลือน้อยยังคอยพบกัน
ฉันนิ่งฟังด้วยตื้นตันวันเก่าเก่า
ที่น้องเล่าด้วยใจฉันคล้ายฝัน
เธอรักเรารอเราจึงเศร้าพลัน
ฉันตื้นตันด้วยใจศรัทธาเธอ
สิบสี่มิถุนาน้องมาหา
เปิดคอมมาวานขอเมล์เธอเสนอ
สอนให้น้องทำเองให้เป็นสิเธอ
นับเป็นวันแรกเจอเป็นทางการ
อีกหนึ่งเดือนต่อมาพากันเที่ยว
เราสองคนเดี่ยวเดี่ยวสนุกสนาน
ชมโรงถ่ายนเรศวรที่เมืองกาญจน์
แล้วไปทานข้าวบ่ายใกล้สะพาน
ก่อนกลับพาชมเครื่องประดับ
นาฬิกาพลอยระยับต่างหูหวาน
สร้อยระย้าแหวนหยดย้อยพลอยเมืองกาญจน์
ก่อนกลับบ้านซื้อไว้ย้ำความทรงจำ
ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ถูกรื้นฟื้น
ที่ขมขื่นกลับเป็นสุขสนุกขำ
แม้ไม่เหมือนคู่ที่หวานกันประจำ
แค่ใช้คำเพื่อนสนิทมิตรคุ้นเคย
หลังจากนั้นไม่กี่วันบันทึกภาพ
พอได้ทราบชวนไปซะไกลเฉย
สุริยาคัลเลอร์แลปที่คุ้นเคย
ขับรถเลยไปไกลไกลได้คุยกัน
ในช่วงนี้มีถกเถียงบ้างเป็นบางครั้ง
ทั้งเรื่องหลังเรื่องใหม่ไม่หุนหัน
ใช้เหตุผลถกปัญหาสบตากัน
ถ้างอนกันแค่ข้ามวันก็เหมือนเดิม
นับช่วงนี้จึงมีสุขมากกว่าทุกข์
แม้เธอขลุกกับงานอย่างฮึกเหิม
ก็คอยให้กำลังใจไปต่อเติม
บางครั้งเพิ่มแผนต่อไปให้กับเธอ
และแล้วสิบสองกันยาก็มาถึง
อีกครั้งหนึ่งที่พักผ่อนตามเสนอ
ไปเที่ยวห้างแพลทตินั่มของชอบเธอ
ชมจนเบลอเสื้อผ้าราคาเยา
ช็อปจนเมื่อยหนื่อยล้าพักขาหน่อย
เรานั่งคอยเฝ้าของให้น้องเขา
เธอเดินเลือกอาหารให้สองเรา
ไม่มีเศร้าช็อปสนุกทุกชั้นเดิน
(ต่อคราวหน้า)
